Dağ gibi bir kadına saygıyla...
Dağ gibi bir kadına saygıyla...
Muhammed Mursi'nin vefat haberini aldığım zaman, iki kardeşimle oturmuş, bazı meseleleri istişare ediyorduk. Haber gelince, bir süre hareketsiz kaldık; sonra feri kaçmış birkaç cümle daha kurup ayrıldık.
İstikametimi yitirmiş bir şekilde direksiyon sallarken, canlı yayın ve röportaj telefonları / mesajları gelmeye başladı. Bazılarını kasten açmadım, açmak durumunda kaldıklarıma da mazeret bildirdim. Ne konuşacaktım ki? Söylenecek ne vardı?
Sakin bir camiye çekildim, elimden ve dilimden geldiği kadar bize ve kendimize dua ettim. Mursi değildi duaya muhtaç olan, bizdik. O -Allah'ın izniyle- kurtulmuş ve dünyadaki imtihanını en güzel biçimde savmıştı. Geride kalan bizler, uzatmaları oynadığımız hayatlarımızda ne kadar onur ve şeref kaldığıyla ilgileniyor muyduk acaba?
Muhammed Mursi'nin mücadelesini, senelerdir kıymetli eşi Neclâ Hanımefendi üzerinden izliyorum. 1978'den beri evli olduğu kocasına her şeyiyle teslim olmuş, onun yokluğunda çocuklarına kol kanat germiş, imanının her türlü imtihanını metanetle karşılamış, mütebessim ve vakur, dağ gibi bir kadın...
Bu sabah, Muhammed Mursi, sadece ailesinin katıldığı bir cenaze töreniyle defnedilirken, Neclâ Hanımefendi'nin hislerini tahayyül etmeye çalıştım. Aklıma Nuseybe binti Ka'b'lar, Sümeyye'ler, Hansâ'lar geldi...
Şu kahrı bol dünyanın mihnetlerinden bunaldıkça, gözümün önündeki kahramanlar bana güç veriyor. Kuvvetim ve şevkim azaldığında, onlara bakıp toparlanıyorum.
Rabbimiz, önce bize dosdoğru Müslümanlar olmayı, sonra da nesillerimizi Müslümanca yetiştirmeyi nasip etsin.
Dünyadayken kendilerini zalimlerin pençelerinden korumaya gücümüzün yetmediği Muhammed Mursi ve emsallerine ancak böyle lâyık olabiliriz çünkü...
(Taha Kılınç)
Muhammed Mursi'nin vefat haberini aldığım zaman, iki kardeşimle oturmuş, bazı meseleleri istişare ediyorduk. Haber gelince, bir süre hareketsiz kaldık; sonra feri kaçmış birkaç cümle daha kurup ayrıldık.
İstikametimi yitirmiş bir şekilde direksiyon sallarken, canlı yayın ve röportaj telefonları / mesajları gelmeye başladı. Bazılarını kasten açmadım, açmak durumunda kaldıklarıma da mazeret bildirdim. Ne konuşacaktım ki? Söylenecek ne vardı?
Sakin bir camiye çekildim, elimden ve dilimden geldiği kadar bize ve kendimize dua ettim. Mursi değildi duaya muhtaç olan, bizdik. O -Allah'ın izniyle- kurtulmuş ve dünyadaki imtihanını en güzel biçimde savmıştı. Geride kalan bizler, uzatmaları oynadığımız hayatlarımızda ne kadar onur ve şeref kaldığıyla ilgileniyor muyduk acaba?
Muhammed Mursi'nin mücadelesini, senelerdir kıymetli eşi Neclâ Hanımefendi üzerinden izliyorum. 1978'den beri evli olduğu kocasına her şeyiyle teslim olmuş, onun yokluğunda çocuklarına kol kanat germiş, imanının her türlü imtihanını metanetle karşılamış, mütebessim ve vakur, dağ gibi bir kadın...
Bu sabah, Muhammed Mursi, sadece ailesinin katıldığı bir cenaze töreniyle defnedilirken, Neclâ Hanımefendi'nin hislerini tahayyül etmeye çalıştım. Aklıma Nuseybe binti Ka'b'lar, Sümeyye'ler, Hansâ'lar geldi...
Şu kahrı bol dünyanın mihnetlerinden bunaldıkça, gözümün önündeki kahramanlar bana güç veriyor. Kuvvetim ve şevkim azaldığında, onlara bakıp toparlanıyorum.
Rabbimiz, önce bize dosdoğru Müslümanlar olmayı, sonra da nesillerimizi Müslümanca yetiştirmeyi nasip etsin.
Dünyadayken kendilerini zalimlerin pençelerinden korumaya gücümüzün yetmediği Muhammed Mursi ve emsallerine ancak böyle lâyık olabiliriz çünkü...
(Taha Kılınç)
Yorumlar
Yorum Gönder