Buna Rağmen Allah’ü Teâlâ’dan Korkuyorum

 

Ebubekir b. Abdullah Müzeni Radiyallahü Anh’ın rivayet etmiş olduğu bir hadise şöyle cereyan etmiştir:

“Bir kasap, komşularından birinin kızına tutuldu. Kızın ailesi, ihtiyaç dolayısıyla kızı başka bir köye gönderdi. Kasap arkasından giderek yolda kızla cinsi ilişkide bulunmak istedi.

Kız, kasaba:

“Bunu yapma! Çünkü ben, senin bana âşık olmandan daha çok sana âşığım. Fakat buna rağmen Allah’ü Teâlâ’dan korkuyorum” dedi.

Kasap:

Sen Allah’ü Teâlâ’dan korkuyorsun da ben mi korkmuyorum?” diyerek geri döndü.

Yolda gelirken ölüm derecesinde susadı. O arada bir peygamberin elçisine rastladı.

Elçi kendisine:

“Neden böyle oldun?” diye sordu.

Kasap:

“Susuzluk beni bu hale koydu” dedi.

Elçi,

“Gel Allah’ü Teâlâ’ya dua edelim de köye varıncaya kadar bize bir bulutla gölgelik yapsın!” dedi.

Kasap:

“Benim salih bir amelim yok ki Allah’ü Teâlâ’ya dua edeyim! Bu bakımdan sen dua et!” dedi.

Elçi:

“Ben dua edeyim, sen de “Âmin!” de” dedi.

Bunun üzerine elçi dua etti, kasap da âmin dedi ve böylece köye varıncaya kadar bir bulut kendilerini gölgelendirdi.

Köye vardıkları zaman, kasap yerine giderken bulut onunla beraber kaydı.

Elçi:

“Hani sen benim salih bir amelim yok diyordun? Dua eden; ben, âmin diyen sendin. Dolayısıyla bulut bizi gölgelendirdi. Şimdi seninle gelmektedir. Mutlaka bana durumunu haber vereceksin” dedi.

Bunun üzerine kasap başından geçeni elçiye anlattı.

Elçi:

“Tevbe eden bir kimse, Allah’ü Teâlâ nezdinde öyle bir mertebededir ki hiç kimse oraya varamaz!” dedi.”

 

(İhya-u Ulumuddin, Şehvet Bahsi)