Şu Kopan Fırtına, Türk Ordusudur Yâ Rabbi!

 

Yüküm ağırdı. Arkadan bir genç yetişerek;

“- Hacı amca yükünüzü taşımak istiyorum!” Dedi. Kul hakkı almak istemiyordum. Evin yakın olduğunu söyledim. Teşekkür ettim.

“- Hayır, size yardım edeceğim” dedi. Çok ısrarlıydı.

“- Beraber taşıyalım!” Dedim.

“- Hayır!” dedi. “Hepsini yalnız taşıyacağım!”

Baktım çok ısrarlıydı. Çaresiz yükümü verdim.

“- Ben emekli öğretmenim! Tanışalım!” dedim.

O da kendisini tanıttı. Suriye İdlip’te Uzman Çavuş’muş.

“- Ancak senede bir defa izinim var. Dedi.

“- Aman kardeşim dikkat edin! Suriye’de asker olmak çok zor ve tehlikeli!” Dedim.

Bana öyle bir ders verdi ki…

“- Hacı Amca! Hayatı da ölümü de yaratan Allah’ü Teâlâ değil mi? Şehit olmaktan onur duyarım!”

Tam anlamıyla şok olmuştum…

“- Olsun! Yine de siz dikkat edin! ABD’liler, Fransızlar, Ruslar, Deaş, Pkk, Pyd, Esad güçleri… Pek çok düşmanımız var…”

“- Hacı amca Türk askeri sahaya inince, kaçacak delik arıyorlar… Türk askerinden öyle korkuyorlar ki…” Dedi.

Bir anda merhum Yahya Kemal Beyatlı’nın şu dörtlüğü aklıma geldi. Gözyaşları içinde ağlayarak söyledim.

“Şu kopan fırtına, Türk ordusudur yâ Rabbi!

Senin uğrunda ölen ordu, budur yâ Rabbi!

Tâ ki yükselsin ezanlarla, müeyyed nâmın!

Galib et, çünkü bu son ordusudur İslâm'ın!”

Sonra dualar ederek helâlleşip ayrıldık.

Ya Rabbi! Şanlı ordumuzu imandan İslâm’dan ayırma! Dünyanın neresinde olursa olsun girdiği bütün çatışmalarda galip ve muzaffer eyle!

Âmîn! Allahümme âmîn!

(Bizzat kendi yaşadığım bir olaydır…)