Ölüm Ve Azrail Aleyhisselâm

Ölüm Ve Azrail Aleyhisselâm

Rivayet olunur ki:

İbrâhîm aleyhisselam, Azrâîl Aleyhisselâm’a şöyle dedi:

– Ey Azrâîl! Sen kötü insanın rûhunu alırken hangi sûrette ona göründüğünü bana gösterebilir misin?

– Sen buna tahammül edebilir misin?

– Evet, tahammül ederim. Azrâîl Aleyhisselâm:

– Öyleyse yüzünü başka tarafa çevir, dedi.

Hz. İbrâhîm Aleyhisselâm ondan yüzünü çevirdi. Sonra döndü ki:

O; korkunç kıyâfetli, pis kokulu, saçları dikleşmiş siyah bir adam… Ağzından alev saçıyor ve burnundan duman çıkarıyor. Bu manzarayı gören İbrâhîm Aleyhisselâm düşüp bayıldı. Sonra ayıldığı zamân Azrâîl Aleyhisselâm ilk sûretinde göründü ve İbrâhîm Aleyhisselâm O’na şöyle dedi:

– Kötü kimseye hiçbir şey olmasa da, yalnız senin yüzünü görmek ona kâfidir. İbrâhîm Aleyhisselâm, ölülerine ağlayan birtakım insanlar gördü. Onlara:

– Ölüler için değil, kendiniz için ağlasanız daha hayırlı olur. Zîrâ ölen üç korkudan kurtulmuştur:

Azrâîl’in yüzünü görmekten kurtuldu. Çünkü o, O’nu bir kere görüp geçti.

Ölümün acısından kurtuldu. Çünkü o, onu da tattı.

Hayatın ne şekilde sona ereceğinden... Ondan da emîn oldu.

“Akıllıya gereken; kendi nefsi için ağlamak ‘Zîrâ ağlanacak odur.’ ve ölümün ensesinde onu beklemekte olduğunu bilmektir.”

Kim ki kulların sırlarına muttalî olup da merhamet-i ilâhiyye ile ahlaklanmaz ise onun bu durumu kendisine fitne ve imtihândır. Birçok veballeri kendisine çekmesine sebep olur. Çünkü bu hâl, onun kendi nefsini büyük görmesine, yaptığı amel ile ucub duyup başkasına karşı tekebbür etmesine vesîle olur. Bu ise fitnenin en büyüğüdür. Zîrâ Allah’ü Teâlâ’ya mahsûs azamet ve kibriyâ sıfatlarının kendisinde olduğunu iddiâ etmek vebâline düşmüş olur. Bu en büyük vebâldir. Zillet ve rüsvaylığın ve İlâhî azâba müstehak olmanın en büyük sebebidir.

(Hz. Mahmûd Sâmî Ramazânoğlu Kuddise Sirrûh)