Peygamber Efendimizde Herkes Kendisini Görür!

Peygamber Efendimizde Herkes Kendisini Görür!

“Kim, Allah’a ve peygambere itâat ederse, işte onlar, Allah’ın kendilerine in’am eylediği (lütuf ve ihsanda bulunduğu) peygamberler, sıddîkler, şehitler ve sâlih kimselerle beraberdirler. Bunlar ne güzel arkadaştır! Bu lütuf Allah’tandır. Bilen olarak Allah’ü Teâlâ’kâfidir.” (Nisâ sûresi, âyet: 69-70)

Bu âyet-i kerimenin sebeb-i nüzûlü (iniş sebebi) hakkında birkaç rivayet vardır. Bu rivayetlerden birisi de şöyledir:

Peygamber efendimizin âzâd ettiği kölelerinden Hz. Sevban Radiyallahü Anh peygamber efendimizi her şeyden çok sevmekte, gönlünü O’nun sevgisi doldurmakta, bir an olsun Rasûlüllâh’ı Sallallahü Aleyhi Vesellem hatırından çıkaramamakta, tabir câizse yirmi dört saati Rasûlüllâh’ın Sallallahü Aleyhi Vesellem güzel ismini tekrar etmekle geçmektedir.

Böyle peygamber sevgisi ve sevdasıyla dolu olan Hz. Sevban Radiyallahü Anh bir gün, rengi atmış, yüzü solmuş, bedeni incelmiş, zayıflamış mahzun ve kederli bir halde Rasûlüllâh’ın Sallallahü Aleyhi Vesellem huzuruna girer.

Onu bitkin bir halde huzurunda gören Peygamber efendimiz:

“Sana neler oldu ey Sevban! Neden böyle sararıp soldun?” diye sorar. Hz.

Sevban Radiyallahü Anh:

“Ey Allah’ın Rasûlü! Benim, Senin ayrılığından başka hiçbir derdim yok! Senin yanından ayrılır ayrılmaz, daha kapıdan çıkmadan içime ayrılığın koru, hasretin ateşi düşüyor. Seni görmemeye dayanamıyorum. Yanına dönünceye, Sana kavuşuncaya kadar kahroluyor, Senden uzaklaştığımda nefes alamıyorum. Bir an önce Seni görmek, doya doya yüzüne bakmak için can atıyorum. Sonra aklıma âhıret, ölümden sonrası geliyor. Orada Senden ayrı kalmayı, Sana kavuşamamayı düşününce aklım gidiyor, bayılacak, ölecek gibi oluyorum. Cennete girsem bile Seni görememekten korkuyorum. Senin Peygamberlerin makamında, erişilmesi zor yüce mevkilerde olacağın, Senin bulunduğun derecelere ulaşamayacağım için ebediyen Senden ayrı kalacağım endişesine kapılıyor, bu acı ile helâk oluyorum!” diye kendisini perişan eden korku ve acılarını anlattı.

Bunun üzerine yukarıda ki âyet-i kerimeler nâzil oldu. Bu âyetleri Hz. Sevban’a Radiyallahü Anh okuyan Peygamber efendimi Onu teselli etti, gönlünü aldı ve:

“Ey Sevban! Hiç endişelenme! Kişi sevdiğiyle beraberdir, inşâallah burada olduğu gibi cennette de hep beraber olacağız.” Buyurdu.

Hz. Peygamberimiz, Hz. Muhammed Mustafa Sallallahü Aleyhi Vesellem efendimiz kâinâtın sultanıdır, bütün mahlûkatın yaratılış sebebidir, Peygamberlerin imamıdır. O, her şeyden öte Hz. Allah’ın Habîbi’dir. O, bunun için de her Müslümanın, canı dâhil her şeyden çok sevdiği bir sevgilidir.

Rasûlüllâh’ı Sallallahü Aleyhi Vesellem’i sevmeyen, O’na karşı kin ve nefretle dolu olan kimseler de vardır.