Hasetçinin Sonu

Hasetçinin Sonu

Sultana yakın olan bir adam ona hep: “İyilere iyilik et. Kötüleri de affet. Çünkü iyiler iyiliğe layıktırlar, kötüler de nasıl olsa Allah’ü Teâlâ’dan cezalarını bulurlar.” derdi.

Bu adamın sultana yakınlığını kıskanan rakibi, bu yakınlık nimetini bozmak istedi ve sultana:

-“Bu adam senin ağzının kötü koktuğunu söyler. Dilersen onu çağır ve kendin gör.” dedi.

Sultan:

-“Öyleyse onu getir!” dedi.

Rakip onu buldu ve önce kendisine bol sarımsaklı bir yemek yedirdi.

Ondan sonra da sultanın kendisini istediğini bildirdi. Adam bu haliyle sultanın huzuruna çıkınca, ağzını elinin üzerine koydu. Sultan kendi kendine:

-“Demek ki bu adam ağzımın kokusundan sakınıyor”. Dedi ve hemen ona bir yazı yazıp hazine memuruna gitmesini emretti. Adam dışarı çıkınca rakibi onu karşıladı ve elindeki yazının hazineye yazıldığını görünce, bununla adama para verileceğini zannetti ve tamaha kapılıp, onu kendisine vermesini rica etti. Adam da verdi. Rakip, yazıyı götürüp memura verdi. Memur yazıyı açıp okudu.

Sultan:

-“Bu yazıyı getireni cellada boğazlat, derisini yüzdür, içine saman doldurup bana gönder!” diye yazmıştı.

Rakibin itiraz ve feryatları arasında emir yerine getirildi ve onun samanlı postu sultana gönderildi. Adam işin aslını öğrenince sultana:

-Ben demedim mi, kötüler nasıl olsa cezalarını bulurlar” dedi.

Sultan onu tasdik etti ve kendisine daha çok değer vermeye başladı...

Kaynak: İhya’u-Ulumid’din