Ümmet-i Muhammede Dua 2
Bu sebeple Allah dostları, dualarında hep ümmet-i Muhammed’i
düşünerek şu şekilde ilticâ etmişlerdir:
اَللّٰهُمَّ اغْفِرْ لِأُمَّةِ مُحَمَّدٍ
اَللّٰهُمَّ ارْحَمْ أُمَّةَ مُحَمَّدٍ
اَللّٰهُمَّ انْصُرْ أُمَّةَ مُحَمَّدٍ
اَللّٰهُمَّ احْفَظْ أُمَّةَ مُحَمَّدٍ
اَللّٰهُمَّ اجْمَعْ أُمَّةَ مُحَمَّدٍ
اَللّٰهُمَّ أَصْلِحْ أُمَّةَ مُحَمَّدٍ
اَللّٰهُمَّ فَرِّجْ عَنْ أُمَّةِ مُحَمَّدٍ
Allah’ım! Ümmet-i Muhammed’i mağfiret eyle!
Allah’ım! Ümmet-i Muhammed’e rahmet eyle!
Allah’ım! Ümmet-i Muhammed’e yardım eyle, zafer nasîb eyle!
Allah’ım! Ümmet-i Muhammed’i muhâfaza eyle!
Allah’ım! Ümmet-i Muhammed’i bir araya getir ve yekvücût eyle!
Allah’ım! Ümmet-i Muhammed’i ıslah eyle!
Allah’ım! Ümmet-i Muhammed’in sıkıntılarını gider! (Bkz. Ebû
Nuaym, Hilye, VIII, 366; İbn-i Asâkîr, Târîhu Dımeşk, XXXIX, 402)
Ali Ulvi Kurucu Hoca şöyle anlatır:
1991 senesinde Medîne-i Münevvere’de terâvih namazı kılıyorduk.
İmâm Şıh Eyyûb idi. Ürdün’lü yaşlı bir baba ve iki oğlu önümde namaz
kılıyorlardı. İmam, bayâtî makâmında çok hazin bir sesle Şûrâ sûresinin
başından okumaya başladı:
“Hâ. Mîm. Ayn. Sîn. Kaf. Azîz ve hakîm olan Allah, sana ve
senden öncekilere işte böyle vahyeder. Göklerde ve yerde ne varsa hepsi
O’nundur. O yücedir, uludur. Neredeyse yukarılarından gökler çatlayacak!
Melekler de Rablerini hamd ile tesbih ediyorlar ve yeryüzündeki (mü’min)ler
için mağfiret diliyorlar. İyi bilin ki Allah çok mağfiret eden, çok merhamet
edendir.” (Şûrâ, 1-5)
İmâm 5. âyeti okuyunca önümdeki ihtiyar birden yere düştü… İki
oğlu selâm verip yandaki bidondan zemzem getirdiler. Saftaki insanlar da;
“Acaba öldü mü?” diye endişelendiler. İhtiyar zât, oğullarına:
“Namazınıza devam edin!” diye eliyle
işaret etti. Onu sağ tarafına yatırdılar. Birisi, abasını çıkarıp başının
altına koydu. İhtiyar bir taraftan ağlıyordu. Namaz bitince herkes:
“– Geçmiş olsun, geçmiş olsun!” deyip gittiler.
Ben kaldım. İhtiyar, için için, sessiz sessiz ağlamaya devam
ediyordu. Yaklaştım:
“– Geçmiş olsun amca, hayırdır inşallah” dedikten sonra yavaşça
ve nezâketle sordum:
“– Amca, âyet-i kerîmeden mi müteessir oldunuz? Hz. Ömer
efendimize de böyle olmuştu. Birisi “Ve’t-tûr” sûresini okuyormuş, Hz. Ömer de
böyle düşüp bayılmış.” Ben böyle deyince ihtiyar amca
ağlayarak şu cevabı verdi:
“– “Melekler de Rablerini hamd ile tesbih ediyorlar ve
yeryüzündeki (mü’min)ler için mağfiret diliyorlar.” Şıh Eyyûb bu âyet-i
kerîmeyi okurken, baktım, mihrapta Peygamber-i Zîşânı gördüm:
“– Melekler ümmetime dua ederler, istiğfar ederler de ben etmem
mi?” diyor, mihrapta dua ediyordu… Gözümün önünde öylece tecellî etti;
dayanamadım, ayaklarım taşıyamadı, yere yıkıldım.” (M. Ertuğrul
Düzdağ, Üstad Ali Ulvi Kurucu, Hatıralar- 3, İstanbul 2007, s. 377-378)
Ümmetî! Ümmetî!
