Peygamber Efendimiz Aleyhisselâm Cehennemi Sordu

Peygamber Efendimiz Aleyhisselâm Cehennemi Sordu

Bir gün Peygamber efendimiz Cebrail aleyhisselama Cehennemi sordu.

Cebrail Aleyhisselam da uzun uzun Cehennemi anlattı. Peygamber efendimiz anlatılanlara dayanamayıp bayıldı. Ayıldığında buyurdu ki:

– Ey Cebrail, böyle şiddetli, felaket yere benim ümmetim girecek mi?

– Evet. Ümmetinin büyük günah işleyenleri Cehenneme girecektir.

Bunun üzerine Peygamber efendimiz çok ağladı. Cebrail aleyhisselam da ağladı. Sonra odasına çekildi. Sadece namaz için dışarı çekiyor bunun dışında kimseyle görüşmüyordu.

Peygamber efendimizin dışarı çıkmayışının üçüncü günü hazreti Ebu Bekir kapısının önüne gelerek.

– Rasulullahı görmek mümkün mü? Diye seslendi. Fakat içeriden bir cevap gelmeyince ağlayarak kapıdan ayrıldı.

Sonra hazret–i Ömer gelip, ayni şekilde söyledi. Ona da cevap gelmeyince ağlayarak oradan ayrıldı.

Sonra Selman–i Farisi hazretleri geldi. Ona da bir cevap verilmeyince, ağlayarak hazret–i Alinin evine gidip durumu anlattı. Hazret–i Fatıma hemen hane-i saadete koştu.

– Ey Allah’ın Resulü ben kızınız Fatıma, dedi.

Peygamber efendimiz o anda secdeye kapanmış ümmeti için ağlıyordu.

Hazreti Fatıma, kapik açılıp içeri girince babasının ağlamaktan yüzünün sarardığını gördü.

– Babacığım size böyle ne oldu? Diye sordu.

Peygamber efendimiz buyurdu ki:

– Ey Fatıma, bana Cebrail gelip Cehennemi, tabakalarını anlattı. Ümmetimden büyük günah isleyenlerin Cehenneme atılacağını bildirdi, iste beni ağlatan kederlendiren budur.

Sonra Hazreti Fatıma, ümmetinden günah isleyenlerin Cehenneme nasıl gireceklerini sordu. Peygamber efendimiz söyle anlattı:

– Günahkârlar tutulup Cehenneme götürülürken, "Ya Muhammed" "Ya Muhammed" diye bağırarak giderler. Fakat Cehenneme yaklaşıp Cehennem meleklerini görünce, bunu unuturlar.

Melekler:

– Sizler kimlersiniz, diye sorduklarında:

– Biz, kendilerine Kuran inmiş olanlardan ve Ramazanda oruç tutanlardanız, derler.

Melekler de:

– Kuranı kerim Muhammed aleyhisselamin ümmetine inmiştir, derler.

Bunun üzerine Peygamber efendimizin ismini hatırlayıp;

– Bizler Muhammed aleyhisselam ümmetindeniz, derler.

Melekler de:

– Kuranı kerimdeki Allah’ü Teâlâ’ya asi olan kimselerin hallerini bildiren ayetlerden haberiniz yok muydu? Diye sorar.

Onlar da:

– Vardı fakat gaflete geldik, Şeytana uyduk, derler.

Hallerine çok üzülürler. Meleklerden izin isteyip hallerine uzun zaman ağlarlar. Gözyaşları kalmaz, gözlerinden kan akmaya baslar.

Sonra melekler onlara derler ki:

– Bu ağlamanız boşunadır. Eğer dünyada böyle ağlasaydınız faydası olurdu. Dünyada iken Allah korkusu ile ağlasaydınız simdi burada ağlamazdınız...

Bir kere paylaş herkesin okumasına vesile ol.