İnsan İslam Ahlak

Meğer Düşündün mü hiç kardeşim! Bu âlemde nedir işin? Dünya ya sebebi gelişin. Âdem, olmakmış meğer. İlim öğrenmekten gaye. Ulaşmak içinmiş yâre. İlmin sonunda paye. Arif, olmakmış meğer.   Her yönüyle hep kemalde. Görünür varlık cemalde. En güzel oluş herhalde. İnşan, olmakmış meğer.   Aç gönlünü Hakk’tan yana. Neler ulaşır bak sana. En güzel şey Allah’a. Habib, olmakmış meğer. Necdet’ten dinle bu sözü. Hakk’tan ayırma hiç özü. Bu dünyanın gerçek tadı. Ölmeden, ölmekmiş meğer. Necdet Ardıç

Bizim Çocuklar Ne koç yaymaca var, ne inek gütme Ne yığın yığma var, ne tırmık çekme Ne tokat yeme var, ne de bir tekme Ama mutlu değil bizim çocuklar. Odasında sepet sepet oyuncak. Parka gitse, türlü türlü salıncak. Karnı hep tok, üstü başı kalıncak Ama mutlu değil, bizim çocuklar. Çarşıya gidince isteği bitmez, Servis olmayınca okula gitmez, Anneye babaya hiç yardım etmez, Ama mutlu değil bizim çocuklar. Daha büyümeden ister telefon, Markasını sorma elbette ayfon, Yalan söylemiyom sen de görüyon, Ama mutlu değil bizim çocuklar. Ona hizmetcidir evdeki herkes, Sakın incinmesin Prens, prenses Annesi onlardan çok çalışır ders, Ama mutlu değil bizim çocuklar. Bak gerçek dünyaya böyle mi hayat? Çocuklarda değil bizde kabahat. Çocuk yetiştirmek bir büyük sanat, Ondan mutlu değil bizim çocuklar. (NOT: Şiir Sami Bozbıyık'a aittir)