Dervişin Uykusunu Kaçıran Rüya

Dervişin Uykusunu Kaçıran Rüya

Ârif zâtlardan biri şöyle bir hikâye anlatmıştır:

“Bir gece zikir ve dua ile meşgul olurken uyuyakaldım. Rüyamda daha önce hiç rastlamadığım güzellikte bir cariye gördüm. O kadar güzel kokuyordu ki daha önce öyle bir koku koklamadım. Elini uzatıp bana bir kâğıt parçası verdi ve:

- Üzerinde yazanı oku! Dedi.

Okumak için elime aldığımda üzerinde şu beyitleri gördüm:

Hayırlı olan hayatı bırakıp uyku ile zevklendin

Cennet köşklerinin odalarındaki hurilere rağmen

Ebedi olarak yaşarsın, ölüm yoktur orada

Cennetlerde güzellerle ebedi yaşarsın

Artık uyan uykundan, çünkü hayırlı olan, uykundan

Kur’an okumak, teheccüd namazı kılmaktır.

Korkuyla uykumdan uyandım. Vallahi bu rüyayı her hatırladığımda uykum varsa bile hemen kaçmaktadır. “

İmam Yâfiî

İffet Numunesi Meryem

Hazreti Meryem’in babası İmran olup Süleyman aleyhisselâm neslindendir. Anasının adı da Hanne’dir. Hanne’nin kız kardeşi Işâ da Zekeriyya aleyhisselâmın zevcesi ve Hazreti Yahya’nın annesidir.

 Meryem’in babası Imran henüz Meryem, ana karnında iken vefat ettiği için, anası Hanne, doğuracağı çocuğunu Beyt-i Makdis’e hizmetçi yapacağını nezretmişti. Bu itibarla Meryem Beyt-i Makdis’in imâmı ve kendisinin en yakın akrabası olan Hazreti Zekeriyya’ya teslim edilmiş, o da Beyt-i Makdis’in âyette “mihrâb» olarak yâd edilen yüksekte bir hücresini Meryem’in ikâmetine, ayırmıştı, işte böyle kudsî bir makamda ve yüce bir peygamberin maiyyetinde feyizlenen Meryem’in mucizelerle dolu hayatını Allahü Teâlâ Kitabında meâlen şöyle bildiriyor:

 “Habibim! Kur’ân’da, Meryem kıssasını ailesinden ayrılıp Beyt-i Makdis’in doğu tarafında bir yere çekildiği zamanı da an!”

 “O zaman Melekler şöyle demişlerdi:

 — Ey Meryem! Allah sana kendi tarafından bir kelime ile “Ol!” demesiyle vücud bulacak bir çocuk müjdeler! îmran’ın hanımı Hanne:

 — Ey Rabbim! Ben karnımdaki yükü, kendimden alâkasını keserek Sana adadım. Hemen adağımı benden kabul et! Beyt-i Makdis’ine hizmet etsin. Sen Rabbim sözümü muhakkak iyi işitir, niyetimi çok iyi bilirsin! demişti.

 Kadın vaktâ ki hamlini doğurdu:

 — Rabbim hamlimi dişi doğurdum, bununla beraber Allahü Teâlâ onun ne doğduğunu ve erkeğin dişi gibi olmadığını daha iyi bilir. Rabbim! Ben ona Meryem diye de ad koydum. Şimdi ben, onu ve zürriyetini huzurundan kovulmuş şeytanın şerrinden Sana havale ediyorum! dedi.

 Bunun üzerine kadının bu dileğini Rabbi, güzel bir suretle kabul buyurdu. Ve Meryem’i güzel bir surette yetiştirdi. Zekeriyya’yı onu idare etme hususunda kefil kıldı. Zekeriyya mahfele Meryem’in yanına her girdiğinde onun yanında taze bir rızık, kâh yazın kış meyvesi, kâh kışın yaz meyvesi bulurdu. Ona:

 — Ey Meryem! Bu rızık sana nereden geldi? diye sorardı. O da:

 — Allah tarafından! diye cevap verirdi.

 Şüphe yok ki, Allah dilediği kişiyi hesapsız rızıklandırır.

 Habibim! Meleklerin, husûsiyle Cibril’in:

 — Ey Meryem! Allah senin hayâtını, terbiyeni, rızkını kendi üzerine aldı, seni kadınları kirleten hallerden tamamiyle temiz kıldı. Bu husus için seni zamanının bütün kadınları üzerine yükselterek seçti. Ey Meryem! Rabbine dîvan dur da secde ederek, rükû edenlerle beraber eğilerek cemaatle namaz kıl! dediği vakti an! , işte Habîbim! Bu Zekeriyya ve Meryem kıssası senin ve kavminin idrâkinden uzak olan haberlerdendir. Şimdi onu, tarihin bu uzak haberini biz sana vahyedip bildiriyoruz. Yoksa Habibim! îmran oğulları Meryem’i hangisi himâyesi altına alacak diye aralarında fal oklarıyla kur’a attıkları sırada sen yanlarında değildin! . Onlar Meryem’i himaye hususunda biribirlerine karşı gayret gösterirken de yanlarında bulunmadın.

