Acaba Allah'ın Bu Kurdu Yaratmaktan Muradı, Ne Ola ki?

Acaba Allah'ın Bu Kurdu Yaratmaktan Muradı, Ne Ola ki?

Hz. Davud Allah'ın selâmı üzerine olsun! Kürsü üzerine oturmuş, Zebur okurken gözleri yerde sürünen kırmızı bir kurda ilişir ve içinden

“Acaba Allah'ın bu kurdu yaratmaktan muradı, ne ola ki!” diye düşünür. Bunun üzerine Allah'ın izni ile dile gelen kurt O'na şöyle der.

“Ey Allah’ın Resulü! Her gün, gündüzleri bin kere:

“Subhanellahi velhamdülillâhi ve lâilâhe illellahu vellahu ekber”

“Alah'ü Teâla’yı noksanlıkların her türlüsünden tenzih ederim, hamd O'na mahsustur, Ondan başka ilâh yoktur, Alah'ü Teâla en büyüktür!” demeyi, Alah'ü Teâla bana ilham etti.

Geceleri ise yine bin kere:

“Allahumme salli alâ seyyidina Muhammedininnebiyyil ümmiyyi ve alâ alihi ve sahbihi ve sellem”

“Allah'ım! Okuma-yazmasız Peygamberin olan Muhammed'e, O'nun soyundan gelenlere ve O'nun sahabelerine rahmet ve selâm ihsan eyle!” Dememi ilham etti. Sen zikrederken neler söylüyorsan bana da bildir de istifade edeyim!”

Bu sözleri işiten Hz. Davud Aleyhisselâm kırmızı kurdu küçümsediğine pişman olur, Allah’tan korkarak O'na tevbe eder ve dergâhına sığınır.

Hz. İbrahim Aleyhisselâm işlediği bir günahı hatırlayınca baygınlık geçirir ve kalbinin çarpıntısı (neredeyse) bir mil uzaklıktan duyulurdu. Allah'ın emri ile bir gün kendisine Cebrail Aleyhisselâm gelir ve der ki, “Allah sana selâm ediyor ve “Dostundan korkan bir dost gördün mü?” diye soruyor.

Hz. İbrahim Aleyhisselâm Cebrail'e şöyle cevap verir;

“Ey Cebrail! Kusurum aklıma gelince ve cezasını da düşününce dostluğumu unutuyorum!”

İşte peygamberlerin, velilerin ve salihlerin tutumu budur. Ötesini var sen düşün.