İbn-i Abbâs Radiyallahü Anh şöyle anlatıyor:
Müşrikler, Hz. Peygamber Sallallahü Aleyhi Vesellem’i
fakirliğinden dolayı ayıplayıp:
“– Ne oluyor şu Rasûl’e! (Bizim gibi) yemek yiyor ve çarşılarda
dolaşıyor!” (Furkân, 7) dediklerinde Allâh’ın Rasûlü Sallallahü Aleyhi Vesellem
buna çok üzüldü. Onu teselli etmek üzere Rabbı katından Cibrîl geldi ve şöyle
dedi:
“– Selâm sana ey Allâh’ın Rasûlü, Rabbu’l-İzzet sana selâm
söylüyor ve buyuruyor ki: “Senden önce gönderdiğimiz bütün peygamberler de
şüphesiz yemek yerler, sokaklarda gezinirlerdi” (Furkân, 20) yani dünyada geçim
ve rızık peşine düşerlerdi.
Hz. Peygamber Sallallahü Aleyhi Vesellem ve Cibrîl bu şekilde
konuşurlarken birden Cibrîl eridi ve küçücük bir mercimek kadar kaldı.
Rasûlullâh Sallallahü Aleyhi Vesellem:
“– Ey Cibrîl sana ne oldu da eridin, mercimek kadar kaldın?”
diye sordu.
“– Ey Muhammed, Gökyüzü kapılarından bir kapı açıldı ki bugüne
kadar bu kapı hiç açılmamıştı. Seni fakirliğin sebebiyle kınadıkları esnâda
kavminin azâba uğrayacağından korkuyorum” dedi.
Rasûlullah Sallallahü Aleyhi Vesellem ve Cibrîl ağlamaya
başladılar. Derken Cibrîl (a.s) yine eski hâline döndü ve:
“– Müjdeler olsun ey Muhammed, şu gelen cennetin bekçisi
Rıdvan’dır; sana Rabbinin rızâsını getiriyor” dedi. Rıdvan geldi, selâm verdi
ve dedi ki:
“– Ey Muhammed, Rabbu’l-İzzet sana selâm söylüyor. (Rıdvan’ın
yanında nurdan parıl parıl parıldıyan bir anahtar vardı.) Rabbin sana buyuruyor
ki: “Âhirette kendi katında senin için biriktirdikleri bir sinek kanadı kadar
eksilmeksizin şunlar dünya hazinelerinin anahtarlarıdır.”
Hz. Peygamber Sallallahü Aleyhi Vesellem, fikir danışır gibi Hz.
Cibrîl’e baktı. Cibrîl eliyle yere vurarak:
“– Allâh için mütevazi ol!” dedi. Rasûlullah Sallallahü Aleyhi
Vesellem:
“– Ey Rıdvan, benim o hazinelere ihtiyacım yoktur. Rabbime
muhtaç bir kul, çok sabreden ve çok şükreden bir kul olmam bana daha
sevimlidir” dedi. Rıdvan:
“– İsabet ettin, Allâh seni hep doğruya isabet ettirsin!” dedi
ve gökten bir nida geldi. Cibrîl başını göğe kaldırıp baktı, bir de ne görsün;
göklerin kapıları Arş’a kadar açılmış ve Allâh Tealâ Adn cennetine vahyeylemiş
de dallarından birini Hz. Peygamber Sallallahü Aleyhi Vesellem’e sarkıtmış. O
dalın üzerinde bir salkım, salkımın üzerinde yeşil zebercedden bir oda, odanın
kırmızı yakuttan yetmiş bin kapısı var. Cibrîl:
“– Ey Muhammed, kaldır başını ve yukarı bak!” dedi. Hz.
Peygamber Sallallahü Aleyhi Vesellem başını kaldırıp yukarı baktı ve
peygamberlerin evlerini ve odalarını gördü. Ve yine gördü ki kendi evleri,
diğer peygamberlerin evlerinin üstünde ve hepsinden üstün, bir münâdî de şöyle
nidâ ediyor:
“– Ey Muhammed, râzı oldun mu?” Rasûlullah Sallallahü Aleyhi
Vesellem:
“– Râzı oldum, bu dünyada bana vermeyi murad buyurduğun
nimetleri de kıyamet günü bana vereceğin Şefaat-i Uzmâ’nın içine kat ve katında
benim için sakla!” dedi. İşte şu âyet-i kerimeyi o zaman Rıdvan’ın indirmiş
olduğunu rivâyet edilir:
“Dilerse sana bunlardan daha iyisini, altlarından ırmaklar akan
cennetleri verecek ve sana saraylar ihsan edecek olan Allah’ın şanı yücedir.”
(Furkân, 10) (Vâhıdî, s. 342-343)
Rasûlullâh Sallallahü Aleyhi Vesellem:
“Allâhım! Ümmetimin erkenciliğini bereketli kıl.” diye dua
etmiştir.
