Paylaşılamayan Veli

Paylaşılamayan Veli

Mar’uf-ı Kerhi Hazretlerini sadece Müslümanlar değil, Hristiyanlar da çok sever. Bir defasında bunlardan biri gelir, ‘çocuk sahibi olabilmek’ için dua ister. Büyük veli bir fırsatını bulup onu zarif bir şekilde İslâm’a davet eder.

Adam;

– İyi ama ben buraya din değiştirmeye gelmedim ki. İstediğim sadece bir evlad, der.

Veli;

– Allah sana hayırlı bir evlad nasip etsin. Onun elinden imana gelesin, diye dua eder.

Çok geçmez, adamcağızın çok akıllı bir oğlu olur. Okul çağı gelince onu kilise mektebine gönderir. Rahip ilk gün teslisi anlatır ama çocuk bir tuhaf olur.

Çocuk;

– Hayır! Kalbim daralıyor, dilim söylemiyor, der.

Rahip;

-Tamam, bunları sonra konuşuruz. Şimdi alfabeye geçelim. Haydi bana harfleri oku, der.

Çocuk bir şiir okur ki ilk beyit elif, beyle başlar son beyit lâmelif, ye ile biter. Her mısra Allah’ü Teâlâ’nın sıfatlarını ve Muhammed Aleyhisselâm’ın meziyetlerini anlatır ki sanatlarla doludur. Çocuk, alfabeyi bitirip devam eder.

“Ağlatan, güldüren, öldüren, dirilten Allah’a yemin ederim ki;

O’nun kapısından başkasına giden mutlaka zarar etti,

Ondan başkasından ne zarar gelebilir, ne fayda!

Kul isyan eder, örter âliyyul âlâ.”

Rahip bu sözleri söyleyeni değil söyleteni arar ve doğruyu bulur. Çocuğun babasını da İslâm’a davet eder. Adamcağız itiraz etmez zira yıllar evvel Şeyh Ma’ruf’un ettiği dua kulaklarında çınlamaktadır.

Ma’ruf-i Kerhi Hazretleri ölümü yaklaştığında vefakâr talebesi Sırrıyî Sekati’ye döner ve:

– Ben ölünce üzerimdeki gömleği fakirlere ver, der.

Biliyor musunuz zaten bütün serveti o gömlektir. Hâsılı bu âlemden geldiği gibi gider.

Mübarek kimseyi kırmaz ve herkese insanca muamele eder. Bu yüzden onu herkes sever.

Komşuları cenazesini paylaşamazlar. Hristiyanlar ve Yahudiler de gelir onu kendi mezarlıklarına defnetmeye kalkışırlar. Ancak tabutu yerinden bile oynatamazlar, hâlbuki Müslümanlar el attığında naaş tüy gibi hafifler ve kuş gibi uçar. Orada bulunanlar top yekûn Müslüman olurlar.

(Alıntı)