Ne Seninle Ne Sensiz
Ne Seninle Ne Sensiz Zaman bir su gibi akıp geçiyor Önüne bent kurup tutamıyorum Gönül havalanmış aşka uçuyor Ardından bir kurşun atamıyorum. Hasret hançerini bilerken canda Vuslat uykusuna yatamıyorum Gözlerim yoldadır gönül hicranda Düşleri gerçeğe katamıyorum Ruhum çaresizlik girdaplarında Çırpınıp duruyor kaçamıyorum Yüreğim aşkın ay tutulmasında Aklın ışığını saçamıyorum. Gönlümün ufkunu sardı bu melal Doğruyu yanlışı seçemiyorum Uzanmış önüme umutla hayal Onları çiğneyip geçemiyorum. Çığ düştü içime kaldım altında Kesildi nefesim tıkanıyorum. İmdatlarım yankılanır dağlarda Uzanan elleri tutamıyorum Ne kadar çırpınsam kanadım kırık Yaralı teleğim uçamıyorum Güldüğüme bakma içerim buruk Kilitli kafesim açamıyorum Ömrümü ömrüne edemedim eş Geceyi gündüze katamıyorum Ay çekip gitmeden doğmuyor güneş Ne senle, ne sensiz yapamıyorum… Melâhat Çetinkaya