Tüm Çatışmaların Kaynağı Enerji Savaşları

Tüm Çatışmaların Kaynağı Enerji Savaşları

Sömürgeciliğin ortaya çıktığından bu yana dünya üzerinde kadar süregelen bir güç savaşı vardır. Bu savaş özellikle zengin enerji havzalarına sahip toprakların paylaşımı konusunda ortaya çıkmaktadır. Süper güçlü devletler, gerekse terör grupları, enerji odaklı bir strateji izlemekte olduğunu söylemek yanlış olmaz. Yaşanan çatışmaların, uluslararası siyasi krizlerin perde arkasına baktığımızda da enerji konusunun ön planda olduğunu söyleyebiliriz.

Enerji kaynakları yenilenebilir ve tükenebilir olmak üzere iki grup altında toplanırlar; Yenilenebilir enerji, pratik olarak sınırsız varsayılır. Sürekli ve tekrar tekrar kullanılabilir. Mesela güneş, rüzgâr, vb. Tükenebilir enerji ise kısa zaman aralığında yeniden oluşmaz. Bunlar petrol, doğal gaz, kömür gibi milyonlarca yıllık bitki ve hayvan deniz-petrol-arama-faaliyetleri fosillerinden elde edilen yakıtlardır. Enerji üretiminde de öncelikli olarak bu kaynaklar kullanılır. En çok kullanılan kaynak petroldür. İkinci sırada kullanımı gittikçe azalan kömür yer almaktadır. Üçüncü sırada ise üretim ve tüketimi hızla artan doğalgaz bulunur.

Günümüzde fosil yakıtların, yani petrol, doğalgaz ve kömürün kullanım oranı %87’ civarıdır. Güneş ve rüzgar enerjisi gibi yenilenebilir enerji kaynakları ise oldukça düşük seviyelerdedir. Petrol ve doğalgaz rezervleri içinde en çok paya sahip ülkeler Ortadoğu ülkeleridir. Kömür rezervleri ise en fazla Avrupa&Avrasya ülkelerinde bulunmaktadır.

Bilindiği gibi petrol ve doğalgaz en önemli birincil enerji kaynaklarıdır. Petrol ve doğalgaz rezervlerinin dünya üzerindeki bölgesel dağılımı incelendiğinde, 2013 sonu verilerine göre petrol rezervlerinin dağılımında en büyük yüzdenin %48 ile Ortadoğu’da olduğu, Ortadoğu’yu %19 ile Orta-Güney Amerika izlediği görülecektir. Ülkeler bazında bakılacak olursa; ilk sırada 298.3 milyar varil ile Venezüella yer almaktadır. Onu, 265.9 milyar varil ile Suudi Arabistan ve 174.3 milyar varil ile Kanada izlemektedir.

Doğalgaz rezervlerinin dağılımında ise en büyük yüzde %43.2 ile Ortadoğu’da bulunurken, %30.5 ile Avrupa&Avrasya bölgesi ikinci sırada yer almaktadır. Ülkeler bazındaki listede ilk sırada 33.8 trilyon m3 ile İran yer almaktadır. Ardından, 31.3 trilyon m3 ile Rusya ve 24.7 trilyon m3 ile Katar gelmektedir.

Türkiye de enerji kaynakları açısından çok önemli bir konuma sahiptir. Dünya üretilebilir petrol ve doğal gaz rezervlerinin yaklaşık %72’lik bölümü coğrafyamızda bulunmaktadır. Türkiye, bu jeopolitik konumu itibariyle pek çok önemli projede yer almaktadır. Enerji zengini Hazar, Orta Asya, Orta Doğu ülkeleri ile Avrupa’daki tüketici pazarları arasında bir “Enerji Koridoru” konumundadır. Türkiye’nin sahip olduğu en eski boru hattı olan Irak-Türkiye Ham Petrol Boru Hattı, Kuzey Irak’ta yer alan Kerkük petrollerini Batı’ya ulaştırmaktadır. Hattın taşıdığı ham petrol miktarı 2009 yılında günlük 1,2 milyon varile çıkartılmıştır.

