İnsan İslam Ahlak

Kulağına Gireni Yüreğine Göm! İki komşu ülkenin hükümdarları birbirleriyle savaşmazlar, ama her fırsatta birbirlerini rahatsız ederlerdi. Doğum günleri, bayramlar da ilginç armağanlar göndererek birbirlerine zekâ gösterisi yaparlardı. Hükümdarlardan biri, günün birinde ülkesinin en önemli heykeltıraşını huzuruna çağırdı. İstediği, birer karış yüksekliğinde, altından, birbirinin tıpatıp aynisi üç insan heykeli yapmasıydı. Aralarında bir fark olacak ama bu farkı sadece ikisi bilecekti. Heykeller hazırlandı ve doğum gününde komsu ülke hükümdarına gönderildi. Heykellerin yanına bir de mektup konmuştu. Söyle diyordu heykelleri yaptıran hükümdar: .. "-Doğum gününü bu üç altın heykelle kutluyorum. Bu üç heykel birbirinin tıpatıp aynısı gibi görünebilir. Ama içlerinden biri diğer ikisinden çok daha değerlidir. O heykeli bulunca bana haber ver." Hediyeyi alan hükümdar önce heykelleri tarttırdı. Üç altın heykel gramına kadar eşitti. Ülkesinde sanattan an

Kalp Kulağını Açmak Halise Ekemen “Ne anlatacak bana” diye, dinlemeye hazırlanırken, yüzünü gördüm, gözlerini… Ne kadar anlar mı diye, tedirgin… Hep böyledir nedense. Anlatanın kariyeri, karizması, statüsü, eğitimi, başarısı, adı, şanı, ünvanı yoksa hep böyledir. Onu iğneleyici bakışlarla dinleriz. Sorgular bir tarafımız, ya hiç yüzüne bakmayız, ya da bakınca ne yaparız ki; Bir anda, utanıverir anlatan. İyisini bekleriz! Madem yok ünvanı, adı, iyisini, en iyisini yapmalı. En güzel sözcükleri kullanmalı, yeni yeni kelimeleri. Güzel tanımlamalı anlattığını ve orijinal olmalı fikirleri hiç duyulmamış… Üslubu kusursuz, jestleri, mimikleri sözcüklerle uyumlu, ses tonu vurgulu olmalı, fakat bağırmamalı konuşurken… Bunları ve daha birçok şeyi bir arada istiyoruz. Peki, kendini kabul ettirmiş adı, ünvanı olanlar da bunların hepsi var mı? Veya bunların kaçına dikkat ediyoruz onları dinlerken… Dedik ya; kendini kabul ettirmiş diye… Sürçse de dili, kelimeleri yanlışta söylese, hata