İnsan İslam Ahlak

001- O kadar yalnızdım ki karanlıklardan iblis’in eli uzansa minnetle sıkardım. 002- Ormanı görmedin, ağacı görmedin, rüzgârin önüne savurduğu birkaç kuru yaprağı insan zekasının bütünü sanıyorsun. 003- Nereye gidersen git, bulacağın aydınlık, zihninin aydınlığı kadar olacaktır. 004- Aydın olmak için önce insan olmak lâzım. İnsan mukaddesi olandır. İnsan hırlaşmaz, konuşur, maruz kalmaz, seçer. 005- Aydın kendi kafasıyla düşünen, kendi gönlüyle hisseden kişi. Aydını yapan; ‘uyanık bir şuur, tetikte bir dikkat ve hakikatin bütününü kucaklamaya çalışan bir tecessus... 006- Sağ ve sol: anladım ki bu iki kelime, aynı anlayışsızlığın, aynı kinlerin, aynı cehaletin ifadesidir. 007- Her yüzyılda birkaç kişi düşünür, diğerleri ise onların düşündüğünü düşünür. 008- Birbirini bütün tedaileriyle karşılayan iki kelimeye ne aynı dilde rastlarsınız ne iki ayrı dilde. 009- Vatanlarını yaşanmaz bulanlar, vatanlarını yaşanmazlaştıranlardır. 010- Çok zaman kaybettim. Çok zama

Bugün son sinek de soğuktan öldü Son gül soldu, son yaprak döküldü Ay bulutların içine gömüldü Son ahbap da diyar-ı ahirete göçtü   Bir bu heyhula kaldı buracıkta O da ölümünü bekliyor küçük bir odacıkta Bir damla su misali küçük bir kovacıkta Bir mezardır istediği düz bir ovacıkta   Halini soran yok mu bu kimsesize Sorarlar bir gün bunun hesabını size Muhtaç bu garip bir çift söze Basar bağrını küçük bir köze   Cemil Meriç

  Hüzünlü Gurbet   Güz mevsiminin ortasındayız Dağların tepelerinde kar var Kar bir yük gibi binmiş dağlara Benim hüzünle yüklendiğim gibi adeta   Dağ nice yükler kaldırır daha Oysa ben Diyar-ı gurbette Küçük bir han odasında   Mum ışığının altında Bilmem daha ne kadar yük kaldırabilirim Bilmem daha ne kadar dayanabilirim gurbete Hüzünlü gurbete   Karlar eridiğinde mi kavuşurum acaba Geride bıraktığım ahbaba Kader güldürür benim de yüzümü elbet Biter elbet bu hüzünlü gurbet   Cemil Meriç