Dünden Bugüne Enerji Savaşları:

Sanayi Devrimi, tüm dünyaya enerjinin, uygarlıkların devamı için vazgeçilmez bir unsur olduğunu göstermiştir. Güçlü bir devlet olmanın yolunun enerji sorununu çözmekten geçtiği düşüncesini oluşturmuştur. Geçerlilik kazanan bu düşünce ile eğer bir devlet enerji sorununu çözebiliyorsa, ekonomik anlamda belli bir gücü elde etmiş demektir. Ekonomik anlamda güçlü olan ülkeler de dünya siyasetine yön veren ülkeler olacaktır.

1859’da Amerika-Pensilvanya’da açılan ilk petrol kuyusu ile beraber dünyadaki güç dengeleri değişmiştir. Enerji kaynaklarının önemi daha da netleşmiş, enerji kaynaklarına sahip olabilmek için farklı stratejiler oluşmaya başlamıştır. Örneğin; kendi topraklarında petrol olmayan Almanlar ne gözlerini Mezopotamya bölgesine, yani bugünkü Irak topraklarına çevirmişlerdir.

1908 senesinde ise İngilizler tarafından İran’da ilk petrol kuyusu açılmış, hemen sonrasında dünyanın en büyük petrol şirketlerinden biri kurulmuştur. O dönem İngiliz komutasının başında bulunan Churchill, Alman donanması ile mücadele edebilmek için donanmanın yakıtını kömürden petrole geçirmiştir. Bu önemli bir karardır, çünkü kendi topraklarında petrol yoktur. Kömürün yerini petrole bırakması dünya tarihinde sancılı bir dönem olarak hatırlanmaktadır. 1. ve 2. Dünya Savaşı’nın nedenlerinden biri de bir nevi enerji savaşı olan kömürden petrole geçiş ve sömürge rekabetidir.

Dünya Savaşı’ndan sonra ise enerjinin önemini iyice kavrayan Avrupalı devletler birlikte hareket etmeye başlamışlardır. 1951’de Avrupa Birliği’nin de temellerini oluşturan Paris Antlaşması yapımıştır. Schuman Deklarasyonunun bir sonucu olarak 6 üye ülke ile Avrupa Kömür ve Çelik Topluluğu kurulmuştur. Bu üye ülkeler Belçika, Federal Almanya, Lüksemburg, Fransa, İtalya ve Hollanda olmuştur. Böylece, savaşın ham maddeleri olan kömür ve çelik, Avrupa’nın birleşmeye başlamasının aracı olmuştur.

Sömürgeciliğin enerji kaynaklarıyla ilişkisini anlayabilmek için sömürgecilik tarihine daha detaylı bakılabilir. 15. ve 16. yüzyılda elde ettikleri askeri teknoloji ile birlikte başka kıtalara yayılmaya başlayan Avrupalılar, bu bölgeleri kelimenin gerçek anlamıyla “sömürmeye” başlamışlardır. İlk sömürgeciler Portekizliler ve İspanyollar olmuştur. Bu iki ülke, modern dünyanın ilk sömürge imparatorlukları olarak tarih sahnesine çıkarak Amerika kıtasının güneyini kısa bir süre içinde sömürgeleştirmişlerdir. İspanya ve Portekiz’i diğer Avrupa ülkeleri izlemiştir. 17. yüzyılda Hollanda güçlü bir sömürge ülkesi olarak rekabete katılmış, Hollanda’yı İngiltere izlemiştir. Bu iki yeni sömürgeci güç de, hem Amerika kıtasına hem de Uzakdoğu’ya el atmıştır. 18. yüzyıla gelindiğinde İngiltere dünyanın en büyük sömürge imparatorluğu haline gelmiştir. Fransa ve Belçika da çok geçmeden bu yarışa katılmıştır. 19. yüzyılda, Amerika kıtasının büyük bölümü, Afrika’nın neredeyse tamamı ve Uzakdoğu’nun çok sayıda ülkesi sömürge durumunda olmuştur.

Avrupa’yı 1890’lardan itibaren sömürgeciliğe iten ilk faktör aslında ekonomik güçtür. Endüstrinin gelişmesi ortaya bir takım önemli problemler çıkarmıştır. Endüstri geliştikçe üretim artmış, üretim arttıkça endüstri ülkelerinin kendi nüfusları bu üretimi tüketemez olmuştur. Bir üretim fazlası ortaya çıkmaya başlamıştır. Bu üretim fazlasını dağıtacak alanlar aranmaya başlanmıştır. Öte yandan, endüstrinin ham madde problemi ortaya çıkmış ve yeni hammadde sağlayacak topraklar elde etme zorunluluğu doğmuştur.

