Vuslat

Vuslat

 

Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar,

Ömrün bütün ikbalini vuslatta duyanlar,

Bir hazzı tükenmez gece sanmakla zamanı,

Görmezler ufuklarda, şafak söktüğü anı...

 

Gördükleri rüya ezeli bahçedir aşka;

Her mevsimi bir yaz ve esen rüzgârı başka.

Bülbülden o eğlencede feryat işitilmez;

Gül solmayı; mehtap, azalıp gitmeyi bilmez...

 

Gök kubbesi her lahza, bütün gözlere mavi...

Zenginler o cennette fakirlerle müsavi;

Sevdaları hülyalı havuzlarda serinler,

Sonsuz gibi, bir fıskiye ahengini dinler.

 

Bir ruh, o derin bahçede bir defa yaşarsa

Boynunda O'nun kolları, koynunda O varsa,

Dalmışsa O'nun saçlarının rayihasıyla,

Sevmekteki efsunu duyar her nefesiyle.

 

Yıldızları, boydan boya doğmuş gibi, varlık

Bir mucize halinde o gözlerdendir artık.

Kanmaz, en uzun buseye, öptükçe susuzdur

Zira susatan zevk, o dudaklardaki tuzdur.

 

İnsan ne yaratmışsa yaratmıştır o tuzdan...

Bir sır gibidir az çok ilah olduğumuzdan.

Onlar ki bu güller tutuşan bahçededirler.

Bir gün nereden hangi tesadüfle gelirler?

 

Aşk, onları sevk ettiği günlerde, kaderden

Rüzgâr gibi bir sevk alır, oldukları yerden.

Geldikleri yol, ömrün ışıktan yoludur o!

Âlemde bir akşam ne semavi koşudur o!

 

Dört atlı o gerdüne, gelirken doludizgin,

Sevmiş iki ruh ufku görürler daha engin,

Simaları her lahza parıldar bu zaferle;

Gök, her tarafından, donanır meşalelerle!

 

Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar,

Varlıkta bütün zevki o cennette duyanlar

Dünyayı unutmuş bulunurken o sularda,

-Zalim saat ihmal edilen vakti çalar da-

 

Bir an uyanırlarsa leziz uykulardan,

Baştanbaşa, her yer kesilir kapkara, zindan...

Bir faciadır böyle bir âlemde uyanmak...

Günden güne, hicranla bunalmış gibi, yanmak...

 

Ey tali! Ölümden ne beterdir bu karanlık!

Ey aşk! O gönüller sana mal oldular artık!

Ey vuslat! O âşıkları efsuna ramet!

Ey tatlı ve ulvi gece! Yıllarca devam et!

 

Yahya Kemal Beyatlı Rahmetullahi Aleyh