Küçük Hafız Kız

Küçük Hafız Kız

 

İlkokulu bitirip kursa gelmişti. Ailesi kendi isteğiyle geldiğini söylemişti. Kayıt için adını sorduğumda: "Fatma", dedi. Hiç de çekinmeyen bir tavırla... Ve ekledi:

"- Eğer hafız yaptırmazsanız kayıt yaptırmak istemiyorum".

Böyle tehdit edercesine konuşması onu yaşından daha olgun gösteriyordu.

Tebessümle:

"- Korkmayın küçük hanım siz isteyin hafız da yaparız, hoca da..." O küçük gözlerinin içi parıldadı birden.

Annesi:

"- Hoca Hanım! Kusuruna bakma hele sen, ille de hafız olcam der de başka bir şey demez. Bizim köyün hocasından duymuş. Peygamberimiz hafız olanlara cennette taç giydirilecek demiş herhalde. Siz daha iyi bilirsiniz ya köylü kafası, biz de bu kadar duyduk anladık. Bu da çocuk işte!".

"- Tabi teyze ne demek, keşke herkes sizin gibi duyduklarından etkilense de teslim olsa... Siz hiç merak etmeyin kızınız önce Allah'a sonra bize emanet." Kadıncağız elime yapıştı, öpecekken geri çektim, utandım. Tuttum, ben onun elini öptüm. Gözleri yaşardı.

"- Hoca Hanım! Bu eller, gözler hep günahlı, asıl sizinkiler öpülmeye layık!".

"- Estağfurullah teyze!", dedim. “O ahirette belli olur.”

Bu konuşmadan sonra kaydını yaptığımda Fatma'nın Erzurumlu olduğunu öğrendim. Bir an düşündüm.

"- Küçük Kız, nasıl kalacak, uzun zaman buralarda..."

Zaman ilerledikçe Fatma'nın edepli tavırları daha da çok etkiledi beni. Azimliydi. Geceleri uykusunun arasında ayetleri sayıklarken görüyordum çoğu kez. Böyle devam ederken arada bir bana gelip soru soruyordu.

Bir gün:

“- Hocam hafız olmak için Kur'an'ı bitirmek mi lazım" diye sordu.

Ben de:

“- Tabii ki hepsini ezberleyeceksin ki "Hafız" adını alacaksın!".

Bu cevabıma çok üzülmüş gibiydi. Bir şey demek istiyordu sanki... Teşekkür etti ve döndü arkasına gitti. Derslerim arasında onlara sürekli Kur'an ezberlemekle işin bitmeyeceğini mutlaka içindekileri uygulamanın gerektiğini hatırlatıyordum. Talebelerden biri:

“- Hocam" dedi.

"- Fatma’nın annesi ona abdestli olmayanın hafızlara dokunamayacağını söylemiş doğru mu?" diye sordu.

“- Çok ilginç doğrusu. Maşallah! Dedim.

"- Osmanlı zamanında atalarımız Kur'an'a ve hafıza kıymet verdiklerinden öyle yaparmış!" dedim.

Çok hoşlarına gitmişti bu iş. Hepsi adeta kendilerini ulaşılması zor, kasa içindeki altın gibi görüyorlardı.

"- Görsünler" dedim içimden, bu yaşta buralara gelmişler. Allah'ın kelâmını ezberliyorlar, onlara fazla görmem bunu.

Bu arada Fatma ara sıra rahatsızlanıyor ve revirde yatıyordu. Zaman geçtikçe Fatma'nın morali ve sağlığı daha da çok bozuluyordu. Bir gün dersini iki kez aksatınca sordum.

"- Ne oldu yoksa anneni mi özledin?"

“- Hayır", dedi.

“- Neden moralin bozuk? Sık sık ta hasta oluyorsun" dedim.

"- Yanlış anlamayın, inanın ki annemi özleyip te gitmek istediğim yok. Burayı çok seviyorum. Allah'ımdan çok korkuyorum. Buraları terk edersem bana ahirette hesabını sormaz mı?"

Bir şey diyemedim. Suçlu bile hissettim kendimi. O küçük kalpte bu ne imandı? Ya Rabbi! Onu hayranlıkla izliyordum.

Bir gün çok rahatsızlandı. Doktora götürmek zorunda kaldık. Birçok tahlillerden sonra arkadaşım olan doktor hanım:

“- Hoca Hanım derhal bu talebeyi ailesinin yanına gönder!" dedi.

Şaşkınlıkla:

"- Neden?" diye sordum.

Bana:

“- Belki üzülecek hatta inanmayacaksın ama bu talebe "KANSER". Adeta başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü. Sanki her tarafımı şefkat sarmıştı. Hastaneden ayrılırken Fatma'ya hiçbir şey diyemedim. Oysa anlamış gibi bana sorular sorup dikkatimi dağıtmaya çalışıyordu.

Kulağıma eğilerek: "Hocam!" dedi.

"- Azrail insanların canını alırken nasıldır?"

Ağlamamak için zor tutum kendimi:

“- Güzel bir surettedir, mü'min kullara…", dedim

Sevindi, sanki mırıldandı:

"- Belki hafız olamam ama Elhamdülillah mü'minim." diye. Şimdi anlamıştım, bana önceden sormuş olduğu soruyu.

Demek ki hastalığını biliyordu. Hafız olmak için Kur'an'ı bitirmek gerektiğini söylediğimde neden üzüldüğünü şimdi anlamıştım.

Birkaç gün sonra eşyalarını hazırlamaya başladık. Çünkü dayanılmaz acılar içinde olduğunu görüyorduk. Evine gitmesi gerekiyordu. Ailesi geldi. Fatma yanıma gelerek:

“- Bana kızmadınız değil mi? Eğer söyleseydim belki kursa almazdınız!",

“- Ne demek! Nasıl kızarım sana!” dedim.

"- Hem sonra, sakın üzülme hafızlığımı bitiremedim diye. Bu yola girdin ya, Rabbim seni hafızlar zümresinden yazmıştır, inşallah!", dedim, Öyle sevindi ki! Sarıldı boynuma…”

“- Gerçekten ben şimdi hafız sayılır mıyım? Anne bak duydun değil mi?"

Ya Rabbi bu ne aşktı. Rabbimin hikmeti tecelli etse de iyi olsaydı şu Fatma, ne güzel bir kul olurdu. Böylece Fatma'yı gözyaşları ile Erzurum'a uğurladık. Çok geçmedi. Bir iki hafta sonra ailesi ağırlaştığı haberini verdi. Bu bir iki hafta içinde ondan iki mektup almıştım. Bana hep hafızlık tacını merak ettiğini, rüyalarına bile girdiğini yazıyordu.

Bir gün sabah namazından sonra telefon çaldı. Fatma’nın annesiydi karşımdaki ses. Ağlamaklı bir sesle:

“- Hoca Hanım Fatma'yı uğurladık. Rica etsem bir hatim okur musunuz?"

Deyince ben de dayanamadım ağlamaya başladım. Annesi beni teselli edercesine telefonu kapatmadan:

“- Size ölmeden önce şunu söylememi istedi…" dedi.

Hıçkırarak…

"- Anneciğim hocama söyle, Azrail söylediğinden de güzelmiş.".

"- Ey Rabbim; senin kelâmın için yanıp tutuşan, yoluna yapışıp kelâmına “SIMSIKI” sarılan kulunu, sen son nefesinde yalnız bırakır mısın hiç?"