Allah Celle Celâlüh Korkusu
Allah Celle Celâlüh Korkusu
“Hikmetin
başı Allah korkusudur!” denilmiştir. İnsana en fazla lâzım olan duygu budur. Allah korkusunu
idrâk etmemiş bir insana hiçbir şey kâr etmez. Bu sebeple ecdâdımız “Kork Allah’tan korkmayandan!” demişlerdir.
Allah Teâlâ’nın bize örnek almamızı ve yolunu tâkip etmemizi emrettiği
Rasûlullah Sallallahü Aleyhi Vesellem Efendimiz ve ashâbının Allah korkusu
nasıldı? İşte buna dâir birkaç misal:
İbn-i Abbâs -radıyallâhu anhümâ- şöyle buyurur:
Rasûlullah -sallallâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz, bir sahâbînin:
“Hiç
şüphesiz bizim nezdimizde (onlar için hazırlanmış) boyunduruklar ve yakıcı bir ateş vardır” (el-Müzzemmil,
12) âyetini okuduğunu işitince, düşüp bayıldı. (Beyhakî, Şuab, I, 522/917; Ali el-Müttakî, VII, 206/18644)
*
Rasûlullah -sallallâhu aleyhi ve sellem- şöyle buyurmuştur:
“Ben
sizin görmediğinizi görürüm ve sizin işitmediğinizi işitirim. Semâ
çatırdamaktadır. Onun çatırdaması da hakkıdır. Zira dört parmaklık bir boşluk
yoktur ki, orada muhakkak Allah’a secde etmek için alnını yere koymuş bir melek
olmasın. Vallâhi siz benim bildiklerimi bilseydiniz az güler çok ağlardınız.
Zevcelerinizle meşgul olamaz, yollara dökülür, yüksek sesle Allah’tan yardım
isterdiniz.”
Hadîsin râvîsi Ebû Zer der ki:
“Kesilen bir ağaç olmayı ne kadar isterdim!” (Tirmizî, Zühd, 9/2312)
*
Bir gün Hazret-i Ömer -radıyallâhu
anh-, bir evin önünden geçerken, hâne sâhibinin, evin dışına taşacak kadar
yüksek bir sesle Tûr Sûresi’ni okuduğunu işitti. Adam:
“Rabbinin
azâbı hiç şüphesiz vukû bulacaktır, onu defedecek hiçbir şey de yoktur.” (et-Tûr,
7-8) âyet-i kerîmesine gelince, Hazret-i Ömer -radıyallâhu anh- bineğinden
indi, bir müddet duvara yaslanarak dinledi. Sonra bu âyetin îkâzındaki şiddetin
tesiriyle evinde bir müddet hasta yattı. (İbn-i Receb el-Hanbelî, et-Tahvîf mine’n-Nâr, Dımaşk 1979, s. 30)
*
Hz.
Ömer -radıyallâhu anh- günlük virdini okurken rastladığı bir âyet
sebebiyle boğazı düğümlendi, hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı ve yere düştü.
Bir iki gün evinden çıkamadı. Öyle ki insanlar onun hastalandığını zannederek
ziyaretine gelmeye başladılar. (İbn-i Ebî Şeybe, Musannef, XIII, 269; Ebû Nuaym, I, 51; Ahmed, Zühd, s.
119; Beyhakî, Şuab, V, 20)
*
Bir gün Hz. Ömer (r.a) Tekvîr sûresini okuyordu:
“Güneş
katlanıp dürüldüğünde, Yıldızlar (kararıp) döküldüğünde, Dağlar
yürütüldüğünde…”
Onuncu âyet-i kerimeye geldi: “Amel defterleri açıldığında…” dedi
ve daha fazla dayanamayıp baygın yere düştü. (Gazâlî, İhyâ, IV, 184; Muhibbu’t-Taberî, er-Riyâdu’n-nadra, II, 375)
*
Abdullah bin Ebî Müleyke anlatıyor:
İbn-i
Abbas -radıyallâhu anhümâ- ile Mekke’den Medine’ye ve Medine’den de
Mekke’ye kadar yol arkadaşlığı yaptım. O namazlarını iki rekât kılıyordu.
