Büyük Odunları, Önce Küçük Odunları Tutuşturuyorlar

Büyük Odunları, Önce Küçük Odunları Tutuşturuyorlar

Malik bin Dinar Kuddîse Sırrûh Hazretleri, bir gün, bir sabiye (küçük çocuğa ) rastladı. Çocuk toprak ile oynuyordu. Bazen gülüyor ve bazen de ağlıyordu.

Malik bin Dinar Kuddîse Sırrûh buyurdu:

İçime O çocuğa selam vermek doğdu. Nefsim kibirlenip selam vermekten vazgeçti.

Ben nefsime şöyle seslendim:

-Ey nefsim! Peygamber efendimiz Sallallahü Aleyhi Vesellem Hazretleri küçük ve büyük herkese selam verirdi. Sende bu çocuğa selam ver!

Ve O çocuğa selam verdim,

Çocuk:

-Ve aleykümselam ve rahmetullahi ve berekâtuhû, Ey Malik bin Dinar Kuddîse Sırrûh.

Sordum:

-Beni nereden tanıdın? Daha önce beni görmüşlüğün yoktu?

Çocuk:

-Melekût âleminde ruhum, senin ruhunla karşılaştı. Ölmeyen ve sürekli Hayy olan Allah’ü Teâlâ bizleri tanıştırdı.

Ben ona sordum:

-Akıl ile Nefsin arasındaki fark nedir?

Çocuk:

-Nefsin, seni bana selam vermekten alıkoyandır. Aklın ise seni selam vermeye teşvik eden ve zorlayandır.

Yine sordum:

-Senin halin nedir? Niye bu toprakla oynuyorsun?

Çocuk:

-Çünkü biz Topraktan yaratıldık; yine ona döndürüleceğiz!

Yine sordum:

-Bazen gülüyor ve bazen de ağlıyorsun?

Çocuk:

-Evet! Rabbimin azabını hatırladığımda ağlıyorum; rahmetini hatırladığımda ise gülüyorum.

Ben sordum:

-Evladım! Senin ne günahın var ki?

Çocuk:

-Ey Malik bin Dinar Kuddîse Sırrûh! Böyle söyleme! Görmüyor musun büyük odunları tutuşturmak için, önce küçük odunları tutuşturuyorlar! (Alıntı)