Dört Mum

Dört Mum

Dört mum yavaşça yanıyordu.

Ortam çok yumuşaktı ve konuştukları duyuluyordu.

İlki söyledi:

"Ben barışım!"

Artık kimse benim yanık kalmamı sağlamıyor, sanıyorum söneceğim. "

Alevi hızla azaldı ve bütünüyle söndü.

İkincisi söyledi:

"ben inancım!"

Neredeyse herkes benim artık gerekli olmadığımı düşünüyor.

O nedenle daha fazla yanık kalmama hiç gerek yok!’’

Konuşmayı bitirdiği zaman, bir rüzgâr hafifçe esti ve onu söndürdü.

Üzgünce üçüncü mum sırası gelince konuştu:

"Ben sevgiyim!"

Yanık kalmak için artık gücüm kalmadı. İnsanlar beni bir kenara bıraktı ve önemimi anlamadı. Kendilerine en yakın olanları bile sevmeyi unuttular!"

Ve hiç zaman yitirmeden söndü.

Ansızın...

Bir çocuk odaya girer ve üç mumun yanmadığını görür…

"Neden yanmıyorsunuz? Sizin sonuna kadar yanmanız gerekir!"

Bunu söyleyerek, çocuk ağlamaya başlar.

Ardından dördüncü mum söyler:

”Korkma ben hala yanıkken diğer mumları yeniden yakabiliriz!

"Ben umudum!’’

Umudun alevinin yaşamınızdan asla sönmemesi dileğiyle...