Allah Bes Bâkî Heves (2)
  Allah Bes Baki Heves (2)       Ey zâir-i sâhib-nefes, hubb-ı sivâdan meyli kes.   Dünyâda kalmaz hiç kes, Allahü bes, bâkî heves.       Her ten biter bir derd ile, geh germ ile geh serd ile,   Uğraşmağa bir ferd ile, değmez bu dünyâ-yı ehas.       Ben de ferîd-i asr idim, fass-ı nigîn-i sadr idim,   Nakş-ı hümâyûn-ı satr idim, gösterdi çarh rû-yi abes.       Dil-haste oldum bir zemân, tedrîc ile bitdi tüvân,   Uçdu nihâyet murg-ı cân, çünki harâb oldu kafes.       Söndü çerâg-ı âfiyet, zulmetde kaldı şeş cihet,   Açıldı subh-ı âhıret, envâr-ı Hak’dan muktebes.       Buldum o dem Sübhânımı, arz eyledim ısyânımı,   Matlûb idüp, gufrânımı, rahmetle oldu dâd-res.       Yâ Rab! Bu abd-i rû’siyâh, etdimse de yüzbin günâh,   Dergâhını kıldım penâh, afvındır ancak mültemes.       Târîhdir ism-i Gafûr, lâbüdd ider sırrı zuhûr,   Afv olunur her bir kusûr, Allahü bes bâkî heves.       Abdurrahmân Sâmî Paşa Rahmetullahi Aleyh       Şiirin Açı...