Râvi (Sahr) diyor ki; Peygamber (a.s), seriyye veya ordu
gönderdiği zaman, sabahleyin erkenden gönderirdi.
Tüccardan olan Sahr da, ticaret mal ve kervanlarını sabah
erkenden yola çıkarırdı. Bu sebeple malı çoğaldı, zengin oldu. (Ebû Dâvûd,
Cihâd 78; Tirmizî, Büyû’ 6. Ayrıca bk. İbni Mâce, Ticârât 41)
Âmir bin Sa’d, babasından naklen anlatıyor:
“Rasûlullâh Sallallahü Aleyhi Vesellem Benî Muâviye Mescidine
girdi. Orada iki rek’at namaz kıldı, biz de onunla beraber kıldık. Sonra
Rabbine uzun uzun dua etti. Sonra yanımıza döndü. Dedi ki:
“Rabbimden üç şey talep ettim. İkisini verdi, birini geri
çevirdi: Rabbimden ümmetimi umumi bir kıtlıkla helâk etmemesini talep ettim,
bunu bana verdi. Ümmetimi suda boğulma suretiyle helâk etmemesini diledim, bana
bunu da verdi. Ümmetimin kendi aralarında savaşmamalarını da talep etmiştim, bu
geri çevrildi.”” (Müslim, Fiten, 20/2890)
Hz. Sevbân Radiyallahü Anh anlatıyor:
“Rasûlullâh Sallallahü Aleyhi Vesellem buyurdular ki:
“Allâh Teâla hazretleri yeryüzünü benim için dürüp topladı, ben
de doğusunu da batısını da gördüm. Ümmetimin mülkü, bana gösterilen yerlere
kadar uzanacaktır. Bana iki hazine verildi: Kırmızı ve beyaz hazineler. Ben
Rabbimden, ümmetimi umumî bir kıtlıkla helak etmemesini, ümmetime kendi
nefislerinden başka bir düşman musallat edip çoğunluğu helak etmelerine meydan
vermemesini talep ettim.
Rabbim Teâla hazretleri bu isteklerime şöyle cevap verdiler:
“Ey Muhammed! Bir hüküm verdim mi artık o geri alınmaz. Ben
senin ümmetini umumi bir kıtlıkla helak etmeyeceğim, kendileri dışında, çoğunu
helak edecek bir düşman da musallat etmeyeceğim, hatta yeryüzünün her tarafında
bulunanlar, onlar aleyhinde toplansalar da. Ama kendi aralarında birbirlerini
helak edecekler.” (Müslim, Fiten 19/2889; Tirmizi, Fiten 14, (2177); Ebu Davud,
Fiten 1, (4252)
Peygamber Efendimiz’in Ümmetine Muhabbet ve Merhameti
Rasûlullah Sallallahü Aleyhi Vesellem şöyle buyurmuştur:
“Hayâtım sizin için
hayırlıdır; benimle konuşursunuz ve size (ilâhî vahiy ve hükümler) bildirilir.
Vefâtım da sizin için hayırlıdır. Amelleriniz bana arzedilir. Güzel bir amel
gördüğümde Allah’a hamd ederim, kötü bir şey gördüğümde de sizin için Allah’a
istiğfar ederim.” (Heysemî, IX, 24)
Rasûlullâh Sallallahü Aleyhi Vesellem şöyle buyurmuşlardır:
“Dikkat edin! Ben hayatımda sizin için bir emniyet vesîlesiyim.
Vefât ettiğimde ise, kabrimde: “Yâ Rabbî, ümmetî ümmetî!..” diye ilk Sûr
üfleninceye kadar nidâ edeceğim…” (Ali el-Müttakî, Kenzü’l-Ummâl, XIV, 414)
Mâlik bin Huveyris Radiyallahü Anh şöyle anlatıyor:
Yaşça akran beş on kişiyle Rasûlullah Sallallahü Aleyhi Vesellem’in
yanına gelip yirmi gün kaldık. Peygamber Efendimiz, pek merhametli ve şefkatli
idi. Âilemizi özlediğimizi anlayınca geride kimleri bıraktığımızı sordu. Biz de
söyledik. Bunun üzerine buyurdu ki:
“−Ehlinizin yanına dönünüz ve aralarında bulununuz. Onlara
gerekli bilgileri öğretiniz, söylenecek şeyleri söyleyiniz.”