Batılı devletler, Afrikalı halkları “evrim sürecini tamamlamamış ilkel bir ırk” olarak kabul ederek Darwin’in bilimsel hiçbir dayanağı olmayan bu iddiasını, sömürgeciliğe meşruiyet sağlamak için kullanmışlardır. Darwin’in akıl dışı mantığına göre Avrupalılar, fiziksel ve zihinsel yönden diğer ırklardan ileriydi. “Geri kalmış ırklar”a ne olması gerektiğini ise İnsanın Türeyişi adlı kitabında şöyle yazmıştır:

“Belki de yüzyıllar kadar sürmeyecek yakın bir gelecekte, medeni insan ırkları, vahşi ırkları tamamen yeryüzünden silecekler ve onların yerine geçecekler. Öte yandan insansı maymunlar da… kuşkusuz elimine edilecekler.” (Charles Darwin, The Descent of Man, 2. baskı, New York, A L. Burt Co., 1874, s. 178)

İşte bu bilim dışı iddialar, Avrupalıları üstün gören sömürgeciler tarafından büyük destek toplamıştır. “Sosyal Darwinizm” adı altında, kendilerinde bu ırklara ait toprakları sömürme hakkı görmüşler, enerji kaynakları bakımından zengin olan bölgelerin yerli halkı ise açlık, fakirlik içinde kalmıştır. Özellikle müslüman halklara karşı çok büyük bir zulüm gerçekleştirilmiştir. Bu zulüm 15. yüzyıldan 19. yüzyıla kadar açık bir şekilde yapılmıştır. 20. yüzyıldan itibaren de gizliden gizliye devam etmektedir. Örneğin; Fransa zengin petrol ve doğalgaz yataklarına sahip olan Cezayir’i 1830 yılında kendi topraklarına katmıştır. Cezayir, 132 yıl boyunca Fransa’nın sömürgesi olarak kalmıştır. Cezayir’de baskıya ve şiddete dayanan bir sistem kurulmuştur. Bir taraftan da kültürel asimilasyon başlamış, ilk önce Arapça konuşmak ve eğitim görmek yasaklanmıştır. Resmi konuşma dili sadece Fransızca olarak kabul edilmiştir. Cezayir, bağımsızlığını ilan edene kadar pek çok köy Fransızlar tarafından yakılmış, okullar ve camiler yıkılmıştır. Cezayir halkının ekinine ve hayvanlarına zarar verilmiştir. Fransız işgali on binlerce insanın canına mal olmuştur.

Afrika kıtası bilindiği gibi, zengin yeraltı kaynaklarına sahiptir. Aynı zamanda halkının yüksek refah seviyesinde yaşayabileceği bir potansiyeli vardır. Ancak sömürüldüğü için, kıtanın sahip olduğu doğal kaynaklar bölge halkı tarafından kullanılamamıştır. Bu yüzden Afrika ülkeleri sanayileşmeyi başaramamıştır. Çoğu Afrika ülkesinin sınırları, sömürgeci devletler tarafından masa başında cetvelle çizilmiştir. Bu durum, Afrika’da yıllarca süren iç çatışmalara ve sınır savaşlarına sebep olmuştur. Bu da Afrika’daki açlığı ve yoksulluğu artırmıştır. Dünya Gıda Örgütü’nün açıklamasına göre, Afrika’da 38 milyon insan açlık tehlikesiyle karşı karşıya bulunmaktadır. Ekonomisi gelişemeyen Afrika’da sağlık sektörüne de yeterince yatırım yapılamamış, bölgede başta AIDS olmak üzere, salgın hastalıklar son derece yaygın hale gelmiştir. 2002 yılında sadece AIDS sebebiyle 499 bin insan hayatını kaybetmiştir. Birleşmiş Milletler, 20 yıl içerisinde 8 milyon Afrikalının daha AIDS nedeniyle hayatını kaybedeceğinin tahmin edildiğini açıklamıştır. Afrika, su kaynakları açısından da fakir olmamasına rağmen, kıtada çok ciddi bir su sorunu vardır. Sahra Çölü’nün derinliklerinde dünyanın en geniş ve kullanıma uygun su yataklarından biri bulunmaktadır. Ancak yine ekonomik yetersizlikler bu suyun yüzeye çıkarılmasına engel olmaktadır.

