İnsan İslam Ahlak

Yeis   Âtiyi karanlık görerek azmi bırakmak… Alçak bir ölüm varsa, emînim, budur ancak.   Dünyâda inanmam, hani görsem de gözümle. İmânı olan kimse gebermez bu ölümle:   Ey dipdiri meyyit, ‘İki el bir baş içindir.’ Davransana… Eller de senin, baş da senindir!   His yok, hareket yok, acı yok… Leş mi kesildin? Hayret veriyorsun bana… Sen böyle değildin.   Kurtulmaya azmin neye bilmem ki süreksiz? Kendin mi senin, yoksa ümîdin mi yüreksiz?   Âtiyi karanlık görüvermekle apıştın? Esbâbı elinden atarak yeise yapıştın!   Karşında ziyâ yoksa, sağından, ya solundan Tek bir ışık olsun buluver… Kalma yolundan.   Âlemde ziyâ kalmasa, halk etmelisin, halk! Ey elleri böğründe yatan, şaşkın adam, kalk!   Herkes gibi dünyâda henüz hakk-i hayâtın Varken, hani herkes gibi azminde sebâtın?   Yeis öyle bataktır ki; düşersen boğulursun. Ümîde sarıl sımsıkı, seyret ne olursun!   Azmiyle, ümi...

Ümit İle Yeis Arasında Yaşamak İman ettik, Müslüman olduk. İmanımızın gereği olarak Müslümanlık ilmini haramları-helâlleri; farzları, sünnetleri, müstehapları, mekruhları, müfsitleri mubahları öğrenip; hayatımızın her alanına tatbik edip; ihlâs ile Müslüman gibi yaşamaya çalışacağız. Sürekli de imanımızı kaybetme yani küfre düşme endişesi taşıyacağız. “Ya son nefesime kadar imanımı taşıyamaz da imansız olarak ölürsem!” diye korkacağız. Bir Müslüman’ın en büyük korkusu İmansız ölmek korkusudur. Çünkü kimse son nefesinde imanla gideceğini bilemez. Ama asla ve asla da ümidimizi kaybetmeyeceğiz. Buna “Ümit ile yeis arasında yaşamak” deniyor. Deseler ki “Bütün insanlar Cennet’e gidecek yalnızca bir kişi Cehennem’e gidecek” o kişi ben olabilirim korkusunu taşıyacağız. Deseler ki “Bütün insanlar Cehennem’e gidecek yalnızca bir kişi Cennet’e gidecek!” o bir kişi ben olabilirim ümidini taşıyacağız.