Hanımını Üzmüş

Hanımını Üzmüş

Sa’d bin Muaz Radıyallâhu Anh hazretleri, Peygamber efendimiz Aleyhisselâm’ın çok yakını, çok sevdiği bir zattı.

Müslüman olduğu için ona inanılmaz işkence yapmışlardı. Neticede bu zat vefat etti.

Onun ölüm haberi Peygamberimizi çok üzdü, evine gitti, teçhiz ve tekfinde bulundu.

Sonra kabristana giderken, önce hırkasını, sonra ayakkabılarını çıkardı. Tabutun bir bu tarafına, bir de öbür tarafına koşuyordu. Eshab-ı kiram da şaşkın bir vaziyette bakıyorlardı.

Resulullah Sallallahü Aleyhi Vesellem kabre indi, kabri düzeltti ve onu yerleştirdi. Her şey bitti, telkin verildi. Bu arada Peygamberimiz çok üzgündü ve rengi, benzi atmıştı. Eshab-ı kiram bu durumu merak edip sordular:

― Ya Resulallah Sallallahü Aleyhi Vesellem, tabutu taşırken neden hırkanızı ve ayakkabılarınızı çıkardınız?

― Bütün meleklerin giyinişi böyle olduğu için.

― Peki, tabutun bir bu tarafına, bir öbür tarafına koşmanızın sebebi nedir?

― Kardeşim Cebrail Aleyhisselâm elimi tutup bırakmadığı için.

― Kabirden üzüntülü çıkmanızın sebebi neydi?

― Kabir onu sıkmaya başladığı için dayanamadım.

― Neden?

― Hanımını, evdekileri üzmüş, kul hakkı doğmuştu.

Allah’tan korkmalı. Rastgele birinden değil, Cennetlik olan Eshab-ı kiramın büyüklerinden ve kabilesinin reisi olan Sa’d bin Muaz hazretleri gibi büyük bir zattan bahsediyoruz.

Bizzat Resulullah Sallallahü Aleyhi Vesellem efendimiz onun cenazesini taşıdı, cenaze namazını kıldı, kabre indirdi, buna rağmen böyle mübarek bir zatı kabir sıktı. O halde nasıl olur da, bir Müslüman eşini üzebilir?

İnsanın nefsi, azmış, kabarmış durumdadır, dediğini yaptırır, fakat bu bir gün muhakkak bitecektir. Herkes sonunda hareketsiz kalıp musalla taşında eşitlenecektir.

Bütün ameller cisim hâlinde, mesela akrep şeklinde, yılan şeklinde, Cennet nimetleri şeklinde, önüne gelecektir. İnsanı ıslah edecek önemli bir şey var, o da ölümü hatırlamaktır.

Hazret-i Ömer, “Yâ Ömer, sana nasihatçi olarak ölüm yeter!” buyuruyor.

Veysel Karani Rahmetullahü Aleyh hazretleri de, “Akşam yattığımda Azrail Aleyhisselam’ı karşımdaymış gibi, sabah kalkınca da yanımdaymış gibi görüp, her an ölümü düşünürüm!” buyurmuştur.

Böyle düşünen öfkelenmez, elbette melek gibi olur. Ölümü unutan ise azar, kudurur. Sanki hiç ölüm gelmeyecekmiş, hiç hesap sorulmayacakmış gibi, hükümranlık daima bendedir diye düşünür. Acı azaplara maruz kalınca eyvah dese de, artık pişmanlığı fayda vermez.

(Alıntı)