Keşke İnsanlık Üniversitesini Bitirseydi
Keşke İnsanlık Üniversitesini Bitirseydi… Genç kız, el aynasında makyajını kontrol etti; “Gayet iyi.” dedi. Güzelliğinden emindi. Çevresindeki erkeklerin pervane olmasından zaten biliyordu güzel olduğunu. Hayatın tadını çıkaran, rahat yaşayan biriydi. Cep telefonu çaldığında, akşam arkadaşlarıyla hangi eğlence yerine gideceğine karar vermeye çalışıyordu. Telefondaki numaraya baktı, arayan annesiydi. - Alo… Kızım! Nasılsın? – İyiyim anne. Ne oldu? – Sana bir sürprizim var! – Sürpriz mi? – Evet. Çok eski bir arkadaşım, dostum şehrimize gelmiş! – Eee kimmiş? – Kim olduğu sürpriz! Fakat onu senin almanı istiyorum! – Ben mi? – Evet, senin iş yerine yakın olan parkı biliyormuş. Parka gitmesini ve seninle buluşmasını söyledim. Senin de parka gidip onu almanı istiyorum. – Anne, ben böyle şeyleri sevmem, kendin halletsen! – Kızım 1-2 saatlik bir işim var. Ayrıca seni bebekliğinden tanıyan bir arkadaşım. Seni görünce mutlaka çok sevinecektir. – Amaaan! Peki peki! ...