İnsan İslam Ahlak

Meleğin Savunduğu Sahabe   Peygamber Efendimiz Sallallahü Aleyhi Vesellem sahabiler arasında otururken, bir adam geldi ve Hz. Ebu Bekir Radiyallahü Anh’a hakaretler ederek onu üzdü. Ancak Hz. Ebu Bekir Radiyallahü Anh sessiz kaldı ve adama hiçbir karşılık vermedi. Adam ikinci sefer aynı şekilde hakaret ederek eziyet verdi. Hz. Ebu Bekir Radiyallahü Anh yine sessiz kaldı. Adam üçüncü sefer de hakaret edince Hz. Ebu Bekir Radiyallahü Anh adama hak ettiği cevabı verdi. Bunun üzerine Peygamber Efendimiz Sallallahü Aleyhi Vesellem kalkıp yürüdüler. Hz. Ebu Bekir Radiyallahü Anh hemen arkasından yetişerek: “Ey Allah’ın Resulü, yoksa bana darıldınız mı?” diye sordu. Allah Resulü Sallallahü Aleyhi Vesellem: “- Hayır.” buyurdular. Sonra da şöyle devam etti: “- Lakin gökten bir melek inmiş, o adamın sana söylediklerini yalanlıyor, senin adına ona cevap veriyordu. Sen karşılık verip hakkını alınca melek gitti, onun yerine şeytan geldi. Bir yere şeytan gelince ben orada durmam!”

  Peygamberimiz Sallallahü Aleyhi Vesellem Bir Aynadır…   Ebu Cehil'in (Allah'ü Teâlâ’nın laneti onun üzerine olsun) yolu bir gün; Peygamberimiz Sallallahü Aleyhi Vesellem’e düşer. Allah Resulüne bakarak der ki: "- Ey Muhammed! Sana baktıkça içim kararıyor. Bütün çirkinlikleri sende seyrediyorum!". Peygamberimizin Sallallahü Aleyhi Vesellem cevabı kısa olur: "- Doğrudur!" der. Biraz sonra Hz. Ebubekir Radiyallahü Anh gelir ve: "- Ya Rasûlullah Sallallahü Aleyhi Vesellem sen ne kadar güzelsin! Bütün âlemin güzelliğini sende seyrediyorum!" der. Hz. Peygamberimiz Sallallahü Aleyhi Vesellem ona da: "- Doğrudur!" der. Sahabe-i Kiram sorar: "- Yâ Rasûlullah! Ebu Cehil geldi, 'Çirkinsin!' dedi. 'Doğrudur!' dedin. Ebubekir geldi, 'güzelsin!' dedi. 'Doğrudur!' dedin. Bunun hikmeti nedir?" Peygamberimiz Sallallahü Aleyhi Vesellem buyurur: "- Biz bir aynayız, bize bakan kendi

Ebu Bekr Radiyallahü Anh’ın Dostluğu Cebrâîl Aleyhisselâm dedi: – Yâ Rabbel âlemîn! Resûlullah ‘sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem’ hazretlerinin dostluğu Ebû Bekrin gönlünde ne miktâr ve ne kadar olduğunu bilmek isterim. Bayram günü idi. Ebû Bekr-i Sıddîk Radıyallahü Teâlâ Anh kıymetli ve gösterişli elbise giymiş ve otuz altınlık bir şal omuzuna almış idi. Cebrâîl Aleyhisselâm a’mâ (kör) sûretinde gelip, yol üzerinde oturdu. Oraya Ebû Bekr-i Sıddîk geldi. Ona yaklaştı. Cebrâîl Aleyhisselâm dedi ki, – Allahü tebâreke ve teâlâ af etsin o kimseyi ki, Muhammed Mustafâ dostluğuna bana bir şey versin. Ebû Bekr Radıyallahü Teâlâ Anh o sözü işitti. Mübârek omuzundan şalını çıkarıp, ona verdi. Buyurdu ki, – Bir def’a dahâ söyle. Bir def’a dahâ söyledi. Ebû Bekr-i Sıddîk kaftanını çıkarıp, ona verdi. Dördüncüde, setr-i avretini örten elbiseden başka, bütün elbiselerini ona verdi. Beşincide na’lınını çıkarıp ona verdi. Sonunda artık elbisesi kalmadı. Bilâli ‘radı