İstilâ-yı Aşk

İstilâ-yı Aşk

Öyle sermestim ki bilmem ben mi aşkım, aşk mı ben

İmtizaçdan seçmez oldum ten mi ruhtur, ruh mu ten

Ben isem aşk, aşk nedir, ya ben neyim ger aşksa ben

Akl ü fikrim bunlar işte bende sergerdân eden

Ger tecelli etse kalbe nur-i cevval-i hüda

Cezbe-i Rahman budur, hem aşk-ı nevvâr-ı Hûda

Gökten İsa indi, Mehdî zâhir oldu meydana

Kesti Deccal’i kötü huylardan oldu kalp rehâ

Gitti benlik, öldü Deccal, kalmadı zât ü sıfat

Aşkın oldu her taraf, kalp buldu zulmetten necat

Aşk imiş zâhirle bâtın şem’i, ancak aşk imiş

Ben çıkınca aradan olmuş vücudum kâinat

Uydu İsa Mehdî’ye, Mehdî hemen oldu imam

Ettiler her ikisi birden namaza tam kıyam

Nefs iken ismi değişti, bârekallah oldu ruh

Etti ruh-i kuds ile bir ittihad ki asl ü tam

Matla’-ı şems-i Muhammed kalbidir bir kamilin

Mazhar-ı zât ü sıfat, hem kalbidir bir kamilin

Cilveger aşkullah Allah kalb-i pâkinde onun

Cümlenin maksudu ancak kalbidir bir kamilin

Razıyım eflâkte olmaktansa emlâke karîn

Bu zemînde olmak elbet mazhar-ı aşk-ı mübîn

Nimet ü ihsan-ı cennetten muallâ Ken’an’a

Burda olmak kamilin kalbinde pür-zevk u emîn

(İlâhiyat-ı Ken’an sf. 125)