Arkamdan Ağlama
Arkamdan Ağlama Öldüğüm gün tabutum yürüyünce Bende bu dünya derdi var sanma! Bana ağlama, “Yazık, yazık!” “Vah, vah!” deme! Şeytanın tuzağına düşersen vah vahın sırası o zamandır. Yazık yazık asıl o zaman denir. Cenazemi gördüğün zaman “Elfirak, elfirak!” deme! Benim buluşmam asıl o zamandır. Beni mezara koyunca elveda demeye kalkışma! Mezar cennet topluluğunun perdesidir. Mezar hapis görünür amma, Aslında cânın hapisten kurtuluşudur. Batmayı gördün ya, doğmayı da seyret! Güneşle aya batmadan ne ziyan gelir ki Sana batma görünür amma Aslında o doğmadır, parlamadır. Yere hangi tohum ekildi de yetişmedi Neden insan tohumu için Bitmeyecek, yetişmeyecek zannına düşüyorsun Hangi kova suya salında da dolu olarak çekilmedi Can Yusuf’un kuyuya düşünce niye ağlarsın Bu tarafta ağzını yumdun mu, o tarafta aç! Çünkü artık hay-huy’un, mekânsızlık âleminin boşluğundadır. Hz. Mevlana Celaleddin-i Rumi (Kuddise Sirruh)