İnsanlar temiz içme suyundan yoksun yaşamakta, bu da başta dizanteri olmak üzere birçok hastalığın yayılmasına sebep olmaktadır. Her sene on binlerce Afrikalı bu hastalıklar sonucu hayatını kaybetmektedir. Birer Afrika ülkesi olan Angola, Nijerya ve Sierra Leone’de durum şöyledir: Angola, Nijerya’dan sonra Afrika kıtasının 2. büyük petrol ihracatçısıdır. Ancak halkın %37’si yoksulluk sınırında ve günlük 1,75 dolarla yaşamaya çalışmaktadırlar. Halkın sadece %30’u sağlık hizmetlerinden faydalanabilmektedir. Temiz suya ulaşabilenlerin oranı ise %42 ile sınırlıdır.

Afrika kıtasının en fazla nüfusa sahip ülkesi olan Nijerya ise günlük 2 milyon varil ile aynı zamanda kıtanın en büyük petrol üreticisidir. Ülke gelirinin %80’i petrol gelirinden sağlanmaktadır. Ancak petrol geliri, çok küçük bir kesimin elinde toplanmakta, bu da ülkedeki sosyal dengesizliğin her geçen gün büyümesine neden olmaktadır. Ülkede %25’i yeterli beslenemeyen 5 yaşından küçük çocuklardan her 1000 çocuktan 154’ü 5 yaşına gelmeden yaşamını yitirmektedir. Ülke ekonomisi petrole endekslendiği için, tarım ve endüstri giderek gerilemektedir. Bir dönemler “kendine yeten” bir tarıma sahip olan bu ülke, bugün birçok besin maddesini ithal etmek zorunda kalmıştır.

Nüfusun büyük kısmı Müslüman olan Sierra Leone de bir Afrika ülkesidir. Uzun yıllar İngiliz sömürüsü altında ezilmiş olan Sierra Leone, dünyanın en kıymetli elmas madenlerine sahiptir. Altın ve titanyum da çıkarılmaktadır. Ancak Sierra Leone bu kadar zenginliğe rağmen, fakirlik içinde yüzmektedir. Birleşmiş Milletler kaynaklarına göre dünyanın yaşam standartları en düşük, en fakir ülkesi konumundadır.

Ortadoğu – AB – Ukrayna Üçgeninde Devam Eden Enerji Savaşları

Dünya üzerindeki en büyük sermaye egemeni olan ABD, bu konumunu sürdürmek için büyük bir çaba göstermektedir. Bu amaçla Ortadoğu başta olmak üzere dünyanın çeşitli bölgelerine doğrudan veya dolaylı olarak müdahale etmektedir. Bilindiği gibi yeryüzündeki kıymetli ve çıkarma maliyeti az olan enerji kaynaklarının büyük bir kısmı Ortadoğu’da yer almaktadır. Dünya petrol rezervinin 3’te 2’si de buradadır. Bu nedenle Ortadoğu, şu anda bütün dünyadaki güç odaklarının yakın ilgi duydukları bir bölge konumundadır. ABD bölge üzerindeki hâkimiyetini Körfez Savaşı’yla daha da güçlendirmiştir. Öyle ki, bölge ülkelerinin hava sahalarına sınır koyabilecek, ekonomik yapılanmalarına müdahale edebilecek, hatta herhangi bir ülkenin yardımlarını kontrol altında tutabilecek kadar inisiyatifi eline alabilmiştir.

Ortadoğu’da varolan devletlere dikkat edilirse, belli başlı devletlerin yanında Kuveyt, Birleşik Arap Emirlikleri, Katar, Bahreyn gibi parça devletler de bulunmaktadır. Bunun nedeni İngiliz emperyalizminin bu bölgedeki petrol rezervini paylaştırmasıdır.

