Allah’ü Tealâya Satılan Umre (Gerçek hikâye, mutlaka okuyunuz, okutunuz!)

Allah’ü Tealâya Satılan Umre (Gerçek hikâye, mutlaka okuyunuz, okutunuz!)

          Kap çaldı. Bir çocuk bir su bardağı uzattı. İftara bir saat kadar vardı.

          Abla dedi, annem çorbaya koyacakmış bir bardak pirinç istedi.

          “- Tamam!” dedim, ama merak ettim.

          “- Sen kimin kızısın bakayım?” diye soruverdim. Üç ev aşağıda birileri taşınmıştı en alt kata. Orayı tarif etti. Pirinci verince de sanki utandı hemen çekip gitti.

          Ertesi gün aynı saatte aynı kız yine geldi. Aynı bardak aynı şeyleri söyledi. Para istese ya da koca bir tas ile gelse dilenci diyeceğim. Beni kandırıyor diye düşüneceğim. Ama bardak aynı, istenilen pirinç aynı. Verdim ama:

          “- Bu sefer bende seninle geleceğim” dedim.

Sokağa çıkmak da yasak bir an önce kimse görmeden varsak. Vardık vardık.

          Müsaade isteyip evine girdim. Eskiden de bilirdim. Çocukken de girmiştim. Bir sofra vardı yerde. Etrafında iki çocuk daha beklemekte. Oturmuşlar sadece turşu koymuşlar. Dört de kaşık var. Korku ile bana garip garip bakıyorlar.

          Annesi çıktı mutfaktan geldi yanıma. Zaten 1+1 olan evde oturacak tek yerde sofra.

          “- Hoş geldin abla!” dedi. Pirinç için teşekkür etti.

          “- Çocuklar siz oturun!” dedim annelerinden dışarı kadar gelmesini istedim.

          “- Hayırdır abla bu ne haldir? İki gündür bana gelip senin kız pirinç alıyor. Ama hep bir bardak, sonra gidiyor koşarak.”

          Dedi ki:

          “- Kardeşim. Belki bilirsin geçen ay geldik biz bu eve. Eşim vefat edince, diğer evden çıkardılar. Ben de ucuz diye burayı tuttum elde avuçta olan ile. Ama bu hastalık gelince, lokantadaki patron da hadi bakalım eve! Deyince, cebimde ki para da bitince kaldık, işte ortada böylece. İlk akşam ev sahibine, sonra yandakine, olmadı diğer taraftakine vardık. Bir bardak pirinç için yalvardık. Yokmuş onlarda da. Sanırım olsa verirlerdi. Sonra size yolladım kızımı. Siz verince de içine katıp çorba yaptım salçalı… Pazartesi temizlik işi buldum ama bu akşam da sofra kurmadan uyumazlar asla. Ben de pilav yaparım dedim. Aynı kapıya umutsuzca kızımı gönderdim. Ne olur kızmayın! Söz pazartesi akşam vallahi ödeyeceğim...”

          Eve vardım. Buzdolabını açtım. Kahvaltılıktan ete kadar ne varsa boşalttım. Bir baktım. Sokağa ekmek arabası da gelmiş. Ondan da pide ve ekmek aldım. Ezana 5 dakika kala evlerine varıp bıraktım.

          O çocukların poşetleri açtıkça, açtıkları her şeyi sofraya koyduklarına şahit oldukça daha fazla durmayayım deyip evime doğru yol aldım…

          İftarı açtık eşim ile. Eşim Sordu tabi:

          “- Allah kabul etsin!” dedi...

          “- Hanım pazartesi ben gider yine alırım. Ama gece sahura bari var mı bir şey?” Dedi.

          “- Makarna var, un var. Sen iste! Sabaha kadar sana börek bile yaparım!” dedim.

          Gülüştük, mutluyduk çünkü ekmeğimizi bölüşmüştük.

          Eşim sabah ev sahibine varmış. Muhtardan bilgi almış. Bir iki yere de danışmış. Akşamüstü geldi dedi ki:

          “- Hani biz bu sene ilk defa umreye gidecektik. Ama yasak geldi erteledik. Gittik sayalım mı? Umremizi Rabbimize satalım mı?”

          Anladım ne demek istediğini. Sarıldım ellerine…

          “- Allah senden razı olsun!” dedim.

          İçeriden bir zarf getirdim. İçinde umre için biriktirdiğimiz paralar vardı. Gidip ablaya verdim.

          Çok da durmadım. İçim yanıyor olsa da onun sevinç gözyaşları ile rahatladım. Kolay değil. Onca parayı biriktirmek, bir daha nerede? Neyse, döndüm geldim eve…

          Eşim secdede, dua etmekte…

          “- Sen öğleni kılmıştın. Bu ne namazı şimdi ben anlamadım?” Diye sordum.

          Dedi ki:

          “- Az önce umre namazını kıldım. Haydi, sen de kıl da Allah'a kabul etsin diye yalvaralım...”

          Kıssadan Hisse: Muhterem Müslüman kardeşlerim! Bu zor günlerde çevremizi araştıralım. İhtiyaç sahipleri bizi bulmadan biz onları bulalım! Bol bol hayır yapalım! Belki de Rabbimiz tarafından kabul edilmiş “Hac sevabı, umre sevabı, kurban sevabı binlerce katıyla bizleri bekliyor…”