Daha birçok şeyler buyurdu ki şimdi bunların bir kısmını hâlâ
hatırlıyorum, bir kısmını ise hatırlayamıyorum. Sonra şöyle devâm etti:
“−Benden gördüğünüz gibi namaz kılınız. Namaz vakti geldiğinde
içinizden biri ezan okusun, en yaşlınız da imam olsun.” (Buhârî, Ezân, 18)
Ümeyme bint-i Rukayka Radiyallahü Anh şöyle anlatır:
Ensâr’dan bir grup
kadınla Hz. Peygamber’e gelip İslâm üzere bey’at ettik. Onlar:
“−Yâ Rasûlallah! Allah’a hiçbir şeyi ortak koşmamak, hırsızlık
yapmamak, zina etmemek, çocuklarımızı öldürmemek, hiçbir zaman iftira atmamak,
meşrû emirlerinde isyan etmemek üzere sana bey’at ediyoruz” deyince Efendimiz Sallallahü
Aleyhi Vesellem hemen:
“−Gücünüz yettiğince ve tâkat getirebileceğiniz husûslarda!”
buyurdu.
Onun bu şefkat ve merhamet yüklü sözü üzerine kadınlar:
“−Allah ve Rasûlü bize karşı bizden daha merhametlidir, haydi
sana bey’at edelim yâ Rasûlallah!” dediler. Kadınlar, bey’atı musâfaha ederek
yapmak istediler. Ancak Allah Rasûlü Sallallahü Aleyhi Vesellem:
“−Ben kadınlarla musâfaha etmem! Benim yüz kadına söylediğim
söz, bir kadına söylediğim söz gibidir” buyurdu. (Muvatta, Bey’at, 2; Tirmizî,
Siyer, 37/1597; Ahmed, VI, 357)
“Ümmetim adına en çok korktuğum şey; nefislerinin
hevâlarına uymalarıdır.” (Bkz. Heysemî, I, 187; Süyûtî, I, 12)
Hz. Câbir Radiyallahü Anh anlatıyor:
“Rasûlullâh Sallallahü Aleyhi Vesellem yevm-i nahr’da alacalı,
boynuzlu ve iğdiş edilmiş iki koç kesti. Koçları kesmek üzere (yatırıp kıbleye)
yöneltince:
“Şüphesiz ki ben, bir muvahhid (Allâh’ı bir tanıyıcı) olarak
yüzümü o gökleri ve yeri yaratmış olan Allâh’a yönelttim. Ben müşriklerden
değilim” (el-En’âm, 79)
ve
“Şüphesiz benim namazım da, menâsikim de, hayatım da, ölümüm de
hiçbir ortağı olmayan, âlemlerin Rabbi Allâh’ındır. Ben böylece emrolundum. Ben
müslüman olanların ilkiyim” (el-En’âm, 162) (âyetlerini okudu ve:)
“Ey Rabbim (bu kurban bize) Sen’dendir, Sen’in rızan için
kesiyoruz ve sana ulaşacaktır. Ey Rabbim, Muhammed ve ümmeti adına kesiyorum.
Bismillahi vallâhu ekber!” deyip, sonra koçu kesti.” (Ebu Dâvud, Edâhî,
3-4/2795)
Yine Hz. Câbir Radiyallahü Anh anlatıyor:
“Hz. Peygamber Sallallahü Aleyhi Vesellem’le musallâda hazır
bulundum. Hutbesini tamamlayınca minberinden indi. Kurbanlık bir koç getirildi.
Rasûlullâh Efendimiz onu kendi eliyle kesti. Keserken de şöyle buyurdu:
“Bismillahi vallâhu ekber. Bu benim adıma ve ümmetimden kurban
kesmeyenlerin adınadır!”” (Tirmizî, Edâhî, 20/1521)
Hz. Aişe Radiyallahü Anh anlatıyor:
“Rasûlullâh Sallallahü Aleyhi Vesellem mesrûr bir halde yanımdan
çıkmıştı, sonra üzüntülü olarak geri döndü. Dedi ki:
“Kâ’be’ye girdim. Ancak pişman oldum, yaptığım bu işi geri
getirebilseydim, Kâ’be’ye girmezdim. Ümmetime meşakkat vermiş olmaktan
korkuyorum.” (Ebû Dâvûd, Menâsık, 93-95/2029)
Tirmizî’de şöyle denir:
“…Yapmamış olmayı temenni ettim. Zîra, kendimden sonra ümmetimi
yormuş olmaktan korkuyorum.” (Tirmizî, Hacc, 45/873)
Ebû Hureyre Radiyallahü Anh nakletmektedir. Rasûlullâh Sallallahü
Aleyhi Vesellem birgün kabristana geldiler ve:
“– Allâh’ın selâmı üzerinize olsun ey mü’minler diyârının
sakinleri. İnşaallâh birgün biz de sizin yanınıza geleceğiz. Kardeşlerimizi
görmeyi ne kadar da çok arzuladım. Onları ne kadar da özledim!” buyurdular.
Ashâb-ı kirâm:
“– Biz senin kardeşlerin değil miyiz yâ Rasûlallâh!” dediler.