Konakladığımızda gece yarısı kalkıyor ve Kur’ân’ı harf harf, tertil üzere
okuyordu. Bu esnâda hıçkıra hıçkıra ve feryâd ederek ağlıyor ve:
“Ölüm
sarhoşluğu gerçekten gelir de: İşte (ey insan) bu, senin öteden beri kaçtığın
şeydir, denir.” (Kâf, 19) âyetini okuyordu. (Ebu Nuaym, Hilye, I, 327; İbn Ebî Şeybe, XIV, 61; Beyhakî, Şuab, V, 23)
*
Ebû Vâil anlatıyor:
“Abdullah bin Mesʻûd -radıyallâhu anh- ile beraber
yola çıktık, yanımızda da Rebîʻ bin Haysem -rahmetullâhi
aleyh- de vardı. Bir demircinin yanından geçiyorduk. Abdullah durup ateşin
içindeki demire bakmaya başladı. Rebîʻ de ateşe baktı ve yere düşecek gibi
oldu. Sonra Abdullah oradan ayrıldı, Fırat sahilinde bir fırının önüne geldik.
Abdullah fırının içindeki ateşin alev alev yandığını görünce:
“Cehennem
ateşi uzak bir mesafeden onları görünce, onun öfkelenişini (müthiş kaynamasını)
ve uğultusunu işitirler. Elleri boyunlarına bağlı olarak cehennemin daracık bir
yerine atıldıkları zaman, oracıkta yok oluvermeyi isterler.” (Furkan,
12-13) âyet-i kerîmesini okudu.
Bunun üzerine Rebîʻ bayıldı. Onu taşıyarak âilesine götürdük. Abdullah
-radıyallâhu anh- öğlene kadar başında bekledi ama Rebîʻ ayılmadı. Akşama
kadar bekledi de nihayet Rebîʻ ayıldı. Abdullah t da evine döndü.” (Ebû
Ubeyd, Fedâilü’l-Kur’ân, s. 23)
*
Nâfiʻ anlatıyor:
İbn-i
Ömer -radıyallâhu anhümâ- gece namaz kılardı. Cennetten bahseden bir
âyet okuduğunda durur, Allah’tan cenneti ister, dua eder, bazen de ağlardı.
Cehennemden bahseden bir âyet okuyunca yine durur, cehennemden Allah’a sığınır,
dua eder ve bazen de ağlardı.
“İman edenlerin,
Allah’ın zikri ve O’ndan inen Kur’ân sebebiyle kalplerinin ürpermesi zamanı
daha gelmedi mi?” (Hadid, 16) âyetine gelince ağladı ve:
“Evet, geldi ya Rabbî; evet, geldi ya Rabbî” dedi.
Bir gün de Mutaffifîn suresini okuyordu.
“Öyle
bir gün ki, insanlar o günde âlemlerin Rabbinin huzurunda divan duracaklardır.” (Mutaffifîn,
6) âyetine gelince o kadar ağladı ki kendinden geçti. (Mervezî, Muhtasaru kıyâmi’l-leyl, s. 61)
*
Müminlerin annesi Âişe -radıyallâhu anhâ- namazda:
“Allah
bize lütfetti de bizi vücudun içine işleyen yakıcı azaptan korudu.” (Tûr,
27) âyetini okuyunca ağladı ve:
“Allah’ım, bana lütfet de vücuda işleyen o yakıcı azaptan koru. Sen,
iyiliklerin sâhibisin ve merhamet edensin!” diye niyâzda bulundu. (İbn-i Ebî
Şeybe, Musannef, II, 211)
*
Hz.
