İki Dostun Hikâyesi

İki Dostun Hikâyesi

Yazar: Dr. Selin Çelik

Çocukluklarından bu yana birbirini çok seven iki arkadaş vardı. Arkadaşlardan biri atılgan, hareketli, kurnaz ve işini bilen biriyken, diğeri dürüst, kendi halinde ama çok saf biriydi.

Bir gün kurnaz olan; işlerinin kötü gittiğini, iflas etmek üzere olduğunu söyleyerek arkadaşından para istedi. Samimi dostu bir dakika bile düşünmeden, biriktirdiği tüm parasını arkadaşına verdi. Arkadaşı bu parayla iflasın eşiğinden döndü ve işlerini düzeltti. Bir süre sonra bizim kurnaz, yine arkadaşının yanına gitti ve arkadaşının evlenmek üzere olduğu nişanlısını çok beğendiğini ve kendisinin evlenmek istediğini söyledi. Saf arkadaş bu duruma çok şaşırdı, hayır demek istedi ama aralarında o kadar güçlü bir dostluk vardı ki arkadaşına kırmadı ve nişanlısını arkadaşına verdi.

Günler ayları, aylar yılları kovaladı. Bizim safın işleri bozuldu, kendi kendine çare ararken aklına en iyi dostu geldi. Arkadaşının iş yerine giderek, kendisine çalışması için iş vermesini istedi. Ama kurnaz arkadaş ona iş vermedi. Bizimki çok üzülse de arkadaşına kızmadı.

Birkaç gün sonra iş aramak için sokak sokak gezerken yanına hasta ve yaşlı bir adam yaklaştı. Fakir olduğu için ilaç alamadığını söyledi. Bizimki yaşlı adamcağıza acıdı, istediği ilaçları aldı ve cebindeki son paranın bir kısmını adama verdi. Kısa bir süre sonra bizimkinin kapısına gelen kişiler, yardımcı olduğu o yaşlı adamın öldüğünü söyledi. Anlattıklarına göre yaşlı adam çok zengindi ama hiç kimsesi yoktu.  Bu nedenle ona yardım eden bu delikanlıya tüm mirasını bırakmıştı. Bizim saf artık çok zengindi. Kendine hemen bir ev aldı ve güzel bir iş kurdu. Bir gün evinin kapısını dilenci bir kadın çaldı. Yaşlı kadın çok aç olduğunu söyleyerek kendisinden yemek istedi. Saf hiç düşünmeden kadını içeri aldı, karnını doyurdu. Sohbet ettiği yaşlı kadının kimsesi olmadığını öğrendiğinde çok üzüldü ve kendisinin de yalnız olduğunu söyledi. Saf genç: ‘’Teyzeciğim bu ev çok büyük, gel bu evde benimle birlikte yaşa, hem bana da yardımcı olur, evin işlerini yaparsın’’ dedi. Yaşlı kadın hiç düşünmeden bu teklifi kabul etti.

Bir süre sonra yaşlı kadın bizimkine, neden evlenmediğini sordu. Saf delikanlı, böyle bir kızı nasıl bulacağını, kendisinin tanıdığı olmadığını söyledi. Yaşlı kadın ona uygun bir kız tanıdığını ve kendisiyle görüştürebileceğini söyledi. Görüşmeler sonucunda evlenmeye karar verildi ve düğün davetiyeleri basıldı. Bizimkisi kırgın olduğu halde samimi dostunu yine unutmadı ve ona da davetiye gönderdi.

Düğün günü geldi çattı. Saf damadımız düğün salonunda eski dostunu görünce daha fazla dayanamadı, bir şeyler söylemek için aldı mikrofonu eline ve yaşadıklarını anlatmaya başladı:

‘’Eskiden çok sevdiğim bir dostum vardı. Bir gün işleri bozulunca benden borç para istedi elimdeki bütün parayı verdim. Evlenmek üzere olduğum nişanlımı çok beğendiğini söyleyerek benden istedi. Çok üzülerek onu da kendisine verdim. Çünkü biz gerçek dosttuk onun üzülmesini istemedim. Bir gün işlerim bozuldu ve onun fabrikasına gittim. Çalışmak için kendisinden iş istedim. Ama dostum bana iş vermedi. Çok üzüldüm, kırıldım ama yine de arkadaşıma kızmadım, çünkü biz gerçek dosttuk.’’

Bu konuşma üzerine kurnaz olan arkadaşı konuşmak için izin istedi. Mikrofonu eline aldı ve başladı konuşmaya:

‘’- Benim de bir zamanlar çok sevdiğim bir dostum vardı. İşlerim bozulduğunda kendisinden para istedim, bütün parasını bana verdi. Bunun için her zaman ona minnettarım. Günlerden bir gün çok sevdiği nişanlısının aynı zamanda başkalarıyla da birlikte olduğunu ve arkadaşımı aldattığını öğrendim. Dostumun bunu öğrenerek kahrolmasına gönlüm razı olmadı. Bu nedenle ondan nişanlısını istedim, üzülerek nişanlısını da verdi. Ben de bu sayede arkadaşıma layık olmayan bu kadını defettim.

- İşleri bozulduğunda gelip benden iş istedi ve ben vermedim. Çünkü çok sevdiğim arkadaşımı kendi emrimde çalıştıramazdım. İşsiz ve parasız olduğunu öğrendiğim arkadaşımı, bu durumdan kurtarmam gerektiğini biliyordum. Günün birinde karşılaştığı yaşlı adam benim babamdı. Babam çok hasta ve ölmek üzereydi, onu arkadaşımın yanına ben gönderdim ve mirasını ona ben bıraktırdım.

- Evine gelen dilenci kadın benim annemdi. Ona bakıp iyi yaşamasını sağlamak için gönderdim.

– Şu anda evlenmekte olduğu kız de benim kız kardeşim. Onu arkadaşımla evlenmesine ben ikna ettim. Değerli misafirler, işte biz böyle dostuz.’’

Ve…

Sevgili okurlar; bu hikâyeyi paylaşmak istememin nedeni güzel bir arkadaşlık hikâyesi olması değildi. Böyle bir dostluk gerçekten olabilir mi bilemem. Almamız gereken ders bence şu:

Yaşadıklarımız, bazen göründüğü gibi değildir. Önyargılı olmadan önce; kendimizi karşıdaki kişinin yerine koyarak, olayları tekrar değerlendirelim. Bizi üzen, kıran birisine hemen kin beslemeyelim. Nedenini öğrenmeye çalışalım.

Güvendiklerimize inanmayı, inandıklarımızı sevmeyi, sevdiklerimize güvenmeyi deneyelim…