Efendimiz:
“– Siz benim ashâbımsınız. Kardeşlerimiz ise henüz dünyâya
gelmeyenlerdir.” buyurdu. Ashâb-ı kirâm -radıyallâhu anhüm ecmaîn-:
“– Ümmetinizden henüz dünyâya gelmeyen kimseleri nasıl
tanırsınız ey Allâh’ın Rasûlü.” dediklerinde:
“– Düşünün ki bir adamın ayakları ve yüzü beyaz olan bir atı
var. O kimse bu atını, hepsi simsiyah olan bir at sürüsü içerisinde tanıyıp
bulamaz mı?” diye sordu. Ashâb-ı kirâm:
– Evet, bulur ya Rasûlallâh! Dediler. Bunun üzerine
Peygamberimiz:
“– İşte onlar da abdest âzâları bembeyaz olduğu hâlde
gelecekler. Ben önceden gidip havuzumun başında ikram etmek için onları
bekleyeceğim. Dikkat edin! Birtakım kimseler yabancı devenin sürüden kovulup
uzaklaştırıldığı gibi benim havuzumdan kovulacaklar. Ben onlara “Gelin buraya”
diye nidâ edeceğim. Bana : “Onlar senden sonra hâllerini değiştirdiler (senin
sünnetini takip etmeyip başka yollara saptılar, büyük günahlar işlediler.)
Bunun üzerine ben de “Uzak olsunlar, uzak olsunlar” diyeceğim.” buyurdu. (Müslim,
Tahâret, 39)
“Bana denilecek ki: “Sen onların senden sonra neler yaptığını
bilmiyorsun!” Ben de “Benden sonra (istikâmetlerini ve hâllerini) değiştirenler
uzak olsunlar, uzak olsunlar !” diyeceğim.” (Müslim, Fezâil, 26)
Ebu Musa Radiyallahü Anh anlatıyor: “Rasûlullâh Sallallahü
Aleyhi Vesellem ile beraber akşam namazı kılmıştık. Aramızda: “Burada oturup
yatsıyı da onunla birlikte kılsak” dedik ve oturduk. Derken yanımıza geldi ve:
“– Hala burada mısınız?” buyurdular.
“– Evet!” dedik.
“– İyi yapmışsınız!” buyurdu ve başını semaya kaldırdı. Başını
sıkça semaya kaldırdı ve şöyle buyurdu:
“– Yıldızlar semanın emniyetidir. Yıldızlar gitti mi, vaadedilen
şey semaya gelir. Ben de ashabım için bir emniyetim. Ben gittim mi, onlara
vaadedilen şey gelecektir. Ashabım da ümmetim için bir emniyettir. Ashabım
gitti mi ümmetime vaadedilen şey gelir.” (Müslim, Fedâilu’s-Sahâbe 207)
Ebû Hüreyre’den:
Rasûlullâh Sallallahü Aleyhi Vesellem sabah namazının son
rekâtında (rükûdan) başını kaldırdığında şöyle dedi:
“Allâh’ım! Velid bin Velid, Seleme bin Hişâm, Iyâş bin Ebî Rebîa
ve Mekke’deki müstez’afları (zayıf mü’minleri) kurtar…” (Ahmed, II, 239)
Hadisteki Velid bin Velid, Hz. Hâlid’in kardeşi ve Velid bin
Muğîre’nin oğludur. Bedir’de müşriklerin safındaydı, müslümanlara esir düştü ve
fidyeyle kurtuldu. Sonra müslüman oldu, lâkin Mekke’den bırakmadılar. Bunun
üzerine arkadaşları Seleme ve Iyâş ile anlaşarak gizlice kaçıp yola koyuldular.
Rasûlullâh Sallallahü Aleyhi Vesellem onların durumunu bildi ve yukarıdaki
şekilde dua etti. Velid, Rasûl-i Ekrem Efendimiz’in huzûruna kavuştuktan sonra
vefat etti. Allâh Rasûlü onlar için on beş gün dua etmişti. Ramazan bayramının
sabahında bu duayı bıraktı. Hz. Ömer, bunun sebebini sorduğunda ise şöyle
buyurdu:
“– Onların geldiğini bilmiyor musun?”
Rasûlullâh Sallallahü Aleyhi Vesellem’in onlardan bahsettiği bu
esnâda yol açıldı, Velid arkadaşlarını getiriyordu. Velid nefes nefese Allâh
Rasûlü’nün huzuruna geldi ve rûhunu teslim etti. Hz. Peygamber şöyle buyurdu:
“– Bu kişi şehittir, ben buna şâhidim.” (İbn-i Hacer,
Fethü’l-Bârî, VIII, 226-227; Beyhakî, es-Sünenü’l-kübrâ, II, 200)
Iyâş b. Ebî Rebîa, Hz. Ömer ile birlikte Medine-i Münevvere’ye
hicret etmişti. Iyâş’ın anabir kardeşleri Ebû Cehl ile Hâris b. Hişâm, Medine-i
Münevvere’ye gelerek Iyâş’a misafir oldular ve ona:
“– Muhammed’in dininde sıla-i rahim ve ana-babaya iyilik yok mu?