Hasan (r.a), abdest alıp bitirdiğinde rengi değişirdi. Bunun sebebi
sorulduğunda ise şöyle buyururdu:
“–Yüce Arş’ın Sâhibi’nin huzuruna girmek isteyen kişinin hakkı, renkten
renge girmektir.” (İbn-i Hallikân, Vefeyâtü’l-a’yân, II,
69)
Mezîd bin Havşeb şöyle der:
“Hasan bin Ali ve Ömer bin Abdülaziz’den
daha fazla korkan bir insan görmedim. Sanki Cehennem ikisinden başkası için
yaratılmamıştı!” (İbn-i Sa’d, V, 398)
*
Abdullah bin Ebî Müleyke şöyle nakleder:
Hazret-i
Âişe -radıyallâhu anhâ- ölüm döşeğindeydi. İbn-i Abbâs -radıyallâhu
anhümâ- onun huzûruna girmek için izin istedi. Hazret-i Âişe -radıyallâhu
anhâ-:
“‒Beni
senâ etmesinden korkuyorum.” buyurdu (ve izin vermek istemedi). Kendisine:
“‒İzin isteyen Rasûlullah -sallallâhu aleyhi ve sellem-’in amcasının oğlu
ve müslümanların önde gelenlerindendir.” denildi. Bu sefer Âişe -radıyallâhu
anhâ-:
“‒Ona izin verin, girsin!” buyurdu. İbn-i Abbâs -radıyallâhu anhümâ-,
Hazret-i Âişe’nin odasına girip:
“‒Kendini nasıl hissediyorsun?” diye hâlini hatırını sordu. Âişe
-radıyallâhu anhâ-:
“‒Eğer
Allah’a karşı takvâ sahibi olabilirsem hayır üzere ve iyi olacağım!” diye
cevap verdi. İbn-i Abbâs -radıyallâhu anhümâ-:
“‒İnşâallah sen hayır üzeresin, iyisin. Zira Rasûlullah -sallallâhu aleyhi
ve sellem-’in zevcesisin, Rasûlullah -sallallâhu aleyhi ve sellem- senden
başka bir bâkire ile evlenmedi, sana iftira atıldığında, temiz olduğuna dair
beraatın semâdan indi.” dedi.
İbn-i Abbâs -radıyallâhu anhümâ- ziyaretini bitirip çıktıktan sonra,
içeriye Abdullah bin Zübeyr -radıyallâhu anhümâ- girdi. Hazret-i Âişe
vâlidemiz, yeğeni olan Abdullah’a:
“‒Biraz
önce İbn-i Abbâs ziyaretime geldi ve beni medheden sözler söyledi. O esnâda yok
olmayı, unutulup gitmeyi yanî zikredilir birşey olmamayı istedim.” dedi.
(Buhârî, Tefsîr, 24/8; Ahmed, I, 276; Hâkim, IV, 9)
*
Behz bin Hakîm anlatıyor:
“Tâbiînden Basra’nın kadısı ve imamı olan Zurâre bin Evfâ, Ulu
Câmi’de sabah namazı kıldırıyordu.
فَإِذَا نُقِرَ فِي
النَّاقُورِ. فَذلِكَ يَوْمَئِذٍ يَوْمٌ عَسِيرٌ. عَلَى الْكَافِرِينَ غَيْرُ
يَسِيرٍ
“O
Sûr’a üfürüldüğü zaman var ya, işte o gün zorlu bir gündür. Kâfirler için (hiç
de) kolay değildir.” (Müddessir, 8-10) âyet-i kerîmelerini okuyunca yere düşüp vefât etti.
Onun cenâzesini taşıyanlar arasında ben de vardım. (İbn-i Saʻd, Tabakât, VII, 150; Ebu Nuaym, Hilye, II, 258; Zehebî, Siyer,
IV, 516)
*
Taberî (v.
310/923) şöyle nakleder:
“Müslümanlar Medâin şehrini zaptettikleri
zaman bütün ganimetleri topladılar. Bu arada bir adam yaklaştı. Elinde bir küp
altın vardı. Küpü ganimetleri toplayan memura verdi. Memurun yanında
bulunanlar:
«–Şimdiye kadar böylesini hiç görmedik! Elimizdeki tüm eşyalar bunun
değerine ulaşamaz, hatta ona yaklaşamaz bile!..» dediler. O zâta:
«–Bundan bir şey aldın mı?» diye sordular.
«–Allah’a yemin ederim ki Allah korkusu olmasaydı bu küpü size getirmezdim»
dedi.
O şahsın iyi bir kişi olduğunu anladılar ve:
«–Sen kimsin?» diye sordular.
