Önemli Bir İş

Önemli Bir İş

Seattle’den Dallas'a giden uçağa en son bir kadın ve üç çocuk bindiler. "Ne olur benim yanıma oturmayın!" diye geçirdim İçimden. "Yapacak bir

sürü önemli işim var."

Birkaç dakika sonra, on bir yaşındaki kız çocuğuyla dokuz yaşındaki erkek çocuğu neredeyse tepeme tırmanmışlardı. Kadın ve dört yaşındaki kız çocuğuysa arkamda oturuyorlardı. Büyük çocuklar itişip dururken, dört yaşındaki ufaklık koltuğumu tekmeliyordu. Erkek çocuğu her beş dakikada bir ablasına:

"Şimdi neredeyiz?" diye soruyordu.

Kız, "Kapa çeneni!" dedikten sonra aynı itişip kakışma ve sorgu sual yeniden yaşanıyordu. "Çocukların önemli işten anladıkları yok" diyerek kendi kendime hayıflanıyordum.

Sonra birdenbire İçimden bir ses bana onları sev dedi. Bir yandan da kendi kendime "Bu çocuklar tam sopalık. Benim yapacak Önemli İşlerim var." diyordum, içimden gelen ses sorgulamalarımı yanıtladı,

"Onları kendi çocuklarınmış gibi sev. İçindekilere dön!"

Onlara uçuş rotamızı anlattım, uçuşumuzu çeyreklere böldüm ve Dallas'a ne zaman varacağımız konusunda tahminde bulundum. Birazdan bana hastanedeki babalarını görmeye gittikleri Seattle seyahatlerini anlatmaya koyuldular. Konu konuyu açtı; uçma, havacılık, bilim ve yetişkinlerin hayat görüşleriyle ilgili sorular sordular.

Zaman çarçabuk geçti ve benim önemli işler de kaldı. Uçak inişe hazırlanırken, babalarının nasıl olduğunu sordum. Sessizleştiler, erkek çocuk

"Öldü" yanıtını verdi. "Oh, çok üzüldüm!" "Ben de öyle. Ama beni küçük erkek kardeşim daha fazla tasalandırıyor. O bununla zor baş edeceğe benziyor". O anda konuştuklarımızın esasında hayatta karşı karşıya kaldığımız en önemli işler olduklarım fark ettim; yaşamak, sevmek ve kalp kırgınlığına rağmen büyümeye devam etmek. Dallas'ta birbirimizle vedalaştığımızda, erkek çocuk elimi sıktı ve uçakta ona öğretmenlik yaptığım için bana teşekkür etti. Ben de bana öğrettiklerini düşünerek ona teşekkür ettim.

Dan S. Bagley