Kimsenin Görmediği Yer

 Kimsenin Görmediği Yer

 Eski zamanda bir hoca, talebelerinden birini, çalışkanlığından, zekâ ve anlayışından dolayı diğerlerinden daha çok seviyor ve takdir ediyordu.

Hocanın bu sevgi ve takdiri, diğer öğrenciler tarafından biliniyor ve için için kıskanılıyordu.

“- Hocamız neden yalnız bu arkadaşa ilgi ve yakınlık gösteriyor, aramızdaki tek zeki ve çalışkan o mu?” şeklinde laflar ediyorlardı.

Hoca da onların bu tür düşüncelerinin farkındaydı.

Hoca efendi bir gün derse gelirken yanında öğrencilerinin sayısınca şeker getirdi. Her öğrenciye bunlardan bir tane vererek:

“- Haydi, yavrularım, bu şekerleri hiç kimsenin görmediği bir yerde yiyin; ama dikkat edin, hiç kimse görmesin ha!” dedi.

Bunun üzerine talebeler sağa sola dağıldılar. Bir müddet sonra da şekerleri yiyip dönmeye başladılar.

Kimileri övünüyordu:

“- Ben falan yerde yedim, hiç kimse görmedi!" gibi…

Hoca da böyle övünenlere bir “Aferin!" çekiyordu.

Biraz sonra bütün öğrenciler şekerleri yemiş olarak döndüler. En sonra Hocanın sevdiği öğrenci geldi, üstelik şekeri da yememişti.

Hoca sordu:

“- Oğlum, şekeri niçin yemedin? Bak arkadaşlarının hepsi yediler, yoksa kimsenin göremeyeceği bir yer bulamadın mı?”

- Evet, hocam, insanların göremeyeceği yer ben de bulabilirdim, ama Allah’ü Teâlâ’ Allah'ın görmeyeceği yer bulamadım. O nedenle şekeri yemeden döndüm.”

Bu cevap diğer öğrencilerin akıllarını başlarına getirdi. Yaptıkları dikkatsizliği anladılar. Hepsi biliyordu Allah’ü Teâlâ’nın göremeyeceği yer olmadığını, ama önemli olan onu düşünebilmekti. Bundan sonra arkadaşlarının farkını anlayıp hocalarının ona ilgisine hak verdiler.