Zikir Etmenin Önemi

Zikir Etmenin Önemi

 

Ebu Hurayra (radıyallahu anh)’den rivayet edildiğine göre, Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu:

“Allah Teâlâ’nın yollarda dolaşıp zikredenleri tesbit eden melekleri vardır. Bunlar Cenâb-ı Hakk’ı zikreden bir topluluğa rastladıkları zaman birbirlerine”:

“Gelin! Aradıklarınız burada!” diye seslenirler ve o zikredenleri dünya semâsına varıncaya kadar kanatlarıyla çevirip kuşatırlar”.

Bunun üzerine Allah Teâlâ, meleklerden daha iyi bildiği halde yine de onlara:

“- Kullarım ne diyor?” diye sorar.

Melekler:

“- Subhânallah" diyerek seni ulûhiyyetine yakışmayan sıfatlardan tenzih ediyorlar, "Allâhu ekber" diye tekbir getiriyorlar, sana hamdediyorlar ve senin yüceliğini dile getiriyorlar, derler.”

Konuşma şöyle devam eder:

“- Peki onlar beni gördüler mi ki?”

“- Hayır, vallahi seni görmediler.”

“- Beni görselerdi ne yaparlardı?”

“- Şayet seni görselerdi sana daha çok ibadet ederler, şânını daha fazla yüceltirler, uluhiyyetine yakışmayan sıfatlardan seni daha çok tenzih ederlerdi.

“- Kullarım benden ne istiyorlar?”

“- Cennet istiyorlar.”

“- Cenneti görmüşler mi?”

“- Hayır, yâ Rabbi! Vallahi onlar cenneti görmediler.”

“- Ya cenneti görseler ne yaparlardı?”

“- Şayet cenneti görselerdi onu büyük bir iştiyakla isterlerdi, onu elde etmek için büyük gayret sarf ederlerdi.”

“- Bunlar Allah’a neden sığınıyorlar?”

“- Cehennemden sığınıyorlar.”

“- Peki cehennemi gördüler mi?”

“- Hayır, vallahi onlar cehennemi görmediler.”

“- Ya görseler ne yaparlardı?”

“- Şayet cehennemi görselerdi ondan daha çok kaçarlar, ondan pek fazla korkarlardı.”

Bunun üzerine Allah Teâlâ meleklerine:

“- Sizi şahid tutarak söylüyorum ki, ben bu zikreden kullarımı bağışladım!” buyurur. Meleklerden biri:

“- Onların arasında bulunan falan kimse esasen onlardan değildir. O buraya bir iş için gelip oturmuştu, deyince,

Allah Teâlâ şöyle buyurur:

“- Orada oturanlar öyle iyi kimselerdir ki, onların arasında bulunan kötü olmaz.”

(Buhârî, Daavât, Bab 66, Hadis no: 101; Ahmed b. Hanbel, Musned, II, 251-252, 358-359)

Muslim’in bir rivayeti şöyledir:

Ebu Hurayra (radıyallahu anh)’den rivayet edildiğine göre Rasul-u Ekrem (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu:

“- Allah Teâlâ’nın diğer meleklerden ayrı, sadece zikir meclislerini tesbit etmek üzere dolaşan melekleri vardır. Allah’ın zikredildiği bir meclis buldular mı, o kimselerin aralarına otururlar ve diğer melekleri oraya çağırarak cemaatin arasındaki boş yerleri ve oradan dünya semasına kadar olan mesafeyi kanatlarıyla doldururlar. Zikredenler dağılınca onlar da semâya çıkarlar. Allah Teâlâ daha iyi bildiği halde onlara”:

“- Nereden geldiniz?” diye sorar. Melekler de:

“- Yeryüzündeki bazı kullarının yanından geldik. Onlar "Subhânallah" diyerek ulûhiyyetine yakışmayan sıfatlardan seni tenzih ediyorlar, "Allâhu ekber" diye tekbir getiriyorlar, "lâ ilâhe illallah" diyerek seni tehlil ediyorlar, "elhamdulillâh" diyerek sana hamdediyorlar ve senden istiyorlar”, derler.

(Konuşma şöyle devam eder):

“- Benden ne istiyorlar?”

“- Cennetini istiyorlar.”

“- Cennet’imi gördüler mi?”

“- Hayır, yâ Rabbi, görmediler.”

“- Ya cenneti görseler ne yaparlardı?”

“- Senden güvence isterlerdi.”

“- Benden neden dolayı güvence isterlerdi?”

“- Cehenneminden yâ Rabbi.

“- Peki benim cehennemimi gördüler mi?”

“- Hayır, görmediler.”

“- Ya görseler ne yaparlardı?”

“- Senden kendilerini bağışlamanı dilerlerdi.”

Bunun üzerine Allah Teâlâ şöyle buyurur:

“- Ben onları affettim. İstediklerini onlara bağışladım. Güvence istedikleri konuda onlara güvence verdim.”

Bunun üzerine melekler:

“- Yâ Rabbi, çok günahkâr olan falan kul onların arasında bulunuyor.

Oradan geçerken aralarına girip oturdu, derler. O zaman Allah Teâlâ şöyle buyurur:”

“- Onu da bağışladım. Onlar öyle bir topluluktur ki, onların arasında bulunan kötü olmaz.”

(Muslim, Zikir 25, 2689; Tirmizî, Daavât, Bab 130, Hadis no: 3600)