«–Allah’a yemin ederim ki sizler ve başkaları beni övmesinler diye kim
olduğumu söylemeyeceğim. Ancak şu kadarını söyleyeyim ki ben Allah’a hamdeden
ve O’nun mükâfâtından başka bir şey istemeyen bir kulum» dedi.
Dönüp giderken peşine bir kişi taktılar ve arkadaşlarının yanına varıncaya
kadar onu tâkip ettirdiler. Tâkip eden kişi, arkadaşlarına onun kim olduğunu
sordu, onlar da Âmir bin Abdikays olduğunu
söylediler.[1]
Allâh
Korkusu Sebebiyle Dökülen Gözyaşı
Rasûlullâh -sallallâhu aleyhi ve sellem- şöyle buyurmuştur:
“Allâh
katında iki damla ve iki izden daha sevimli bir şey yoktur:
İki
damla; haşyetullâh sebebiyle akan göz yaşları ile Allâh yolunda akıtılan kan
damlasıdır, iki iz de Allâh yolunda (cihâd ederken) bırakılan iz ile Allâh’ın farzlarından birini edâ esnâsında
bırakılan izdir.” (Tirmizî, Fedâilü’l-cihâd, 26/1669)
*
Rasûlullâh -sallallâhu aleyhi ve sellem- buyurdular ki:
“Sinek
başı kadar bile olsa, gözünden Allâh korkusuyla yaş çıkan ve bu yaşı
yanaklarına değecek kadar akan hiçbir mü’min kul yoktur ki, Allâh onu (ebedi)
ateşe haram etmesin!” (İbn-i Mâce, Zühd, 19)
Cenâb-ı Hak kalplerimize korkusunu yerleştirsin. Bu hususta O’na dâimâ duâ
etmeliyiz. Zîrâ Rasûlullah Sallallahü Aleyhi Vesellem Efendimiz öyle
yaparlardı. İbn-i Ömer -radıyallâhu anhümâ- şöyle buyurur:
Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in şu duâları yapmadan
önce bir meclisten kalktığı pek az olurdu:
اَللّٰهُمَّ اقْسِمْ
لنَا مِنْ خَشْيَتِكَ مَا تَحُولُ بِهِ بَيْنَنَا وَبَيْنَ مَعْصِيَتِكَ ومِنْ
طَاعَتِكَ مَا تُبَلِّغُنَا بِهِ جَنَّتَكَ. ومِنَ الْيَقِينِ مَا تُهَوِّنُ بِهِ
عَلَيْنَا مُصِيبَاتِ الدُّنْيَا وَمَتِّعْنَا بِأَسْمَاعِنَا وَأَبْصَارِنَا
وَقُوَّتِنَا مَا أَحْيَيْتَنَا وَاجْعَلْهُ الْوَارِثَ مِنَّا وَاجْعَلْ
ثَأْرَنَا عَلَى مَنْ ظَلَمَنَا وَانْصُرْنَا عَلَى مَنْ عَادَانَا وَلاَ تَجْعَلْ
مُصِيبَتَنَا فِي دِينِنَا وَلاَ تَجْعَلِ الدُّنْيَا أَكْبَرَ هَمِّنَا وَلاَ
مَبْلَغَ عِلْمِنَا وَلاَ تُسَلِّطْ عَلَيْنَا مَنْ لاَ يَرْحَمُنَا
“–Allâh’ım!
Bize, günahla aramıza engel olacak kadar korkundan hisse ver! Bizi, cennetine
ulaştıracak kadar tâatini nasib eyle! Dünya musîbetlerini kolay gösterecek
kadar yakîn ver! Allâh’ım! Bizi yaşattığın müddetçe kulaklarımız, gözlerimiz ve
kuvvetlerimizden faydalandır; ölümümüze kadar da onları devamlı kıl! Bize
zulmedenlerden öcümüzü Sen al! Bize düşmanlık edenlere karşı bize yardım et!
Bizi dinimizde musîbete uğratma! Dünyâyı en büyük düşüncemiz ve gâyemiz,
ilmimizin ulaşabileceği son nokta kılma! Bize acımayanları üzerimize musallat
etme!” (Tirmizî, Deavât, 79)
Yorumlar
Yorum Gönder