Sen anneni Mekke’de bırakıp geldin ve o senin ayrılığına üzüldüğü için yemeden
içmeden kesildi. Seni görünceye kadar eve girmemeye yemin etti. Bilirsin seni
ne kadar sevdiğini. Haydi, bizimle birlikte Mekke’ye gel” dediler ve çok ısrar
ettiler.
Bunun üzerine Iyâş, Hz. Ömer’le istişare etti de Ömer Radiyallahü
Anh:
“– Onlar sana tuzak kuruyorlar, seni kandırmaya çalışıyorlar.
Onlarla gitmez burada kalırsan işte malımı seninle paylaşmaya hazırım. Malımın
yarısını sana vereceğim, gitme kal” dedi. Ancak Ebû Cehl ve Hâris’in
ısrarlarına dayanamayıp Mekke’ye, annesinin yanına gitmeye karar verdi. Bu
kararını Hz. Ömer’e söylediğinde Ömer Radiyallahü Anh:
“– Mâdem ki beni değil onları dinliyorsun peki onlarla git ama
şu devemi al, ona bin. Bu öyle bir devedir ki dünyada onu geçebilecek bir deve
daha yoktur. Sana bir tuzak kurduklarını hissedersen hemen ona bin ve
ellerinden kurtul.” diyerek kendi devesini Iyâş’a verdi.
Iyâş onlarla birlikte yola düştü. Çöle vardıklarında Ebû Cehil,
Iyâş’a:
“– Devem yoruldu. Seninle birlikte senin deveye binsem de benim
deve biraz dinlense” dedi. Iyâş da devesinden inerek iki kişi binecek hâle
getirmeye çalışırken ikisi birden üzerine çullanıp onu bağladılar ve dövmeye
başladılar. İkisi de ayrı ayrı olmak üzere yüzer sopa vurdular ve o şekilde
bağlı olarak annesine götürdüler. Peygamber Efendimiz’in dininden dönünceye
kadar da ona işkenceye devam edeceklerini söylediler. İşte bu hâdise üzerine şu
âyet-i kerime nâzil oldu:
“Biz, insana, ana-babasına iyi davranmasını tavsiye etmişizdir.
Eğer onlar, seni, hakkında bilgin olmayan bir şeyi (körü körüne) Bana şirk
koşman için zorlarlarsa, onlara itaat etme. Dönüşünüz ancak Banadır. O zaman
size yapmış olduklarınızı haber vereceğim.” (el-Ankebût, 8) (Alûsî, XX, 139)
Rasûlullâh Sallallahü Aleyhi Vesellem, Mekke’de kalan ve hicret
edemeyen zayıf müslümanlar için kunut duası yaptığında bu Iyâş b. Ebî Rabîa’nın
da ismini özellikle zikretmiştir. (Ahmed, II, 239; İbnü’l-Esîr, Üsdü’l-ğâbe,
IV, 321)
Rasûl-i Ekrem Sallallahü Aleyhi Vesellem’in irtihâlinden sonra
Hz. Ömer Radiyallahü Anh’ın ağlayarak şöyle dediği işitilmiştir:
“Anam babam sana fedâ olsun yâ Rasûlallah! Bir hurma kütüğüne
dayanarak insanlara hitab ederdin. Cemaât çoğaldığında, sesini onlara
duyurabilmek için bir minber yaptırmıştın. Hurma kütüğü senin firâkına
dayanamayarak inlemeye başlamıştı. Sen mübarek elini onun üzerine koyunca ancak
sükûnete ermişti. O hâlde, senin ümmetin, aralarından ayrılıp gittiğin için
hurma kütüğünden daha çok ağlayıp inlemelidirler.
Anam babam sana fedâ olsun yâ Rasûlallah! Allah katında o kadar
ulvî bir makâma sâhipsin ki, Cenâb-ı Hak sana itâati yüce zâtına itaât sayarak:
“Rasûl’e itaât eden Allah’a itaât etmiş olur” (Nisâ, 80)
buyurdu.
