Cömertlik Böyle Olur!

Cömertlik Böyle Olur!

          Hazret-i Hasan, hazret-i Hüseyn ve bir de hazret-i Abdullah bin Ca’fer Radiyallahü Anhüm hacca gittiler.

          Yolda develeri bir yerde otlamaya bıraktılar. Aç ve susuz idiler, İhtiyar bir kadının yanına gidip;

          “- İçecek bir şey var mı?” dediler.

          “- Var”, dedi.

          Bir koyunu vardı. Sağdı ve sütünü onlara verdi.

          “- Yiyecek bir şeyin var mı?” dediler.

          - “Yoktur bu koyunu kesin, yiyin” dedi.

          Kestiler, yediler ve:

          “- Biz Kureyş’teniz, bu seferden dönünce yanımıza gelirsen, sana iyilik ederiz” dediler ve gittiler.

          Kadının kocası eve dönünce kızdı ve “- Koyunu tanımadığın insanlara verdin.” dedi.

          Bir zaman geçti ihtiyar kadın ve kocası fakirlik yüzünden Medine-î Münevvereye geldiler, Yiyecek: bir şey satın almak için deve gübresi toplayıp sattılar. Günlerini böyle geçiriyorlardı. Bir gün ihtiyar kadın bir mahalleye gitti. Hazret-i Hasan evin kapısı önünde duruyordu.

          Kadını tanıdı ve

          “- Ey nine! Benî tanıyor musun?” buyurdu.

          “- Hayır” dedi,

          “- Ben senin filan zamandaki misafirindim” buyurdu.

          Sonra ona bin koyun, bin altın vermelerini söyledi. Onu kendi hizmetçisi ile Hazret-î Hüseynin yanına gönderdi.

          Hazret-i Hüseyin kadına

          “- Kardeşim sana ne verdi!” buyurdu.

          “- Bin koyun, bin altın verdi” dedi.

          Hazret-i Hüseyin de o kadar vermelerini söyledi ve hizmetçisi ile Abdullah bin Cafer hazretlerine gönderdi.

          Abdullah bin Ca’fer de:

          “- Onlar sana ne verdiler?” dedi “İki bin koyun ve iki bin altın” dedi. O da İki bin koyun ve iki bin altın verdi ve

          “- Eğer doğruca bizim yanımıza gelseydin, onlara sıkıntı vermezdiniz. (ya’nî onların vereceğini de ben sana verirdim)’ dedi.

          İhtiyar kadın bu ni’metler ile sevinerek kocasının yanına döndü.