Mazlumun Gönlünden Yükselen Ateş Zalimleri Yakar…

 Mazlumun Gönlünden Yükselen Ateş Zalimleri Yakar…

 

Zalimlerden biri, fakirlerin odunlarını bedelsiz olarak alır, zenginlere zorla ve pahalı pahalı satardı. Ariflerden biri bir gün yanından geçiyordu. Onun bu halini görünce şöyle dedi:

 

“- Sen yılan mısın ki kimi görsen sokuyor, baykuş musun ki nereye otursan harabeye çeviriyorsun? Halkı zulümle inletirken Hak’tan hiç korkmaz mısın? Bu zulümden vazgeç de göğe beddua çıkmasın!”.

 

Zalimin bu sözden canı sıkıldı, kaşlarını çattı, arifin yüzüne bile dönüp bakmadı. Nihayet bir gece mutfağından odun ambarına ateş sıçrayarak bütün varını yoğunu yaktı, yumuşak döşekten sıcak kül üzerine oturmak zorunda kaldı.

 

Nasıl olduysa aynı ârif oradan geçiyordu. Adam yanındakilere yakınıyor, şöyle diyordu:

“- Nasıl olduğunu ve bu ateşin nereden geldiğini bir türlü anlayamadım.”

 

Bunu duyan ârif cevap verdi:

 

“- Fukaranın yanan yüreklerinden.”

 

Gönül yarasından sakınmak gerekir, çünkü onun cihanda merhemi yoktur. Elinden geliyorsa gönül yıkma, çünkü yıkık gönlün âhı âlemi yıkar.

 

Kalplere muhabbet neşvesi veren bir bakış, bir tebessüm, güzel bir söz arar olmuşuz etrafımızda. Ümidimizi kaybetmişiz ve yaşama sevincini… Zira gönlümüzün âhı bizi de yakmış dünyamızı da.

 

Öyleyse tatlı dil, güler yüz ve güzel sözlerle hoş edelim gönülleri.

Paylaşmak Güzeldir.

 

Sa’di Şirâzî, Gülistan