Anam babam sana fedâ olsun yâ Rasûlallah! Cenâb-ı Hak katında o
kadar ulvî bir makâma sâhipsin ki, Yüce Allah önce seni affettiğini haber verdi
daha sonra yaptığın zelleden bahsederek şöyle buyurdu:
“Allah seni affetsin, onlara niçin izin verdin!” (Tevbe, 43)
Anam babam sana fedâ olsun yâ Rasûlallah! Cenâb-ı Hak katında o
kadar ulvî bir makâma sâhipsin ki, Yüce Allah seni son peygamber olarak
gönderdiği hâlde diğer peygamberlerden önce zikrederek şöyle buyurdu:
“Hani biz peygamberlerden söz almıştık; senden, Nuh’tan,
İbrahim’den, Musa’dan ve Meryem oğlu İsa’dan da…” (Ahzâb, 7)
Anam babam sana fedâ olsun yâ Rasûlallah! Cenâb-ı Hak katında o
kadar ulvî bir makâma sâhipsin ki, cehennem halkı ateşler içinde azap görürken,
dünya hayatındayken sana itaât etmiş olmayı o kadar çok arzu edecekler ki
dehşetli bir feryâd ile:
“Eyvah bize! Keşke Allah’a itaat etseydik, Peygamber’e de itaat
etseydik!” diyecekler.” (Ahzâb, 66)
Anam babam sana fedâ olsun yâ Rasûlallah! Cenâb-ı Hak, Mûsâ
(a.s)’a mûcize olarak içinden nehirler akan bir kaya lûtfettiyse, bu, Yüce
Rabbbimizin senin parmaklarından tatlı sular akıtmasından daha şaşırtıcı
değildir. Sana salât ü selâm olsun!
Anam babam sana fedâ olsun yâ Rasûlallah! Allah Teâlâ, gidişi
bir aylık, dönüşü de bir aylık mesâfe olan rüzgârı Süleyman (a.s)’ın emrine
vermişti. Bu da, senin Miraç gecesi üzerine binerek yedi kat gökleri aşıp aynı
günün sabah namazını Mekke’de kıldığın Burak’tan daha şaşılacak bir şey
değildir. Sana salât ü selâm olsun!
Anam babam sana fedâ olsun yâ Rasûlallah! Cenâb-ı Hak İsâ (a.s)’a
ölüleri diriltme mucizesi vermişse, bu, kızartılmış zehirli koyunun seninle
konuşmasından daha şaşılacak bir şey değildir. Koyunun kürek kısmı sana “Ben
zehirliyim, beni yeme!” demişti. Sana salât ü selâm olsun!
Anam babam sana fedâ olsun yâ Rasûlallah! Nûh (a.s), sabrı
tükenince kavmine beddua etmek mecbûriyetinde kalmış ve:
“Rabbim yeryüzünde kâfirlerden bir tane bile bırakma!” (Nûh, 26)
demişti. Eğer onun gibi sen de bize beddua etseydin, bir tanemiz kalmaz,
hepimiz helâk olurduk. İnsanlar senin sırtına bastı, gül yanağını kanattı,
dişlerini kırdı, lâkin sen yine de ümmetin için ısrarla hayır istiyor ve şu
niyâzda bulunuyordun:
“Allah’ım! Sen kavmimi mağfiret buyur! Zira onlar bilmiyorlar!”
Anam babam sana fedâ olsun yâ Rasûlallah! Yaşının azlığı ve
ömrünün kısalığına rağmen, sana tâbî olanlar, ömrü son derece uzun olan Nûh
(a.s)’a tâbî olanlardan çok daha fazladır. Zira sana çok kimse iman etmiş, “Ona
pek az kişi iman etmişti.” (Hûd, 40)
Anam babam sana fedâ olsun yâ Rasûlallah! Eğer sen yalnız
emsâlin ile oturup kalksaydın, biz senin sohbetinle müşerref olamaz ve senin
yanında oturamazdık. Eğer emsâlinden başkasıyla evlenmeseydin, bizlerden
kimseyi nikahlamazdın. Eğer yalnız dengin olan kişileri vekil tâyin etseydin,
bizden kimseyi vekil tâyin etmezdin. Ancak vallâhi hem bizimle oturdun, hem
içimizden bazılarıyla nikahlandın, hem de bir kısmımızı yerine vekil tâyin
ettin. Tevâzu eseri olarak yün elbise giydin, merkebe bindin, terikine yolcu
aldın, yere oturup yemek yedin ve yemekten sonra parmaklarını yalayıp
temizledin. Allah ona salât ü selâm eylesin!” (Gazâlî, İhyâ, I, 410-411)
Ümmet-i Muhammed’e Lutuflar
Rasûlullâh Sallallahü Aleyhi Vesellem buyurdular ki:
“Allâh Teâla Hazretleri (şu âyetle) ümmetim için bana iki eman
indirdi:
1. Sen aralarında olduğun müddetçe Allâh onlara (umumi bir) azab
vermeyecektir.
