Ormanları Kesme Kardeş

Tepelerin süsü orman,

Erozyona okur ferman,

Temiz hava, verir derman,

Ormanları kesme kardeş.

 

Dallarında kuşlar öter,

Diplerinde çimen biter,

Serin başı göğe yeter,

Ormanları yakma kardeş.

 

Küçük Ziya kuzu güder,

Mevlâ’sını niyaz eder,

Onun ahı Hakka gider,

Ormanları kesme kardeş.

 

Elâ gözlü Ayşeler’i,

Saklamaz mı köşeleri?

Elif gibi meşeleri,

Ormanları yakma kardeş.

 

Memnun, Leylâ fideleri,

Ferhat, Şirin bebeleri,

Yaşlı çınar dedeleri,

Ormanları kesme kardeş.

 

Tatlı geçer anlarımız,

Neşe dolar canlarımız,

Selâm verir çamlarımız,

Ormanları yakma kardeş.

 

Peygamberi koma dilden,

At baltayı hemen elden,

Korur seni coşan selden,

Ormanları kesme kardeş.

 

Neden hâsıl iş bu şiir,

İyi düşün, eyle fikir,

Gölgelensin Çoban Bekir,

Ormanları yakma kardeş.

 

Gel çıkalım dağa nazlım,

Acı, tatlı böyle yazdım,

Fidan diktim, çukur kazdım,

Ormanları kesme kardeş.

 

“Yetîmi”yim ezel, ebet,

Garip kuşa eyle medet,

Kâbe gibi kutsal mabet,

Ormanları yakma kardeş.

 

“Keskinli Yetîmi” Demir Doğan Kandemir