Yedi Düvel Çullandılar Üstüme!

Yedi Düvel Çullandılar Üstüme

Dedelerim Kurtuluş’ta kaybettim.

Ağladım, gülmedim; yetim çocuğum!

Alacağım intikamım ahdettim,

Yürek acılarım dindirmediler…

Yedi düvel çullandılar üstüme,

Bin bir delik açtırdılar postuma,

Çamur içtim su koymadım testime,

Demliğim mangala koydurmadılar…

Çarık giydim öküz ile çift sürdüm,

Kıtlık oldu, yoksullaştım, aç durdum,

Şehit gazi işlerine koşturdum,

Yavan ekmeğimi yedirmediler…

Harmanlarda ter dökerek çalıştım,

Davar güttüm çobanlığa alıştım,

Dinlenmeden gece gündüz uğraştım,

Bir yudum suyumu içtirmediler…

Düşman, hainlere; çete kurdurdu,

Gözü dönen korkak itler kudurdu,

Okul yaktı kalkınmamı durdurdu,

Cahil kaldım, yüzüm güldürmediler…

Teröristler, mala - cana saldırdı,

Fabrikamı, dozerimi yandırdı,

Pusu kurdu, dede - bebek, öldürdü,

Akan gözyaşımı, sildirmediler…

Ben ne yaptım dış güdümlü soysuzlar?

Hem Yahudi, Haçlı, mason dinsizler,

Müslümandan petrol çalan hırsızlar!

Lavaşıma peynir sürdürmediler…

“Türk” deyince gölgesinden korkardı,

“Osmanlı’mın” at nalını öperdi,

“Cihad” desem tiril tiril titrerdi,

Tarihimi doğru bildirmediler…

Uyan evlât daha fazla uyuma!

Kâfir saldırıyor şanlı yurduma!

Dinimi öğretemedim oğluma!

İslâm, Kur’an, Rasûl sevdirmediler…

Korksun benden, kâfir zalim alçaklar,

Bebeği katleden, adi korkaklar,

Fakir halkı emen, zalim sülükler,

Kanayan yaramı sardırmadılar…

Yaşar hiç unutma, hepsi yazıldı!

Hesap soracağım, beyne kazıldı!

Kuru lokma, boğazıma dizildi!

Yediğimi mideme sindirmediler…

Yaşar AKKAŞ