Yakmayan Sır

Yakmayan Sır

Hazret-i Mevlânâ Rahmetullahi Aleyh, Enes bin Mâlik Radıyallâhu Anh’ten rivâyet edilen şu kıssayı edebî lisanla şöyle anlatır:

Bir kimse Hazret-i Enes Radıyallâhu Anh’a misafirliğe gitmişti.

O misafir hikâye etmiştir ki:

Enes Hazretleri yemekten sonra peşkirinin sararmış, solmuş, kirlenmiş olduğunu gördü. Hizmetçiye;

“–Şu kirli ve bulaşık peşkiri, bir an için olsun tandıra atıver.” dedi. O da hemen peşkiri, ateşle dolu tandıra attı. Misafirlerin hepsi de bu işe şaştılar; peşkirden dumanlar çıkacağını, yanıp kül olacağını bekliyorlardı.

Bir müddet sonra hizmetçi, peşkiri kirlerden temizlenmiş, beyazlaşmış olarak tandırdan çıkardı.

Orada bulunanlar;

“–Ey azîz sahâbî!” dediler. “Bu peşkiri nasıl oldu da ateş yakmadı, üstelik bir de onu temizledi?”

Hazret-i Enes Radıyallâhu Anh dedi ki:

“–Hazret-i Mustafâ Sallallahü Aleyhi Vesellem bu peşkire çok defa alnını, ağzını sildi de ondan.”

Ey ateşten ve azaptan korkan gönül, öyle bir el, öyle bir dudak sahibine yaklaş ki; o el ve ağız, peşkir gibi cansız bir şeye böyle bir yücelik, böyle bir şeref verirse, bir âşıkın ruhuna neler verir, ne feyizlerde bulunur?

Allah’ü Teâlâ Kâbe’nin taşını, toprağını kıble yaptı. Ey can, sen de çalış, çabala, amel-i sâlihler işle de, mânâ erlerinin ayağının toprağı ol.

Sonra misafirler o hizmetçiye;

“– O peşkiri efendinin emri ile hemen götürüp ateşe attın; haydi diyelim ki efendin sırları biliyordu, ya sen, böyle değerli bir peşkiri; “Bu nasıl olur?” demeden hemen götürüp ateşe attın?”

Hizmetçi dedi ki:

“– Ben, kerem sahibi kişilere güvenirim, Allâh’ü Teâlâ’nın has kullarından çok şey ümit ederim. Peşkir de ne oluyor? Bana böyle; ‘Atıl şu ateşe!’ diyeydi, hiç düşünmeden kendimi atardım. Ona olan güvenim öyle kuvvetlidir ki, istese hemen kendimi ateşe atarım. Çünkü benim Allâh’ü Teâlâ’nın has kullarına çok, pek çok itimadım var. Kerem sahibi, sır bilir her ere güvenim var. Bir peşkiri değil, başımı bile ateşe atarım. Kardeşim, sen de kendini böyle bir güven iksirine ulaştır.”

Allah Rasûlü ve O’nun hakikî vârislerinin talimatlarına gönül vermek, onların tezkiye ve terbiye edici tebligatlarına itaat etmek, nefse ateşe girmek gibi zor gelir. Fakat gönül, ateşten kurtaran yegâne çarenin bu olduğunu bildiği için seve seve ateşe dalar. O zorlukları ateş değil gülzâr olarak görür.