Yeis
Yeis
Âtiyi karanlık görerek azmi bırakmak…
Alçak bir ölüm varsa, emînim, budur
ancak.
Dünyâda inanmam, hani görsem de gözümle.
İmânı olan kimse gebermez bu ölümle:
Ey dipdiri meyyit, ‘İki el bir baş
içindir.’
Davransana… Eller de senin, baş da
senindir!
His yok, hareket yok, acı yok… Leş mi
kesildin?
Hayret veriyorsun bana… Sen böyle
değildin.
Kurtulmaya azmin neye bilmem ki
süreksiz?
Kendin mi senin, yoksa ümîdin mi
yüreksiz?
Âtiyi karanlık görüvermekle apıştın?
Esbâbı elinden atarak yeise yapıştın!
Karşında ziyâ yoksa, sağından, ya
solundan
Tek bir ışık olsun buluver… Kalma
yolundan.
Âlemde ziyâ kalmasa, halk etmelisin,
halk!
Ey elleri böğründe yatan, şaşkın adam,
kalk!
Herkes gibi dünyâda henüz hakk-i hayâtın
Varken, hani herkes gibi azminde
sebâtın?
Yeis öyle bataktır ki; düşersen
boğulursun.
Ümîde sarıl sımsıkı, seyret ne olursun!
Azmiyle, ümidiyle yaşar hep yaşayanlar;
Me’yûs olanın rûhunu, vicdânını bağlar
Lânetleme bir ukde-i hâtır ki: çözülmez…
En korkulu câni gibi yeisin yüzü gülmez!
Mâdâm ki alçaklığı bir, yeis ile sirkin;
Mâdâm ki ondan daha mel’un daha çirkin
Bir seyyie yoktur sana; ey unsur- îman,
Nevmid olarak rahmet-i mev’ûd-u
Hudâ’dan,
Hüsrâna rıza verme… Çalış… Azmi bırakma;
Kendin yanacaksan bile, evlâdını yakma!
Evler tünek olmuş, ötüyor bir sürü
baykuş…
Sesler de: ‘Vatan tehlikedeymiş…
Batıyormuş! ‘
Lâkin, hani, milyonları örten şu
yığından,
Tek kol da demiyor bir tarafından!
Sâhipsiz olan memleketin batması haktır;
Sen sâhip olursan bu vatan
batmayacaktır.
Feryâdı bırak, kendine gel, çünkü zaman
dar…
Uğraş ki: telâfi edecek bunca zarar var.
Feryâd ile kurtulması me’mûl ise haykır!
Yok, yok! Hele azmindeki zincirleri bir
kır!
‘İş bitti… Sebâtın sonu yoktur! ‘ deme,
yılma.
Ey millet-i merhûme, sakın yeise
kapılma.
Mehmet Akif Ersoy Rahmetullahi Aleyh (14 Mart 1913)
Yorumlar
Yorum Gönder