Bölgenin en önemli petrol üreticisi 265.9 milyar varil petrol rezervi ile Suudi Arabistan’dır. Suudi Arabistan’ı 157 milyar varil petrol rezervi ile İran ve 150 milyar varil petrol rezervi ile Irak takip etmektedir. ABD’nin yıllık petrol ihtiyacı ise 7.5 milyar varildir. Bu da, petrolün Amerika için ne kadar önemli olduğunun bir göstergesidir. Bu nedenle petrolün denetimini kendi elinde tutmak istemektedir. Ortadoğu bu yüzden çeşitli oyunlara sahne olmaktadır. Örneğin; ABD kitlesel silahların yayılmasını önlemek gibi zahiri bir sebebi öne sürmüştür. Irak üzerine büyük bir askeri harekat düzenleyip Saddam rejimini ortadan kaldırmıştır. Oysa BM’nin silah denetçileri Irak’ta kitlesel imha silahlarının olmadığını açıklamışlardır. Amerika’nın bir taraftan Irak’a harekat için Körfez’e askeri yığınak yapması, diğer taraftan da silah denetçilerini bu ülkeye göndermesi kamuoyunu aldatmaya yönelik olmuştur. ABD’nin Ortadoğu’ya demokrasiyi getirmek istemesi kesinlikle gerçeği yansıtmamaktadır. ABD’nin 11 Eylül sonrası El-Kaide ile Irak arasında bir bağlantı kurmasının da sağlam bir dayanağı yoktur. Irak’a yapılan harekâtın ana sebebi petroldür.

ABD, sayıları 200 kadar olan, dev silah ve petrol şirketlerinin kontrolündeki bir ülkedir. ABD bir taraftan bu ülkelere silahlı müdahalelerde bulunarak silah şirketlerinin kârını katlarken, diğer taraftan dev petrol şirketlerinin taleplerini karşılamaktadır.

Suriye’de ise İsrail, ABD ve AB ülkeleri bir tarafta; İran, Rusya ve Çin öteki tarafta olmak üzere bir savaş yaşanmaktadır. Bu karşı karşıya gelişin asıl sebebi yine enerji kaynaklarının paylaşımıdır. Yoksa Suriye’de yaşanan insanlık dramı ve Müslümanlara karşı yapılan katliam hiç önemli görülmemektedir.

Enerji kaynaklarının zengin olduğu bölgelerde şiddetli çatışmalar yaşanmasına sebep olan terör grupları da Ortadoğu’da kontrolü ele geçirmeye çalışmaktadırlar. Örneğin; Irak’ta Musul başta olmak üzere Süleymaniye ve Kerkük petrol açısından çok zengin olan bölgelerdir. Suriye’de de durum farklı değildir. Bugün Suriye’de ya da Irak’ta yaşananlar; Hem başta petrol ve doğalgaz olmak üzere enerji kaynakları, hem de onların ulaşım güzergahını kontrol için yapılan bir savaştır.

Bu durum Suriye’deki çatışmaların ve IŞİD’in ortaya çıkmasının ana nedeni olarak görülmektedir. Suriye’nin Deyru’z-Zor ve doğu bölgelerindeki; Irak’ın Musul ve Salahaddin kentlerindeki birçok petrol kuyusu şuan IŞİD’in kontrolündedir. IŞİD ayrıca Musul kentinde yer alan Hammam el-Alil’deki devlete ait yakıt ve petrol depolarını da ele geçirmiştir. Normalde bir varil petrolün fiyatı 100 dolar iken, IŞİD varil başına 25 ile 60 dolar arasında ucuz bir fiyata, kaçakçılık yoluyla satarak dış finansman açığını kapatmaktadır. Örgütün petrol gelirinin yıllık yaklaşık 730 milyon dolar olduğu tahmin edilmektedir.

Rusya ve Ukrayna arasındaki kriz incelendiğinde, öncelikle Ukrayna’nın enerji başta olmak üzere ekonomik ve ticari açıdan Rusya’ya bağlı bir ülke olduğu göze çarpmaktadır. İhracatın büyük bölümü Rusya’ya yapılmakta ve kredi ihtiyacı da yine Rusya’dan karşılanmaktadır. Diğer Avrupa ülkeleri gibi Ukrayna da doğalgazı Rusya’dan almaktadır. Bu konuda yeni projeler de hayata geçirilmektedir. Örneğin; 2012 yılında faaliyete geçirilen Kuzey Akım doğalgaz boru hattı ile Rus doğalgazı doğrudan Avrupa’ya taşınmaktadır. Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği sonrası dağılan Rus halkının hamisi olan Rusya; Ukrayna, Kırım, Gürcistan, Belarus ve Moldava’yı arka bahçesi olarak kabul etmektedir. 2003 Gürcistan Gül Devrimi ve 2004 Ukrayna Turuncu Devrimi’ni, batının buralarda etkinlik kurmaya çalışma politikalarının sonucu olarak gördüğü için huzursuzluk duymaktadır. Rusya’yı tedirgin eden bir diğer neden ise; Gürcistan ve Ukrayna’nın 2008 yılında gündeme gelen NATO üyeliğidir.

