İnsan İslam Ahlak

  Arzularsın   Nâdanı terk etmedin yârânı arzularsın, Hayvânı sen geçmedin insânı arzularsın.   “Men arefe nefsehû fakad arefe Rabbehû” Nefsini sen bilmedin Subhânı arzularsın.   Sen bu evin kapusın henüz bulup açmadın, İçindeki kenz-i bî-pâyânı arzularsın.   Taşra üfürmek ile yalunlanır mı ocak, Yönün Hakk’a dönmedin ihsânı arzularsın.   Dağlar gibi kuşatmış benlik günâhı seni, Günâhın bilmeden gufrânı arzularsın.   Cevizin yeşil kabını yemekle dad bulunmaz, Zâhir ile ey fakîh Kur’ânı arzularsın.   Şarâbı sen içmedin sarhoş u mest olmadın, Nice Hakk emrine fermânı arzularsın.   Gurbetliğe düşmedin mihnete sataşmadın, Kebab olup pişmedin büryânı arzularsın.   Yabandasın evin yok bir yanmış ocağın yok. Issız dağın başında mihmânı arzularsın.   Ben bağı ile bostanı gezdim hıyâr bulmadım, Sen söğüt ağacından rummânı arzularsın.   Başsız kabak gibi bir tekerleme söz ile Yunusleyin Niyâzi irfânı arzularsın.   Niyâzî Mısrî

  Arzularsın   Canı dosta vermeden, Cananı arzularsın. Haçını çıkarmadan, İmanı arzularsın.   Yolum Kâbe’dir dersin, Yanlış yola gidersin, Hem cimrilik edersin, İhsanı arzularsın.   Kaldın herkesten geri, İstersin yüksek yeri, Meleklerden ileri, Seyranı arzularsın.   Yanlış şeyler yaparken, Hak yolundan saparken, Sen nefsine taparken, Rahman'ı arzularsın.   Küçük çocuk gibisin, Ağaç ata binersin, Yokken topun tüfeğin, Meydanı arzularsın.   Bir inci mercan iken, Geçmez akçe sanırsın, Mısır'a sultan iken, Kenan’ı arzularsın.   Kaygın yok, kederin yok, Doğru bir rehberin yok, İlimden haberin yok, İrfanı arzularsın.   Su topuğa çıkmadan, Çayı deniz sanırsın, Dereleri geçmeden, Ummanı arzularsın.   Aramadan, bulmadan, Sararmadan, solmadan, Derdiyle kul olmadan, Sultanı arzularsın.   Yunus kazanır hemen, Eyyüb gibi sabreden, Nasıl hiç sabretmeden, Dermanı arzularsın?   Yunus Emre K