Ahde Vefâ
Ahde
Vefâ
Cenâb-ı Hak buyuruyor:
“…Verdiğiniz sözü de yerine getirin. Çünkü verilen söz, sorumluluğu
gerektirir.” (İsrâ, 34)
Rasûlullah Sallallahü Aleyhi Vesellem buyurdular:
“Allâh Teâlâ şöyle buyurdu: Ben
kıyâmet günü şu üç (grup) insanın düşmanıyım: Ben’im adıma yemin ettikten sonra
sözünden dönen kişi, hür bir insanı köle diye satıp parasını yiyen kişi,
ücretle bir işçi tutup işini gördüren ve işçinin ücretini vermeyen kişi.”
(Buhârî, Büyû 106, İcâre 10)
Abdullah el-Kalânsî başından geçen bir olayı şöyle anlatır:
Bir sefer sırasında şiddetli bir rüzgâr çıktı, deniz azgınlaştı.
Gemidekiler duâ ediyor, adaklar adıyorlardı. Benden de adak adamamı istediler.
Ben dünyâdan vazgeçmiş biri olduğumu söyledimse de dinletemedim. Bunun üzerine
“Eğer Allah beni bu musibetten kurtarırsa asla fil eti yemeyeceğim.” diye adak
adadım. Onlar: “Kim fil eti yiyor ki, sen onu kendine haram kılıyorsun?”
dediler. Ben: “Aklıma böyle geldi.” dedim.
Gemiden bir grup insanla kurtulduk. Bilmediğimiz bir sâhile çıkmıştık. Ne
yapacağımızı, nereye gideceğimizi bilemez bir haldeydik. Yiyeceğimiz de yoktu.
Açlıktan bîtap bir haldeyken bir de baktık ki bir fil yavrusu yakınımıza kadar
gelmiş. Arkadaşlarım hemen onu kesip etini yediler. Israr ettilerse de ben yine
yemedim. Bilâhare arkadaşlarım uykuya daldılar.
Bu arada anne fil bizim bulunduğumuz yere geldi. Yavrusunun kemiklerini
görünce bizi teker teker koklayıp kimde yavrusunun kokusunu aldıysa onu ezip geçmeye
başladı. Beni de kokladı. Etten yemediğim için bana bir zarar vermedi. Hattâ
koca fil âdetâ bana sırtıma bin der gibi önümde eğildi. Ben sırtına binince de
hızla yürümeye başladı. Gece boyunca gittik. Sabaha yakın beni bir yere
indirdi. Seher vakti olduğum yerde dururken bir grup insana rastladım. Beni
evlerine götürdüler, ağırladılar. Bir tercüman vasıtasıyla başımıza gelenleri
anlattım. Bizim çıktığımız sahil ile onların bulundukları yerin sekiz günlük
mesafe olduğunu söylediler. Hâlbuki ben o mesâfeyi bir gecede katetmiştim.
Bu hikâyeden de açıkça anlaşılacağı gibi takvâ ve ahde vefâ kişinin hem
dünyâsını, hem dînini mâmur eder.(İsmail Hakkı Bursevî, Rûhu’l-Beyân, 5.Cilt,
Erkam Yay.)
Her Güne Bir Esma-ül Hüsna (Allah’ın En Güzel İsimleri)
el-Azîm: Pek azametli, pek büyük, zatının ve sıfatının mahiyeti çok yüce
olan, aklın, hakîkatinin künhünü ihâtadan âciz kaldığı Yüce Zât demektir.
Kısa Günün Kârı
Demek ki emînlik ve ahde riâyet, müslümanlığın şiârıdır. Bir mü’minin emîn
olmaması ve sözünden dönmesi, Allâh Teâlâ’yı çok gazaplandıran ve kişiyi
esfel-i sâfilîne sürükleyen kötü bir vasıftır.
Yorumlar
Yorum Gönder