Çoban Kazandı, Hem de Ne Kazandı

Çoban Kazandı, Hem de Ne Kazandı

Âlimin bir tanesi oturuyor. Etrafında talebeleri varken ufuklara doğru bakıyor.

“-Aah, ah!” diyor:

“-Çoban kazandı, hem de ne kazandı!” diye.

Sonra talebeleri artık dayanamıyor. Hocam sizin bu halinizin hikmeti nedir?

“-Çoban kazandı, hem de ne kazandı!” diyerek neyi kastediyorsunuz?

Gelin size bunu anlatayım diyor.

Bir zamanlar ben ilim için yola çıktığım zaman yolda bir tüccara rastladım. Yol arkadaşlığı yaptık, gideceğimiz yere kadar beraber yürüme kararı aldık. Sonra yolda yürürken bir de çobana rastladık. Sonra o da bize eşlik etti. Yolda yürüdük.

“-Siz ne için yola çıkıyorsunuz?”

Ben:

“-İlim için!”.

Tüccar:

“Mal için!”:

“-Ben de belki birinin koyununu, kuzusunu bulurum da onları gütmek suretiyle onunla maişetimi tedarik ederim!”

Yola çıkıyorlar. Tabi namaz vakti geliyor. Bir ikindi namazı vakti. Bir köşeye oturuyorlar. Namaz kılınacak. Tabi dinimizce kimin namaz kıldırması gerekiyor? Âlimin.

Âlim geçiyor imamlık yapıyor.

“-Allahu ekber!” diyor, namaza başlıyor.

“-Esselamu aleykum verahmetullah” diyerek namazı bitiriyor.

Sonra dua edilecek çoban söze atılıyor. Sen âlimsin, sen ise tüccar ben ise bir garip çoban. Gelin beraber dua edelim. Herkes gönlünden geçen duayı yapsın herkes de âmin desin! Olur da icabet saatine denk geliriz de birimizin duası kabul olur. Yüce rabbimizin huzuruna bu makbuliyetle çıkarız şeklinde görüşünü belli eder.

Tabi âlim insan bunu çok makul görür. Madem öyle dua edelim der. Âlim elini açar semaya.

”-Ey rabbim bana şöyle havadar bir yerde bana bir ilim meclisi lütfet, bir medrese lütfet ve içini de tıka basa talebe lütfet öyle ki ben onlara ilim öğreteyim!”.

Âlim âmin der, Çoban âmin der, tüccar âmin der.

Sıra gelir tüccara. Tüccar da ellerini açar semaya:

“-Ey rabbim! Sen bana öyle mal mülk ver ki depolar bunu alamasın ve ben bunları senin yolunda infak edeyim!” deyince;

Tüccar âmin der, çoban âmin der, âlim âmin der.

Sıra çobana gelir. Çoban gözlerini yumar ellerini açar:

“Ey rabbim! Vallahi ben rab olarak senden razıyım, ben ilâh olarak senden razıyım. Bugüne kadar beni hiç rızıksız bırakmadın, hiç azıksız bırakmadın. Ben nasıl rab olarak senden razıysam sen de kul olarak benden razı ol. Ben sadece ve sadece senden bunu istiyorum!” deyince;

Âlim âmin der, tüccar âmin der, çoban boynu bükük âmin der.

Aradan yıllar geçer. Bu menkıbeyi anlatan âlim der ki:

“Görüyorsunuz, Allah’ü Teâlâ duamı kabul etti. Şöyle havadar bir yerde sizin gibi talebelerim oldu ve tıka basa talebe doldu bu medreseye. Duydum ki o tüccarın da malı mülkü çoğalmış, depolar alamamış onun da duası kabul olmuş. Dedim ki gerçekten eğer biz duanın icabete layık olduğu zamana denk geldiysek şayet, o çobanın da duası makbul oldu ve diyorum ki:”

“Çoban kazandı! Hem de ne kazandı! Çünkü Allah’ü Teâlâ’nın rızasından üstün hiçbir şey yok! Olamaz da…”.