Rusya ve Batılı Ülkelerin Ukrayna üzerindeki güç savaşını, karşılıklı ekonomik ilişkilerin dizginlediği söylenebilir. Özellikle Almanya ve İngiltere çözüm için diplomasiye ağırlık vermektedir. Ekonomik yaptırımlarda acele etmeyen Almanya ve İngiltere, herhangi bir ekonomik yaptırımda kendi ekonomilerinin de etkileneceğinin farkındadırlar. Almanya örneğini ele alırsak; Almanya ile Rusya arasındaki ticaret hacim 77 milyar dolardır. Almanya enerjisinin %50’ye yakın kısmını Rusya’dan sağlamaktadır. Sadece Almanya değil Avrupa ülkelerinin büyük çoğunluğu da enerji konusunda Rusya’ya bağımlı durumdadır. Bu silahı çok iyi kullanan Rusya’da Putin, Avrupa ülkelerinin kendi aralarındaki bu bölünmüşlüklerinin farkındadır. Bunun sonucu olarak Rusya, enerji fiyatlarını belirlerken her ülkeye ayrı bir sözleşme ve fiyat ile satmaktadır. Tüm bunlara rağmen Rusya için en büyük risk; Avrupa Birliği, NATO ve diğer dünya ülkelerinin ortak uygulayacağı yaptırımlardır.

Son Ukrayna krizinde Rus borsasının kaybı 58 milyar dolar olmuştur. Ukrayna’daki çatışmadan sonra, ABD’nin Balkanlara olan ilgisinin nedenini yine enerji olarak söylemek mümkündür. Çünkü Orta Asya ve Hazar bölgelerindeki enerji kaynaklarının Avrupa’ya aktarımında Balkanlar kilit rol oynamaktadır. ABD Balkanlarda kontrolü elde tutmayı istediği için Rusya’nın enerji yollarına hâkimiyetini azaltmayı hedeflemektedir.

Ukrayna’da yaşanan karışıklıklar, Türkiye’nin de öne çıkmasını sağlamıştır. Avrupa’nın enerji ihtiyacı, Ukrayna’dan geçen boru hatları ile Rus doğal gazı ile karşılanmaktadır. Rusya ile Ukrayna’nın neredeyse savaşın eşiğine gelmesi bu hattın güvenliğini, devamlılığını riske etmiştir. Savaş riski ortadan kalksa bile Ukrayna’nın aldığı doğal gazın bedelini ödeyememesi ihtimali vardır. Bu da Rusya’nın vanaları her an kapamasına yol açabilir. Uzun vadeli bir plan olan ABD’den sıvılaştırılmış doğalgaz ithali altyapı gerektirdiğinden, bu koşullar altında Ukrayna’ya karşı en iyi alternatif, ekonomisi istikrarlı ve alt yapısı güçlü olan Türkiye görülmektedir. Hem Avrupa’ya, hem de Rusya’ya yakın bir ülke olan Türkiye de, tıpkı Avrupa gibi, enerjiye bağımlı bir ülke olmasına rağmen enerji kaynaklarının bir kesişme noktası konumundadır. Türkiye üzerinden 3 ana koridor vardır:

Irak petrolleri:

Türkiye’nin Irak Kürt özerk bölgesi ile pazarlıklarının uzun zamandır sürdüğü bilinmektedir. ABD’nin Irak merkezi yönetimi üzerinde çözümü kolaylaştırıcı etkileri olması muhtemeldir.

