O Allah, öyle bir Allah’tır ki…

O Allah, öyle bir Allah’tır ki…

İbrahim Ethem (Rahimehullah) Padişahtı. Allah sevgisinden dolayı tacı tahtı terk ediyor, dervişliğe başlıyor.

Seneler sonra seyr-ü sülûkünü tamamladıktan sonra Belh şehrine tekrar geliyor. Kendi yaptırdığı camide yatsı namazı kılıyor. Dışarıda sulu kar, yağmur, soğuk…

“Şurada kıvrılayım da sabah olunca giderim” diye düşünüyor. Kayyum geliyor, camide saklandığı yerden buluyor, çıkarıyor.

“Ne yapıyorsun? Müsaade et, şurada yatayım! Sabah namazından sonra Belh’e gireceğim” diyor.

Kayyum bacağından tutuyor onu

“İbrahim Ethem, senin gibi çulsuzlar için yaptırmadı bu camiyi!” diyor ve bacağından sürükleye sürükleye, kafasını merdivenlere vura vura atıyor onu dışarıya.

İbrahim Ethem, kibir olmasın diye; “Bu camiyi ben yaptırdım!” diyemiyor. Çaresiz, şehre gidiyor. Her taraf kapalı, sadece bir yer açık. Bir fırın.

Kapıyı çalıyor ve sabaha kadar oturma müsaadesi istiyor. Orada çalışan işçi,

“Geç otur!” diyor. Aradan bir-iki saat geçiyor. Sabah ezanı okunmaya başlıyor.

Okunduktan sonra işçi dönüyor:

“Hoş geldiniz, nereden gelip nereye gidiyorsunuz, isminiz ne?” diyor.

İbrahim Ethem de “Ben iki saattir burada oturuyorum, şimdi mi geldi aklına sormak” diyor.

Fırıncı diyor ki:

“Ben bu fırında işçiyim. İki çocuğum var, iki de yetime bakıyorum. Ben onlara şimdiye kadar haram lokma yedirmedim. Senin geldiğin vakit benim mesai saatim dâhilindeydi. Ezan okundu, mesaim bitti. Seninle istediğin kadar konuşabiliriz, şimdi kazancıma haram karışmaz.”

İbrahim Ethem:

“Sen ne güzel adammışsın. Sen Allah’tan bir şey isteyip de olmadığı vaki oldu mu?” diye soruyor.

“Ben Allah’tan ne istediysem verdi. Fakat Allah’tan bir şey istedim. Onu bana vermedi. Allah’a yalvardım, bana İbrahim Ethem’i göster diye, bana onu göstermedi” diyor.

İbrahim Ethem:

“O Allah, öyle bir Allah’tır ki, İbrahim Ethem’i bacağından sürükleye sürükleye, kafasına vura vura getirir sana gösterir ve senin gözünün önünde ruhunu teslim ettirir!” diyor ve Allah diyerek ruhunu teslim ediyor...