SU, Kendine Sırdaş Arıyordu
SU, Kendine Sırdaş Arıyordu
Önce BULUTA verdi sırrını. Ağır
geldi sır buluta. Sağanak sağanak döktü suyun tüm sırlarını.
Sonra GÖLE gitti SU... Ona
anlattı derdini. Bu arada bulut suyun sırrını yağmur yapıp, dolu yapıp, kar
yapıp savurduğu için, zaman zaman taşıyordu göl ve çıkıyordu suyun sırrı iyice
açığa.
Sonra NEHRE verdi SU sırrını.
Nehir de aldı suyun sırrını çekti gitti. DEREYE verdi. Dere biraz daha yavaş
olsa da nehirden, o da götürdü suyun sırrını bir başka bilinmeze”
ÇAĞLAYANLAR, ŞELALELER,
AKARSULAR”
Hepsi kayboluyordu bir anda.
Sonra bir gün su takip etti dereyi. Dere Okyanusa kavuşunca fark etti su:
Bütün sırlarının akarsularla,
çağlayanlarla, ırmaklarla OKYANUSA taşındığını.
Karar verdi su. Sırrını Okyanusa
verecekti.
Öyle de yaptı zaten. Tüm
sırlarını OKYANUSA verdi.
Artık suyun sırrını okyanustan
başkası bilmiyordu.
Ne taştı OKYANUS, ne bir
başkasına taşıdı suyun sırrını, ne de kurudu”.
Geçenlerde karşılaştık suyla.
Bir bardaktaydı. Suskundu. Çok
uğraştım konuşturamadım.
Ben tam giderken “DUR !” dedi SU. Durdum!
“OKYANUS yürekli dostlar bulmadan sakın konuşma! Taşıyamazlar,
kaldıramazlar senin yükünü, canını yakarlar, utandırırlar”.” dedi.
Çevrenizde hep “OKYANUS YÜREKLİ” dostlarınızın olması dileğiyle...
Yorumlar
Yorum Gönder