TANAP projesi (Trans Anadolu Doğalgaz Boru Hattı Projesi):

Azeri gazını Türkiye üzerinden Avrupa’ya taşımayı amaçlayan bu projede Türkiye, %30 paya sahiptir. Başlangıçta yıllık 16 milyar metreküp doğalgaz sevkiyatı yapılacak; 10 milyar metreküpü Avrupa’ya, 6 milyar metreküpü ise Türkiye’ye olacaktır. İlk safhasının 2018’de tamamlanması öngörülmektedir.

İsrail-Güney Kıbrıs doğalgazı: Doğu Akdeniz’de bulunan bu doğalgaz Avrupa’ya ulaştırılamamıştır. Öncelikle Kıbrıs sorununun çözümü ve İsrail-Türkiye ilişkilerinin normalleşmesi gerekmektedir. Sorunlar aşıldığı takdirde hem Ortadoğu hem Avrupa’ya büyük bir zenginliğin ulaşacağı açıktır.

Enerji Savaşlarının Arkasında Ne Var?

Enerji savaşıyla silahlanma yarışını iç içe düşünmek gerekir. Silah sanayinde lider ülkelerin fabrikalarında sabah akşam silah üretilmekte, sonunda artık stoklanamayacak kadar fazla sayıya ulaşılmaktadır. Bununla birlikte dolan stokları boşaltmak için yeni pazar ihtiyacı doğmaktadır. Üretilen yeni roketleri, yeni bombaları deneyecek yeni sahalar aranmaktadır. Son dönemde ABD, IŞİD’i durdurmak için hava bombardımanı düzenlemek gibi yanlış bir strateji izlemektedir. Irak’tan sonra Suriye’deki IŞİD hedeflerine yönelik hava saldırısı gerçekleştirilmiştir. Bu hava saldırısında ABD ordusuna ait F-22 tipi uçak ilk kez kullanılmıştır. Suudi Arabistan, Ürdün, Birleşik Arap Emirlikleri, Bahreyn ve Katar da saldırıya destek vermiştir. Eğer ABD bu yanlış politikadan vazgeçmezse Irak ve Suriye’ye yüz binlerce bomba yağdırılacaktır. Bu saldırılara destek veren Müslüman ülkeler saldırıların sonucunu hiç düşünmemektedirler. Üzerlerine bomba atılan da, şehit edilen de Müslümanlardır. Düşen bombalar sonucu yıkılanlar da camiler ve Müslüman evleridir. Irak’ın bindir uğraşla, milli servetiyle yaptığı binalar tekrar yerle bir olmaktadır. Irak ve Suriye ise şehirlerini yeniden inşa etmek için petrolünü kendilerini bombalayan ülkelere satacak durumdadır.

Diğer taraftan bu çatışma ortamında kendilerini güvenceye almak isteyen Suudi Arabistan gibi zengin ülkeler yer almaktadır. Bu ülkeler de petrollerini satıp karşılığında silah satın almaya devam edecek, böylece Amerika, istediği Ortadoğu petrollerine kavuşacaktır. Ayrıca savaş uçaklarının, bombalarının parasını da karşılamış olacak ve fabrikaları yeniden silah üretimine devam edecektir. Üretilen bu silahlarla da yine Müslümanlar şehit edilecektir.

Peki, Amerika, Ortadoğu üzerindeki bu planlara neden önem vermektedir? Neden bu kadar büyük çapta harcamalara girişmektedir? Karşılığında petrol alması, silahlarını satacak pazar bulmasının yanında, özellikle Ortadoğu petrollerine sahip olmak için bir aciliyeti söz konusudur. Çünkü petrolün şöyle bir özelliği vardır: Dünya petrol rezervleri önümüzdeki 53 yıl için yeterli durumdadır. Ancak rezervlerin birkaç bölgede yoğunlaşması, bunun sonucu olarak petrol rezervlerinin paylaşımı çok ciddi bir sorundur. Bunu daha iyi anlamak için ABD ve Ortadoğu rezervlerini karşılaştırmak gerekir. ABD petrollerinin ömrü 12 senedir. Buna karşılık, Ortadoğu petrollerinin ömrü ise 78 senedir. Bu durum Ortadoğu’nun enerjide dışa bağımlı olan ülkeler için neden paha biçilemez olduğunu çok net açıklamaktadır. Ayrıca geçmiş yıllardaki ABD ve Ortadoğu petrol rezervleri miktarlarına bakıldığında, Ortadoğu rezervlerinin sürekli arttığı, ABD rezervlerinin ise giderek azalmış olduğu görülmektedir.