2. Onlar istiğfarda bulundukları müddetçe, Allâh onlara azab
vermeyecektir. (el-Enfal 33)
Ben aralarından ayrıldığımda, (Allâh’ın azabını önleyecek ikinci
eman olan) istiğfarı kıyamete kadar aralarında bırakıyorum.” (Tirmizi, Tefsir,
8/3082)
Hz. Peygamber Sallallahü Aleyhi Vesellem’e ümmetinin ömrü
gösterilmiş. Rasûlullâh Sallallahü Aleyhi Vesellem, önceki ümmetlerin ömrüne
nisbetle kısa olduğu için, amelde onların uzun ömürde işlediklerine
yetişemezler diye bu ömrü kısa bulmuş. Bunun üzerine Cenab-ı Hak bin aydan
hayırlı olan Kadir Gecesi’ni vermiştir. (Muvatta, İ’tikaf 15, (1, 321)
Ebü’l-Âliye’den rivayet ediliyor:
Birisi Hz. Peygamber (a.s)’a:
“– Ey Allâh’ın elçisi, bizim keffâretlerimiz de İsrail
Oğulları’nın keffâretleri gibi olsaydı.” demişti.
Hz. Peygamber Sallallahü Aleyhi Vesellem üç defa:
“– Ey Allâh’ım, bunu asla istemeyiz.” deyip şöyle devam etti:
“Allâh’ın size vermiş oldukları elbette İsrail Oğulları’na
verdiklerinden daha hayırlıdır. Onlardan birisi bir suç işlediğinde hem o suçu,
hem de keffâretini kapısında yazılı olarak bulur; o keffâreti yerine getirse
dünyada, yerine getirmese âhirette rezil olurdu. Allâh size İsrail Oğulları’na
verdiklerinden daha hayırlısını vermiştir. Allâh Tealâ:
“Her kim bir kötülük
işler ya da kendine zulmeder de sonra istiğfar ederse Allâh’ı Ğafûr Rahîm
olarak bulur.” (en-Nisâ, 110) buyurmuştur.
Beş vakit namaz ve cuma bir sonraki cumaya kadar olmak üzere
aralarındakine keffârettir. Her kim bir kötülük düşünür de onu işlemezse onun
aleyhine kötülük olarak yazılmaz, eğer işlerse bir kötülük olarak yazılır. Kim
de bir iyilik yapmayı düşünür de yapamazsa onun lehine bir iyilik yazılır. Hem
düşünür hem işlerse o iyilik onun lehine on iyilik olarak yazılır. Artık Allâh
ancak helâk olmak için ısrar eden kimseleri helâk eder.” buyurdu ve Allâh
Tealâ:
“Yoksa siz daha önce Mûsâ’dan istendiği gibi Rasûlünüzden de
olur olmaz şeyler istemek, onu sorguya çekmek mi istiyorsunuz? Kim îmâna bedel
inkârı alırsa, artık doğru yoldan sapmış olur.” (Bakara, 108) âyetini indirdi.
(Taberî, Câmiu’l-Beyân, I, 677; Abdu’l-Fettâh el-Kâdî, Esbâbu’n-Nuzûl, Kahire
ts., s. 18)
“Her kim bir hasene işlerse ona on misli vardır.” (el-En’âm,
160) âyeti nâzil olunca Rasûlullah Efendimiz Sallallahü Aleyhi Vesellem:
“Rabbim, ümmetime artır!” diye duâ etti. Bundan sonra:
“Verdiğinin kat kat fazlasını kendisine ödemesi için Allah’a
güzel bir borç (isteyene faizsiz ödünç) verecek yok mu?…” (el-Bakara, 245) âyeti
nâzil oldu. Rasûlullah Efendimiz Sallallahü Aleyhi Vesellem yine:
“Rabbim, ümmetime artır.” dedi. Bu sefer:
“Mallarını Allâh yolunda harcayanların misali bir dâne gibidir
ki o dâne yedi başak bitirir. Her başakta yüz dâne vardır. Allah dilediğine kat
kat fazlasını verir. Allah’ın lûtfu geniştir, O herşeyi bilir.” (el-Bakara,
261) âyeti nâzil oldu. Allâh Rasûlü Sallallahü Aleyhi Vesellem tekrar:
“Rabbim ümmetime artır.” dedi. Bunun üzerine de:
“Sabredenlere ecirleri elbette hesapsız olarak verilecektir.”
(ez-Zümer, 10) âyeti nâzil oldu. (Suyûtî, ed-Dürrü’l-mensûr, I, 747 [el-Bakara,
245]. Krş. İbn-i Hibbân, Sahîh, X, 505; Beyhakî, Şuab, V, 25/3047)
Rasûlullâh Sallallahü Aleyhi Vesellem şöyle buyurmuştur:
“– Hac mevsiminde ümmetler bana arzedildi. Ümmetimin çokluğu
hoşuma gitti, ovayı ve dağı doldurmuşlardı.
“– Ey Muhammed, râzı oldun mu?” denildi.
“– Evet ey Rabbim” dedim…” (Buhârî, el-Edebü’l-müfred, no: 911)
Yorumlar
Yorum Gönder