Rabbine İsyan Etme! Her Olanda Hayır Vardır!

Rabbine İsyan Etme! Her Olanda Hayır Vardır!

Serçe Allah’ü Teâlâ'ya küsmüştü.

Günler geçiyordu ve serçe hiçbir şey söylemiyordu. İçine kapanmış derin bir hüzne boğulmuştu. Melekler merakla Allah’ü Teâlâ'ya serçe'yi soruyorlardı ve her defasında Allah’ü Teâlâ, meleklere:

“- O gelecek” diye cevap veriyordu.

“- Çünkü onun sesini duyabilecek ve onun minik kalbindeki derdini anlayacak olan tek benim” diyordu.

Bir zaman sonra serçe, kalbi hüzün, gözü yaşla dolu bir halde bir ağacın dalına kondu. Hiçbir şey söylemiyordu öyle sessiz sessiz bekliyordu.

Allah’ü Teâlâ, serçe'ye seslendi;

"- Söyle bana! Canını sıkan ve kalbini hüzne boğan derdin nedir?"

Melekler serçe ne söyleyecek diye ona bakıyordu. Serçe mahzun biraz da sitemli sesle;

“- Küçük bir yuvam vardı. Yorulduğumda dinlendiğim üşüdüğümde sığındığım. Kimseyi rahatsız etmiyordum ve kocaman dünya’da ufacık bir yerdi kimsenin yerini dar etmiyordu. Sen onu da bana çok gördün neydi o zamansız fırtına? Esip yıktı yuvamı ve beni yuvasız bıraktın."

Gene sustu ve konuşamadı serçe. Sözleri boğazında düğümlendi. Sessizlik Arş-ı Rahmanda yankılanıyordu ve melekler başlarını eğmiş Allah’ü Teâlâ’'nın vereceği cevabı bekliyordu. Allah’ü Teâlâ’;

“- Sen, o yuvanda dinlenirken seni avlamak isteyen bir yılan yuvana doğru geliyordu, seni yılandan korumak için fırtınaya emrettim yuvanı yıktı. Böylece sen oradan uzaklaşarak yılandan kurtuldun. Nice belâlar vardı ki muhabbetimle onları senden uzaklaştırdım. Sen kuşatıcı rahmetimi ve muhabbetimi görmüyor geçici belâlardan dolayı bana düşman mı oluyorsun?"

Serçe'nin gözleri doldu ve hüngür hüngür ağlamaya başladı. Onu çok seven Allah’ü Teâlâ’'nın şefkat ve merhameti karşısında mahcup ve utangaç bir sesle:

“-Affet Allah’ım!” diyebildi sadece.

Ve gönül sözü Arş-ı İlahi’de yankılandı

“- Affet Allah’ım!”

Başımıza gelen her musibette, elbette ki nice hayırlar gizlidir.

Rabbimize isyan etmek yerine, olan da hayır vardır diyerek her gelene rıza göstermek gerekmez mi?