Allah’ım!

Allah’ım!

Bana öyle bir gönül ver ki:

Bir kuruluşun tepe noktasında yetkili olsam bile, bunu asla başka şekilde kullanmamalıyım. Günlük yaşamda "ben" yerine, daha çok "sen" sözcüğünü kullanabileyim...

Bana öyle bir sevgi ver ki:

Sonsuz bir hazine gibi bitmesin, çoğalsın daha da sevdikçe, doldursun sarsın çevremi. Hatta düşmanlarımı da sevebileyim...           

Bana öyle bir güç ver ki:

Herkesten daha çok çalışabileyim, tutsak düşmeyeyim doğanın koşullarına, eşim ve çocuklarımı da mutlu et ki, mutluluğu başkalarına da götürebileyim...

Bana öyle bir sağlık ver ki:

Düşünebileyim, konuşabileyim.

Bana öyle bir erdem ver ki:

İbadet edebileyim, iyilik etmeyi ve sevinçten buğulanmış gözlerle, teşekkür edenlere; bir şey yapmadım, anımsamıyorum diyebileyim.

Bana öyle bir yetenek ver ki:

İyi eş, baba, anne, iyi komşu, iyi arkadaş, iyi vatandaş olabileyim.

Bana öyle bir umut ver ki:

Bugüne kadar yapmış olduğum hatalar için karamsarlığa düşmeyeyim, her şeyden aklanmış olarak yaşama yeniden başlamak üzere bağışlanabileceğimi bileyim.

Bana öyle bir anlayış ver ki:

Düşünebildiğim, yargılayabildiğim, inandığım, kahrolduğum, var olduğum şu anda bu sözleri söyleyebildiğim için şükredebileyim.

Bana öyle bir talih ver ki:

Yıllar sonra beni hatırlayanlar "herkese iyilik eden, tüm insanları seven,

O düzeyde de sevilen bir kişiydi " diye konuşsunlar ve ben de huzur içinde olabileyim.  

Bana öyle bir irade ver ki:

Bir gün yenilip, içimdeki şeytanın kurallarına doğru yönelirsem; bu bir düşünce ise düşüncemi, bu bir adım ise ayağımı, bu bir uzanma ise elimi durdurabileyim.

Bana öyle bir sabır ver ki:

Sükûneti bulayım, durabileyim, düşünebileyim.

Allah’ım!
Bırakma bizi... Sev bizi, sevdir bizi…