ABD artan enerji ihtiyacıyla da tıpkı Avrupa ülkeleri gibi dışa bağımlı olma yolunda ilerlemektedir. Bu yüzden Ortadoğu’ya, demokrasi adı altında müdahale etmeye kendini mecbur hissetmektedir ve attığı her adımda Batı dünyasının geçmişten beri sahip olduğu sömürgeci anlayış hâkimdir. Kendi çıkarları söz konusu olduğunda bencil ve acımasız bir tavır sergilerken, Müslümanları değersiz görüp onları ezmeyi doğal bir hakmış gibi görmektedirler. Zengin yeraltı kaynaklarına kendilerine aitmiş gibi el koyabileceklerini düşünmektedirler. Hâlbuki dünyadaki kaynaklar konusunda adil bir paylaşım yapılması gerekir. Var olan ve elbet tükenecek olan kaynaklar üzerinden savaş çıkarıp, yüz milyarlarca dolar harcamak çözüm değildir. Amerika, savunma ve savaş harcamaları için her sene 600 milyar doların üstünde bütçe ayırmaktadır. Son olarak, IŞİD’e yaptığı operasyonların sadece günlük maliyeti 7,5 milyon dolardır. Tüm bu harcamaları karşılamak için silah üretip satmanın kısır bir döngü olduğunu idrak etmek gerekmektedir. Sonuçta hem Müslümanlar hem de kendi askerleri bu enerji savaşı yüzünden canlarından olmaktadırlar. ABD’nin Ortadoğu petrolleri için verdiği uğraşı kendi ülkesinde yeni rezerv arayışına vermesi, elbette daha makul olacaktır. Böylece Ortadoğu’da petrol için akan kan duracaktır. Ayrıca ABD ekonomik yönden de hafifleyecektir.

ABD’deki büyük petrol şirketleri, üretilen petrol seviyesini koruyabilmek için geçtiğimiz 10 sene içerisinde 260 milyar dolar harcamıştır. Bu miktar, askeri harekâtlara, atılan füzelere, bombalara harcanandan çok çok daha azdır. Avrupa ülkeleri içinse durum biraz farklıdır. Çoğu Avrupa ülkesinde petrol olmadığı için aynı bencil tutumla bu enerji savaşı içinde yer alarak sömürgeci mantıktan başka bir seçenek görmemektedirler. Hâlbuki petrol rezervleri ne kadar zengin olursa olsun, bir gün tükenecektir. Petrol uğruna bu topraklara bu kadar acı getirmenin hiç bir anlamı yoktur. Dışa bağımlı olup, her ülkeler arası krizde enerji sıkıntısı yaşamak istemiyorlarsa, kendi kaynaklarını yaratmalıdırlar. Yenilenebilir enerji kaynaklarının önemi bu noktada daha iyi anlaşılmaktadır. Petrol savaşına giden bütçeyi, yenilenebilir enerji teknolojilerini geliştirmek için harcayabilirler. Güneşten sağladığı enerji 20 nükleer santralin gücüne eşdeğer olan Almanya bu konuda öncü durumdadır.

Bu gerçekler ortadayken Müslüman ülke topraklarını sömürmeyi tek çözüm göstermek, hiç insani ve samimi değildir. Bu noktada, Batılı halkları Müslüman halklardan üstün gören zihniyetin değişmesi gerekmektedir. Sömürgeci mantığın temellerini atan Darwinist telkinlerin yıkılması son derece hayatî önem arz etmektedir. Hangi ırktan olursa olsun tüm insanların sahip olduğu haklar eşittir. Hiçbir ırk, diğer bir ırkın haklarını sömürme yetkisine sahip değildir. Güçlü olma, üstün olma, zayıf olanları ezme mantığı Darwinizm’in hezeyanlarıdır. Adil paylaşım dururken bencillik dürtüsüyle yalnızca kendilerini düşünme mantığı da böyledir. İnsanları ruhsuzluğa, sevgisizliğe, duyarsızlığa sürükleyen bu akıma karşı eğitim şarttır. Batı dünyasının sömürü mantığıyla değil, şefkat ruhuyla hareket etmesi gerekir.

Kaynak: http://www.bilinmeyenler.org/