 Habibim! Kur’ân’da Meryem kıssasını da an! Hani Meryem ailesinden ayrılıp Beyt-i Makdis’in doğu tarafında bir yere ibâdet için çekilmişti ve onlardan beri bir yer de edinmişti, işte bu inziva halinde Meryem’e biz, Cibril’imizi gönderdik de Cibril ona düzgün bir insan suretine girerek göründü. Meryem iffetinden ona:

 — Ben bütün safvetimle senden Rahmân’a sığınırım! . Eğer sen Allah’dan korkar isen benden uzaklaşırsın! dedi.

 Cibril:

 — Emîn ol, ben sığındığın Rabbin elçisiyim. Ben sâde sana tertemiz bir oğlan vermeye sebep olmak üzere gönderildim, dedi. Meryem:

 — Benim için oğlan nasıl olabilir ki, hâlâ bana nikâh ile bir insan dokunmamıştır. Ben bir fahişe de değilim, dedi. Cibril:

 — Hakikat dediğin gibidir. Fakat Rabbin: O, bana çok kolaydır. Bu çocuğu biz halka kudretimizden bir delil, tarafımızdan insanlara bir rahmet kılmak için vereceğiz. Artık o, ezelde kaza edilmiş bir emir bulunuyor, buyurdu, dedi.

 Bunun üzerine Cibril, Meryem’in gömleği içerisine bir hayat nefhası üfleyerek Meryem İsa’ya hamile oldu. Ve hamli ile ailesinden uzak bir yere çekildi. Doğum başlayınca ağrı onu dayanmak için kuru bir hurma ağacına götürdü. Meryem haya ve teessür içerisinde:

 — Ah, keşke ben bundan önce öleydim, unutulmuş, adı anılmaz olaydım, dedi.

 Bunun üzerine Meryem’e onun altından yeni doğmuş yavru İsa:

 — Sakın mahzun olma! . Rabbin senin altında küçük bir ırmak yarattı. Şu canlanan hurma ağacının dalını da kendine doğru çekip silkele! Üzerine taze hurmalar dökülsün! . Artık ye, iç, gözün aydın! . Şimdi ey Meryem! Kavmine gideceksin, tabiî onlardan birini görürsen: “Ben Rahmân’a sükût orucu nezrettim. Bu adağımı bildirdikten sonra bugün hiç bir insana söz söylemeyeceğim!” dersin, dedi.

 Bunun üzerine Meryem çocuğunu yüklenerek onunla kavmine geldi. Onlar:

 — Ey Meryem! Sen çok acayip bir şey getirdin. Ey Harun’un hazır olan neslindeki hemşiresi! Senin baban kötü bir kişi değildi. Anan da bir fahişe değildi, dediler.

 Bunun üzerine Meryem, İsa’ya işaret etti, buna sorunuz demek istedi. Onlar:

 — Beşikteki çocukla nasıl konuşuruz? dediler. İsa onlara karşı dedi ki:

 — Ben Allah’ın kuluyum. O bana kitap verdi, beni Peygamber yaptı, insanlara hayırlı kıldı, ben hayatta olduğum sürece bana namaz ve zekât tavsiye ve emretti. Anama da hürmetkâr kıldı. Beni bir kibirli, bir yaramaz kılmadı. Artık selâm bana hem doğduğum gün, hem öleceğim gün, hem diri olarak ba’s olunacağım gün. İşte şu vasıfları sayılan Meryem oğlu İsa’dır. Hakkında Yahudilerin sihirbaz, Hıristiyanların Allah’ın oğlu diye çekiştikleri “Kelimetullah»dır, Oğul edinmek hiç bir zaman Allah’a gerekmez. Allah bu ithamlardan münezzehtir. O, bir şeyi murad edince ona yalnız “Ol!” der de o şey hemen vücud buluverir. Hem iyi biliniz ki, Allah benim Rabbimdir, sizin de Rabbinizdir. Şu halde yalnız O’na ibadet ediniz! . Bu yol doğru bir yoldur. Ancak mületler, fırkalar daha sonra kendi aralarında ihtilâfa düştüler. Şimdi artık büyük bir günün görülecek hesap ve dehşetinden azâb ve helak o küfredenlere. Onlar kıyamette bizim dîvanımıza gelecekleri gün neler işitecekler, neler görecekler? Ancak şaşılır ki kıyamette gören ve işiten o zâlimlerin bu hisleri bugün dünyada açık bir dalâlettir. Şimdi onlar gaflet içinde olup imân etmezlerken o hasret ve kıyamet gününün, cennetlik, cehennemlik emri hükme yaklaştığı saatin dehşeti ile o gaafilleri korkut habîbim! . Her halde şu arza ve üzerindeki her ferde biz vâris ve sahip olacağız. Zalimler ise hep bize geri döndürüleceklerdir.” (Alıntı)