Allah’ım Kulların Cehennem’de Yanmasın!

Allah’ım Kulların Cehennem’de Yanmasın!

Eski büyüklerimizden bir kutub varmış. Kutbun kendisi demirciymiş. Bayezid-i Bestâmî'nin devrinde. Bayezid-i Bestâmî Cenâb-ı Hakk'a dua etmiş:

"– Yâ Rabbi, bu zamanın kutbunu bana bildirir misin?" demiş.

"– Filân yerde bir demircidir." demiş.

Gitmiş. Bakmış, adam demir dövüyor.

"– Selâmün aleyküm!"

"– Ve aleyküm selâm..."

Adama sormuş; Kur'an okumasını bilmiyor adam, cahil.

"Yâ Rabbi, bu adam nasıl kutup oldu böyle?.." Bu ona zor gelmiş.

Meğer adam, çekici kaldırıp indirirken;

"Yâ Rabbi şu ümmet-i Muhammed'i, insanları cehenneminden koru, yanmasınlar!" dermiş.

Bu demirdeki yanıklık acısını görüyor da, "Bu senin kulların yanmasın cehennemde..." diye vururmuş.

Ezan okunurken, müezzin "Allâhüekber!" dediği vakitte, eli havada bile olsa, öyle dururmuş ezan bitinceye kadar.

Allah'ü Teâlâ’nın da hoşuna gitmiş tabii bu hareket. Kutbiyeti ona vermiş. Alamazsın ki, parayla değil ki bu... Allah’ü Teâlâ sevecek, o zaman verecek.

Binâen aleyh, Allah korkusunun gönüllere inmesi için ne yapmak lâzım, bilmem artık. Allah'ın ona lütfetsin bize...

Allah-u Teâlâ, kendisinden korkan, kendisine lâyık olmaya çalışan kullarının arasına bizleri de kabul etsin... Bizim kusurumuz, kabahatimiz meydanda... O da fazl ü kerem sahibidir. Lütfederse ne mutlu bize, o demirciye verdiği gibi.

El-Fâtiha...